Η ηρεμία μιας κοινότητας φιλήσυχων ποντικών, που απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους μέσα και έξω από τις πολλές τρύπες που έχουν φτιάξει στους τοίχους ενός σπιτιού το οποίο κατοικείται από ανθρώπους, διαταράσσεται όταν την εμφάνισή του κάνει ένα τεράστιο για τα μέτρα τους ζώο, που οι άνθρωποι αποκαλούν «γάτα». Θορυβημένοι από την παρουσία της και λουφαγμένοι για μέρες μέσα στις ποντικότρυπές τους, την παρατηρούν, καθώς κινείται μέσα στο σπίτι και περνά ατάραχη ή αράζει βαριεστημένα μπροστά από τις εισόδους των σπιτιών τους. Δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους τέτοιο πλάσμα. Η αναστάτωσή τους κορυφώνεται, όταν μαθαίνουν από μισόλογα των ανθρώπων πως η «γάτα» δεν είναι επισκέπτης, αλλά μόνιμος κάτοικος και προορισμός της είναι να αφανίσει τα ποντίκια. Αμέσως συγκαλούν έκτακτη συνέλευση όλων στο σπίτι του αρχηγού.
Εκεί, όσοι την είδαν, καλούνται να την περιγράψουν. Ο πρώτος ποντικός περιγράφει ένα πλάσμα, που μοιάζει με τεράστια χνουδωτή ουρά ποντικού, με ραβδώσεις που καταλήγουν σε μια σκούρα γκρι τούφα. Αμέσως οι άλλοι, που την έχουν δει από τις πόρτες των δικών τους σπιτιών, ενίστανται! «Δεν είναι έτσι η γάτα», διαμαρτύρονται έντονα. «Η γάτα έχει μόνο πρόσωπο, με σουφρωμένα χείλη και τεράστια μουστάκια», λέει ο ένας. «‘Όχι!», φωνάζει ο άλλος, «η γάτα είναι δύο μεγάλα πόδια λυγισμένα και σε διαρκή ετοιμότητα, λευκά με σκούρες γκρι ραβδώσεις»! «Μα τι είναι αυτά που λέτε», πετάγεται έξαλλος ο τρίτος, «η γάτα είναι μια πελώρια ροζ πατούσα με μαύρα στίγματα».
Τι είχε συμβεί; Κάθε ποντικός, που δεν είχε ξαναδεί γάτα στη ζωή του, είχε αντικρίσει διαφορετικό κομμάτι του σώματός της. Γιατί κρυφοκοιτούσε από τη δικιά του γωνιά και έβλεπε ό,τι του επέτρεπε η ορατότητά του από το σημείο που στεκόταν.
Αυτές τις θέσεις καταλάβαμε οι περισσότεροι προχθές το βράδυ, για να δούμε τη συνέντευξη του πρωθυπουργού της χώρας. Από τη γωνιά που έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε εδώ και καιρό, καθίσαμε και –ανάλογα με τη διάθεση και την εκτίμηση- απολαύσαμε ή απαυδήσαμε με δημοσιογράφους και συνεντευξιαζόμενο.
Κάποιοι από μας, όμως, δουλεύαμε ως αργά ή είχαμε κανονίσει κάτι καλύτερο και δεν είδαμε τη συνέντευξη και έτσι αργότερα παρακολουθήσαμε τον αντίκτυπό της σε μέσα και social media. Και θυμηθήκαμε πολύ γρήγορα την ιστορία με τους συμπαθείς ποντικούς. Το άκρο της μιας πλευράς έκανε λόγο για θρίαμβο του πρωθυπουργού που σκόραρε απανωτά γκολ μέσα στην έδρα των αντιπάλων, οι μετριοπαθείς τα έβαζαν με τους αγενείς δημοσιογράφους που όλο διέκοπταν και μιλούσαν απότομα στον καλεσμένο τους, αλλά εκείνος –ικανός όπως είναι- αντεπεξήλθε. Από την άλλη μεριά, επικρατούσε ενθουσιασμός, γιατί εξευτελίστηκε ο πρωθυπουργός, καθώς τον στρίμωξαν τα ίδια τα γεγονότα και η πραγματικότητα, όπως αναδείχτηκαν από τις πιεστικές ερωτήσεις των εξαίρετων δημοσιογράφων, οι πιο συγκρατημένοι μιλούσαν για ανοχή των δημοσιογράφων που άφηναν τον συνομιλητή τους να κάνει μονόλογο, για να πει τα δικά του. Αλλά ευτυχώς αποκαλύφθηκε η γύμνια του, έστω κι έτσι.
Θα μείνουμε στα λόγια του αρχηγού των ποντικών, που τα αφήσαμε για το τέλος και συχνά κοιτάμε –όσο μπορούμε- να τα έχουμε ως οδηγό. Η γάτα δεν είναι μόνο τα πόδια, το κεφάλι, η ουρά της. Είναι όλα μαζί. Κι έτσι κάπως είναι κι η πραγματικότητα, ακόμα και μιας συνέντευξης. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο καθηγητής μας στην επωδό αυτής της ιστορίας: για να αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά μας συμβαίνει και τι στ’ αλήθεια είναι αυτό που αντικρίζουμε, θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε με τις αναλύσεις και να αρχίσουμε να συνθέτουμε όλες τις εικόνες που έχουμε στη διάθεσή μας. Για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα των άλλων. Και για να φτιάξουμε την εικόνα ολόκληρη.
