Στο άρθρο του με τίτλο «Ιστορική ευθύνη και εθνική υποχρέωση», ο κ. Γάτσιος εκτιμά ότι «είμαστε ως χώρα εγκλωβισμένοι μεταξύ μίας κατάστασης που δεν μας αρέσει και μίας κατάστασης στην οποία δεν επιθυμούμε να επιστρέψουμε» και προτείνει έναν δρόμο εξόδου από αυτό το θανάσιμο δίλημμα. Εξηγεί τους λόγους για τους οποίους, στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησης, η όλη συζήτηση περί συμπράξεων του ΠΑΣΟΚ «με τον σταλινικό, τυχοδιωκτικό μηχανισμό που ασχημόνησε εις βάρος της αλήθειας και της χώρας για μία ολόκληρη δεκαετία, φέρνοντάς την, με την ανοησία του, μπροστά στο χείλος της καταστροφής» συνιστά μία πολιτική αστειότητα και μία ιστορική παραχάραξη.
Αναφέρεται στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΠΑΣΟΚ ως μία αποτυχία, καθώς δεν πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει και, υπ’ αυτήν την έννοια ως μία ήττα, η οποία όμως «δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καταστροφική ήττα στρατηγικού χαρακτήρα». Τονίζει, παράλληλα, ότι «μπορεί να καταστεί τέτοια, εάν συνεχίσει να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο». Ισχυρίζεται ότι η αλλαγή πορείας μπορεί και πρέπει να συμβεί, όχι όμως με «μικροδιευθετήσεις κορυφής» που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά σε διάλογο με την κοινωνία στη βάση των προβλημάτων που αυτή η ίδια βιώνει. Γιατί, όπως λέει, είναι στην κοινωνική του βάση (που είναι πολύ μεγαλύτερη των σημερινών ψηφοφόρων του) όπου ανέκαθεν βρισκόταν η πραγματική ιστορική ισχύς του ΠΑΣΟΚ.
Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρεται και στη συζήτηση για την εκλογή προέδρου. «Τα θέματα που βρίσκονται σήμερα στην ‘’επικαιρότητα ΠΑΣΟΚ’’ και συζητούνται, δηλαδή για παράδειγμα ποιος θα γίνει πρόεδρος, έχουν μόνο σχετική σημασία. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικό το ποιος ηγείται. Είναι. Πλην όμως, πρώτα και κύρια, η επιλογή του επικεφαλής ενός πολιτικού οργανισμού εκφράζει σε κάθε περίοδο την πνευματική και ιδεολογική κατάσταση των μελών και των στελεχών του. Όσο πιο αδύναμη και επιφανειακή είναι αυτή η κατάσταση, τόσο η εκλογή αρχηγού μετατρέπεται σε μία μάχη ‘’εικόνας’’, σε ένα είδος πολιτικής ‘’πασαρέλας’’ χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διακύβευμα, τόσο ευκολότερα επηρεάζεται η έκβασή της από εξωθεσμικούς παράγοντες, που έχουν τη δυνατότητα να φιλοτεχνήσουν αυτήν την ‘’εικόνα’’ κατά το δοκούν, και τόσο περισσότερο οξύνονται οι τυφλές, αδιέξοδες, απολιτικές και, τελικά, διαλυτικές αντιπαλότητες μεταξύ των μελών και στελεχών αυτού του πολιτικού οργανισμού. Αυτός είναι ένας δρόμος που οδηγεί στην παρακμή και όχι σε μία νέα ανάταση, μία νέα ανθοφορία. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να τον αποφύγει με κάθε τρόπο. Τούτο είναι ευθύνη όλων, κυρίως όμως εκείνων που φιλοδοξούν να ηγηθούν», τονίζει χαρακτηριστικά και καταλήγει: « Σε κάθε περίπτωση πάντως, το νέο ΠΑΣΟΚ, δεν θα πρέπει να είναι ένα αρχηγικό κίνημα, ένα κίνημα του αρχηγού και των περί αυτόν, διότι αν είναι αρχηγικό τότε δεν θα είναι το κίνημα που χρειάζεται η Ελλάδα για να βρει τον δρόμο της. Αντίθετα, θα πρέπει να είναι ένα κίνημα αρχών και ορθολογισμού στην υπηρεσία του λαού και του έθνους. Συνεπώς, εκείνο που προέχει είναι να αφυπνιστεί ο πολιτικός/κομματικός οργανισμός του ΠΑΣΟΚ, ενστερνιζόμενος τις ανησυχίες και τα ερωτηματικά της ελληνικής κοινωνίας και των οπαδών του, που είναι τελείως διαφορετικά από τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντα των περισσότερων εκ των σημερινών στελεχών του, και να προχωρήσει στον διάλογο με την πραγματικότητα. Ο κόσμος, πλέον, είναι αλλιώς και το ΠΑΣΟΚ επίσης πρέπει να είναι αλλιώς. Οφείλει να είναι ένα σύγχρονο, ηγεμονικό πολιτικό κίνημα του 21ου αιώνα, να καταστεί η συνείδηση του έθνους σε μία χώρα που πρέπει να αποβάλει τα ελαττώματα του 19ου αιώνα τα οποία φέρει στον κορμό της, ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις απειλές που ορθώνονται σήμερα μπροστά της και να ατενίσει ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον».
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
