Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι πλέον έτοιμη να προχωρήσει, με δεδομένο ότι και κατά την προεκλογική περίοδο ήταν σημαία της, στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Προφανώς, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της ανομίας και της παραβατικότητας. Είναι δέσμευσή της, ήταν δίκαιο και έγινε πράξη θα σημειώσει μετά την ψήφιση του νέου νόμου του υπουργείου Παιδείας.
Μάλιστα. Τελειώσαμε λοιπόν με την παραβατικότητα; Τελείωσε η διακίνηση των ναρκωτικών; Τελείωσαν τα φαινόμενα της βίας και των κλοπών; Τελείωσαν οι γενικότερες ασυλίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Προφανώς και όχι, αν και εύχομαι να μην έχω δίκαιο.
Η αλήθεια είναι ότι στην «Ευρωπαϊκή» Ελλάδα σε πολλά θέματα, όπως και στο πολύ σοβαρό θέμα του πανεπιστημίου, δεν πάσχουμε από νόμους αλλά από τη διάθεση ορισμένων να εφαρμόσουν τους νόμους. Κανένας λοιπόν νόμος δεν θα είναι αρκετός, αν δεν υπάρχει διάθεση εφαρμογής του.
Ο σημερινός νόμος δίνει τη δυνατότητα επέμβασης σε χώρους των ΑΕΙ αυτεπαγγέλτως, σε περιπτώσεις που διαπιστώνονται ότι τελούνται αξιόποινες πράξεις, άγνωστο βέβαια ποιος κρίνει και με ποια κριτήρια διαπιστώνει τις αξιόποινες πράξεις. Η απόφαση έγκειται στις πρυτανικές αρχές, εκεί ακριβώς που εντοπίζεται και το πρόβλημα της μη εφαρμογής του νόμου.
Σε πόσο χρόνο θα αποφασίσει όμως το πρυτανικό συμβούλιο; Είναι ικανή η σύνθεση του να αποφασίσει προς μια επέμβαση ή όχι; Διασφαλίζεται στις μέρες μας η ασφάλεια εκείνων που αποφασίσουν για μια επέμβαση στους χώρους του πανεπιστημίου;
Στην περίπτωση της ψήφισης του νέου νόμου, ίσως το πανεπιστήμιο μετατραπεί από εκπαιδευτικό ίδρυμα διακίνησης ελεύθερων ιδεών σε ίδρυμα συντηρητικών ομάδων που, αναλόγως των προσλαμβανουσών τους, με τον δείκτη του χεριού θα καλεί σε επέμβαση.
Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραδόθηκαν προφανώς σε παραβατικές και ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις σε εγκληματικές ομάδες, δεν μπορούν να περάσουν στην άλλη άκρη, της συντήρησης, της αστυνομοκρατίας και του αυταρχισμού.
Πριν και πάνω απ’ όλα, θα πρέπει να θωρακίσουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο με σύγχρονα συστήματα φύλαξης, να ασφαλιστούν οι περίμετροι, δηλαδή τα όρια των πανεπιστημίων, να ισχύσουν έλεγχοι στις εισόδους με ηλεκτρονικές μπάρες (οι οποίες υπάρχουν σε αρκετά από αυτά και με φύλακα ), να εκδοθούν ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου, πανεπιστημιακών, φοιτητών, διοικητικού προσωπικού, συνεργατών, προμηθευτών και επισκεπτών. Να θεσπιστεί ειδικό νομοθετικό πλαίσιο κυρίως για τις πλημελληματικές πράξεις από φοιτητές (κοινωνική εργασία στο πανεπιστήμιο), υψηλές χρηματικές ποινές για όλους όσους διαπιστωμένα προκαλούν φθορές στους χώρους πανεπιστημίου, και αυστηρότερο πλαίσιο ποινών για όσους τελούν σοβαρότερες αξιόποινες πράξεις ή για όσους τελούν αδικήματα κατ’ εξακολούθηση.
