Στο δημοσίευμα του Σεπτεμβρίου, στη σειρά του Ηπειρωτικού Aγώνα «Μικρές Ιστορίες» (φύλλο της 19-9-2019), είχα αναφερθεί και είχα εξάρει την προσπάθεια της 16χρονης Σουηδέζας περιβαλλοντικής ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ για την ευαισθητοποίηση και κυρίως την κινητοποίηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων συνανθρώπων (της), αλλά και θεσμικών προσώπων, στον αγώνα περιορισμού των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Είχα επίσης επισημάνει ότι οι δραστηριότητες αυτές της Γκρέτα, πρωτόγνωρες για μια έφηβο αυτής της ηλικίας και με ιδιαίτερα ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά, θα αντιμετωπίζονταν, για πολλούς και διαφόρους λόγους, από μια μερίδα της κοινωνίας μας με αρνητική έως εχθρική διάθεση. Πολλοί το τελευταίο χρονικό διάστημα είχαν-έχουν βρει στο πρόσωπο της Τούνμπεργκ τον άνθρωπο που «λατρεύουν να μισούν».
Δεν περίμενα όμως ότι οι εκφράσεις αντίδρασης (κυρίως κατά της ιδεολογίας αλλά και της ιδιαιτερότητας της Γκρέτα) θα έφταναν στο σημείο κάποιοι (επιεικέστατα) ανεγκέφαλοι να αναρτήσουν (8-10-19) μια αγχόνη με κρεμασμένη κούκλα- ομοίωμά της (!!!) σε μια γέφυρα οδικής κυκλοφορίας στον αυτοκινητόδρομο Ρώμης – Φιουμιτσίνο.
Και όμως συνέβη και αυτό. Εν έτει 2019 επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα και στο κυνήγι μαγισσών. Φαίνεται ότι μάλλον είμαστε κοντά στο ρηθέν από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ότι δηλαδή «κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει την ανθρωπότητα από την τρέλα ή την αυτοκτονία» (και από την ηλιθιότητα θα πρόσθετα), με το οποίο έκλεινα το αφιέρωμά μου στη Γκρέτα Τούνμπεργκ.
