Η προβολή θα γίνει την Τετάρτη 1η Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» (παλαιά Σφαγεία) και με τον σκηνοθέτη θα συζητήσει στη συνέχεια η καθηγήτρια οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Λήδα Παπαστεφανάκη.
Η οικογένεια και η φιλία, η καινοτομία και η αλληλεγγύη, οι παιδικές αλάνες και η γειτονιά, είναι το «μυστικό χαρμάνι» της φωτεινής διαδρομής των αναψυκτικών Κλιάφα από το 1926 στα Τρίκαλα. Ένα μικρό σύμπαν δημιουργικότητας και ανθρωπιάς, που χτίστηκε γύρω από το όραμα του ιδρυτή Θόδωρου Κλιάφα «…να δροσίσει και να ζαχαρώσει τον κόσμο!»
Το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 69 λεπτών, χρειάστηκε 18 μήνες επισταμένης έρευνας, γυρισμάτων και μοντάζ για να ολοκληρωθεί. Ζωντανεύει την ιστορία της επιχείρησης μέσα από σπάνια ντοκουμέντα, φωτογραφίες, ηχογραφήσεις και φιλμάκια αρχείου. Στην οθόνη μεταφέρονται σύγχρονες μαρτυρίες από ανθρώπους που εργάστηκαν παλαιότερα, καθώς και κινηματογραφικές λήψεις κτηρίων και μηχανημάτων. Τεκμηριωμένο σε βάθος, αυτό το ιστορικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη δυναμική της επιχειρηματικότητας και το ήθος της εργασίας μιας ολόκληρης εποχής.
Η εταιρεία, που ίδρυσε το 1926 ο Θόδωρος Κλιάφας, άλλαξε την ιστορία της εμφιάλωσης στην Ελλάδα και δε σταμάτησε ποτέ, αθόρυβα και διακριτικά, να καινοτομεί.
Η ιστορία όμως της εταιρείας δεν είναι μόνο η απαρίθμηση των μεγάλων επιτευγμάτων και των υψηλής ποιότητας προϊόντων της -είναι κυρίως η ιστορία των ανθρώπων της. Στο ντοκιμαντέρ φωτίζονται και αυτές οι μικρές, αθέατες πτυχές: τα προσωπικά τους χαρίσματα και οι αδυναμίες, η φιλία, οι παιδικές αλάνες και η πόλη, τα οράματα και οι δυσκολίες, ο μόχθος και η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα και η προσφορά.
Μια ταινία για όλα αυτά τα «υλικά» μέσα από τα οποία οι ιδιοκτήτες και οι απλοί εργαζόμενοι της εταιρείας αναψυκτικών ΚΛΙΑΦΑ έχτισαν μαζί «…μια μεγάλη οικογένεια».
Ο Βασίλης Λουλές, που έγραψε και το σενάριο και έκανε την έρευνα, εκτός από τη σκηνοθεσία, τα τελευταία χρόνια ασχολείται με ντοκιμαντέρ προσωπικών αφηγήσεων. Καταγράφει μαρτυρίες καθημερινών ανθρώπων, με τέτοιον τρόπο ώστε μέσα από αυτές τις «μικρές» ιστορίες να φωτίζεται η μεγάλη Ιστορία. Τα έργα του καλύπτουν επίσης θέματα Εθνογραφίας, Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Βιομηχανικής Αρχαιολογίας.
Το ντοκιμαντέρ «Φιλιά εις τα παιδιά» (2012), με θέμα μικρά παιδιά Ελλήνων Εβραίων, που σώθηκαν κατά την Γερμανική Κατοχή χάρη στην προστασία που τους πρόσφεραν Έλληνες Χριστιανοί, τιμήθηκε με βραβεία σε φεστιβάλ κινηματογράφου, προβλήθηκε επί σειρά εβδομάδων σε κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας και Θεσσαλονίκης και έδωσε αφορμή για πολλά κείμενα στον Τύπο.
Το ντοκιμαντέρ «Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη» (2005), ένα τρυφερό πορτραίτο της ηρωίδας της Αντίστασης μέσα από τα μάτια του γιου της, έχει προβληθεί δεκάδες φορές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η μεσαίου μήκους ταινία μυθοπλασίας «Ένας λαμπερός ήλιος» (2000), με θέμα τη μετανάστευση γυναικών από τις πρώην Ανατολικές χώρες στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90, έχει βραβευτεί αρκετές φορές, προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ, μεταδόθηκε από την τηλεόραση του ARTE (σε Γερμανία-Γαλλία) και προβλήθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου στο πλαίσιο αφιερωμάτων για τον «Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο».
Από το 2014 μέχρι το 2020 έκανε περιοδείες προσκεκλημένος από Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του Καναδά, προβάλλοντας τα έργα του «Φιλιά εις τα παιδιά / Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί / Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη / Ένας λαμπερός ήλιος / Θηλειά». Μετά από κάθε προβολή ακολουθούσε συζήτηση με το κοινό. Ανάμεσα στα 32 Ιδρύματα που έχει επισκεφτεί είναι και τα: Χάρβαρντ, Κολούμπια, Γέιλ, Στάνφορντ, Πρίνστον, Μίσιγκαν, Ντιουκ, Πενσυλβάνια (U-Penn), UCLA.
