Είναι γνωστό ότι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν βρέθηκε στην πολιτική υποχρεωμένος να διανύσει την πορεία, που ισχύει για όλους εμάς τους «κοινούς θνητούς». Κληρονόμησε ένα πολιτικό όνομα, έναν κομματικό υποστηρικτικό μηχανισμό και μια πολιτική πελατεία προϊόν των «εξυπηρετήσεων». Όπως και πολλά άλλα μέλη του πολιτικού κόσμου: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη, Ζωή Κωνσταντοπούλου και… και… Όμως, για να ολοκληρωθεί η είσοδός τους στη Βουλή, χρειαζόταν για τον καθένα ο δικός μας σταυρός στο ψηφοδέλτιο. Χωρίς αυτόν, το πολύ να γίνονταν διοικητές κάποιου οργανισμού. Έχουμε λοιπόν κι εμείς οι πολίτες το δικό μας μερίδιο ευθύνης, κάτι που επιμελημένα όλοι μας προσπαθούμε να μην θυμόμαστε.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την ηγεσία του κόμματός του υπό δύσκολες συνθήκες. Είχε υποστεί σε διάστημα οκτώ μηνών δύο διαδοχικές ήττες στις βουλευτικές εκλογές. Τέσσερις μήνες πριν την εκλογή του στην ηγεσία της Ν.Δ., το κόμμα του είχε αποτύχει παταγωδώς να οργανώσει ακόμη και αυτή τη διαδικασία εκλογής του νέου πολιτικού αρχηγού της παράταξης. Και στις τελικές εκλογές εξ αναβολής ξεκίνησε ως «αουτσάιντερ» με πολύ χαμηλές ελπίδες επικράτησης, κάτι που ενίσχυσε το ήπιο προφίλ που ο ίδιος υιοθέτησε. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν πανηγυρικά.
Από εκείνη τη στιγμή οι κυβερνώντες έδειξαν να χαίρονται τα μέγιστα με την εκλογή του νέου αντιπάλου. Να τον θεωρούν ως εύκολο αντίπαλο. Το χορό άνοιξε μία μικρή μερίδα από τους κομματικά επιστρατευμένους δημοσιογράφους (τύπου Καλογεροπούλου). Από εκείνους που με γλοιώδη τρόπο υπεραμύνονταν ακόμη και των λαθών των «εντολέων» τους, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδομήσουν ακόμη και τις σωστές επιλογές των αντιπάλων τους.
Η πρώτη κίνηση ήταν το υποκοριστικό «Κούλης». Κάτι σαν το βουτυρόπαιδο του μπαμπά ας πούμε. Όπως το «Γιωργάκης» για τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν είναι σπάνιο στην πολιτική ζωή κάποιοι να χρησιμοποιούν (κατ’ εξοχήν οι ίδιοι) τα υποκοριστικά τους ονόματα: Άκης Τσοχατζόπουλος, Τάκης Θεοδωρικάκος, Σία Αναγνωστοπούλου…. Το επέλεξαν όμως οι ίδιοι. Στην περίπτωση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη το «Κούλης» δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για τον ίδιο. Ούτε από τους γονείς ούτε από τους φίλους του. Εφευρέθηκε καθαρά σαν στοιχείο υποτίμησής του ως προσωπικότητα.
Δυστυχώς δεν άργησε να μπει στο παιχνίδι της υποτίμησης, και ο κ. Αλέξης Τσίπρας και δη μέσα στο κοινοβούλιο. Με φράσεις προς τους βουλευτές της Ν.Δ. ότι «να έχετε πάντα αρχηγό σας τον κ. Μητσοτάκη για να μπορώ να κερδίζω εύκολα τις εκλογές» (!) ή με χαρακτηρισμούς του τύπου «σαν κακομαθημένο κολεγιόπαιδο»!
Όταν κατάλαβαν ότι ο «Κούλης» ήταν κάτι παραπάνω από το «παιδάκι του μπαμπά» άρχισαν τον τελευταίο καιρό τα χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη. Αρχίζοντας από τη σύζυγό του μέχρι το ανόητο λίγες μέρες προ των εκλογών «μην ψηφίζετε τον γιο του αποστάτη»! Κάτι αντίστοιχο (και επαίσχυντο συνάμα) θα ήταν να βγουν κάποιοι και να πουν για τον απερχόμενο πρόεδρο της Βουλής κ. Νίκο Βούτση «μην ψηφίζετε τον πατέρα του ληστή τραπεζών». Ανόητο και απαράδεκτο.
Τελικά, ο «Κούλης» πήρε το κόμμα του, το αναδιοργάνωσε, έστησε παγίδες στο θέμα της αναθεώρησης του συντάγματος (και δη στο άρθρο που αφορά την εκλογή του Προέδρου Δημοκρατίας) που οι κυβερνώντες έπεσαν ολόκληροι μέσα, κέρδισε τις Ευρωεκλογές, νίκησε κατά κράτος στις αυτοδιοικητικές εκλογές, και εκλέχθηκε πρωθυπουργός με ποσοστό κοντά στα προ κρίσης επίπεδα του πρώτου κόμματος.
Ας καταλάβουν λοιπόν κάποιοι ότι ο «Κούλης» δεν τους βγήκε «μπούλης». Κι αν συνεχίσουν να τον υποτιμούν, κακό του κεφαλιού τους.
