Τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό σύστημα μετά το 2019 τον αποτύπωνε από νωρίς, συστηματικά και με ακρίβεια ο σκιτσογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος στα σκίτσα που δημοσίευε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Αναφέρομαι σε αυτά που έδειχναν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να κάθεται στο γραφείο του, κάτω από μια στολισμένη με λουλούδια εικόνα του Αλέξη Τσίπρα ως προστάτη αγίου του.
Ο ρόλος του σκιάχτρου προς τον μετριοπαθή κόσμο της χώρας ήταν και ο μοναδικός που ο κ. Αλέξης Τσίπρας, μετά το 2019 υπηρετούσε με επιτυχία. Αυτή είναι η αλήθεια.
Επί τέσσερα χρόνια δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που ο κ. Τσίπρας να λειτούργησε θετικά για το κόμμα του. Μετά την ήττα του δεν έκανε καμία προσπάθεια, ούτε προσχηματική, να επαναλανσάρει την ταυτότητα και τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα (rebranding και positioning λέγονται αυτές οι εξαιρετικά απαιτητικές διαδικασίες στην πολιτική στρατηγική και την επικοινωνία).
Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να κάνει ο κ. Τσίπρας, γιατί το 2019, και οριστικά πλέον, μπήκε στο αρχείο της ελληνικής ιστορίας η ριζοσπαστική υπόσχεση που ως προσδοκία είχε ηττηθεί βέβαια πολύ νωρίτερα: τη νύχτα της 5ης Ιουλίου του 2015.
Έτσι λοιπόν, επί τέσσερα χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας εργαζόταν και μάλιστα σκληρά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Χάρις σε εκείνον, ο πρωθυπουργός κατάφερε να κρατήσει το Αντισύριζα ζωντανό. Και τελικά, ίσως και να μην έχουν τόσο άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι η διατήρηση του Αντισύριζα στη ζωή ήταν και το opus magnum της πρώτης διακυβέρνησης Μητσοτάκη, το μοναδικό μεγάλο της έργο.
Και ήρθε η στιγμή που ο κ. Τσίπρας αποσύρθηκε από την πρώτη γραμμή της πολιτικής και το σοκ που προκάλεσε η αποχώρηση αυτή αποδεικνύεται μεγαλύτερο για τους πολιτικούς του εχθρούς παρά για το κόμμα του στο οποίο, όπως ανέφερα ήδη, δεν είχε πλέον να προσφέρει τίποτα.
Είναι τεράστιο το σοκ που έχει προκαλέσει η έλλειψη του κ. Τσίπρα στην κυβέρνηση κι αυτό το βλέπουμε καθημερινά.
Η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης προσωπικά πρέπει τώρα να μάθουν να παράγουν πολιτικό λόγο, να νοηματοδοτούν την πολιτική πραγματικότητα, χωρίς τη βοήθεια του κ. Τσίπρα. Η κυβέρνηση έχει μείνει μόνη με τους πολίτες να την κοιτάνε, μόνον αυτή και να περιμένουν πειστικές εξηγήσεις για εξόφθαλμα λάθη και παραλείψεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που στο προηγούμενο σημείωμα επισήμανα ότι αυτό που η κυβέρνηση χρειάζεται τώρα είναι χρόνος που όμως ξέρει ότι δεν μπορεί να τον ζητήσει ευθέως γιατί διανύει τον πέμπτο χρόνο της διακυβέρνησής της χώρας.
Ο ανεξάρτητος δημοκρατικός, κεντρώος κόσμος της χώρας που στην πλειοψηφία του, όπως δείχνουν και τα ευρήματα από τα exit poll των δύο εκλογικών αναμετρήσεων καθώς και όλες τις έρευνες κοινής γνώμης τους μήνες προ των εκλογών, ψήφισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του, βρίσκεται ενώπιον ενός νέου διλήμματος: πρέπει να δώσει λίγο χρόνο στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό προσωπικά, ίσως μέχρι το τέλος του χρόνου, ώστε να μάθει να πολιτεύεται στο νέο πολιτικό τοπίο, χωρίς τον κ. Τσίπρα ή οφείλει να πάρει θέση μάχης απέναντι στην κυβέρνηση;
Και αναφερόμαστε βέβαια στους κεντρώους στο επίπεδο του δημοσίου διαλόγου που παράγεται παντού από τις ανεξάρτητες φωνές, σε αυτό που ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει ορίσει ως «πεδίο της μεταπολιτικής» (που είναι ό,τι πιο πολιτικό στις μέρες μας) και δεν αναφερόμαστε στο ΠΑΣΟΚ το οποίο είναι η μόνη, πλέον, αντιπολίτευση την οποία έχει συνταγματικό και ηθικό καθήκον να ασκήσει και μάλιστα αποτελεσματικά.
Σε αυτό, θα επανέλθουμε τις επόμενες μέρες.