Στις περιπτώσεις των πανεπιστημίων, όπου λειτουργούν και φοιτητικές εστίες, θα πρέπει να ισχύσει αυστηρός έλεγχος όλων εκείνων που εισέρχονται σε αυτά, ως φίλοι ή συγγενείς. Καταχώρηση των προσωπικών στοιχείων όσων εισέρχονται, για την αποφυγή παραβατικών πράξεων ή για την ταυτοποίηση, σε περίπτωση διάπραξης κακουργηματικής ή πλημμεληματικής πράξης.
Αυτά προϋποθέτουν, όμως, ότι η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, να επενδύσει στο απαιτούμενο εξειδικευμένο μόνιμο προσωπικό φυλάκων 24ωρης βάρδιας και όχι σε κομματικούς συμβασιούχους, χωρίς απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες φύλαξης ή αντιμετώπισης απλών αξιόποινων πράξεων.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν έχει να αντιμετωπίσει, όμως, μόνο το άσυλο, θα πρέπει, πρώτα και πάνω από όλα, να τελειώσει με την ασυλία όλων εκείνων των δήθεν πανεπιστημιακών «δασκάλων», που χρησιμοποιούν τους εκλεκτούς φοιτητές τους, για να παραδώσουν μαθήματα ή εργασίες επ’ αμοιβή για τα δικά τους μαθήματα.
Είναι η ώρα που πρέπει να γίνει πραγματική αξιολόγηση του συστήματος μεταπτυχιακών σπουδών. Προφανώς και δεν αφορά τους πολλούς, αλλά δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που στα μεταπτυχιακά τμήματα καταλαμβάνουν τις θέσεις οι εκλεκτοί απόφοιτοι των κομματικών νεολαιών, που βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με καθηγητές τμημάτων της ίδιας ή και αντίθετης πολιτικής ιδεολογίας, με άγνωστα βέβαια τα ανταλλάγματα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.
Προφανώς και θα πρέπει οι τομές, που θα γίνουν στην παιδεία, να είναι ριζικές. Αλλά δίκαιες και προοδευτικές. Δεν μπορεί να ανακοινώνει η νέα υπουργός παιδείας την καθιέρωση ανώτατου χρονικού ορίου ολοκλήρωσης των προπτυχιακών σπουδών (ν+2) και να μην ανακοινώνει ταυτόχρονα ανώτατο όριο για τους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές. Κανείς, φαντάζομαι, δεν είναι υπέρ της διατήρησης των αιώνιων φοιτητών, αλλά και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δοθεί εύλογο χρονικό διάστημα για όσους επιθυμούν να λάβουν το πανεπιστημιακό τους πτυχίο, ανάλογα βέβαια και με τη χρονολογία εισόδου τους στο κάθε τμήμα.
Όπως διαπιστώνεται από στοιχεία του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 350 εξαμηνιαία μαθήματα δεν γίνονται από μέλη ΔΕΠ (Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό). Αν σκεφτεί κανείς, όμως, ότι με 50 μαθήματα παίρνει κάποιος πτυχίο από ένα τμήμα, η διαίρεση δείχνει ότι αυτό ισοδυναμεί με το ότι επτά τμήματα πανεπιστήμιου δίνουν πτυχία όχι από καθηγητές πανεπιστημίου.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να διαπιστωθούν και οι διαχρονικές ευθύνες των φοιτητών, που εύκολα ασκούν κριτική σε πρυτανικές αρχές και υπουργεία, αλλά σπάνια αντικρίζουν στον καθρέφτη τους και τις δικές τους ευθύνες. Τον σεβασμό στο πανεπιστημιακό άσυλο, την τήρηση της τάξης, τη διατήρηση καθαρών εσωτερικών και κοινοχρήστων χώρων και άλλων.
Είναι λοιπόν η ώρα με πολιτικές συναινέσεις, με προοδευτικό πρόσημο να εργαστούμε στη λογική της πρόληψης, να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες έτσι ώστε το ελληνικό πανεπιστήμιο να διατηρήσει τον χαρακτήρα του, αλλά ταυτόχρονα να αναβαθμιστεί και να γίνει πραγματικά πηγή παραγωγής ιδεών, οικονομικής ανάπτυξης, αυτοτέλειας και επιστημονικής εξέλιξης.
