Το απόγευμα της Κυριακής των Ευρωεκλογών και του α’γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών η αγωνία αρκετών Ελλήνων δεν περιοριζόταν στην διαφορά που θα κατέγραφε το πρώτο από το δεύτερο κόμμα. Οι δημοκρατικοί πολίτες της χώρας είχαμε ίδια και μεγαλύτερη αγωνία για το ποσοστό της Χρυσής Αυγής και για το αν το ΚΙΝΑΛ θα κατάφερνε να την εκτοπίσει από την τρίτη θέση.
Μια εβδομάδα μετά πανηγυρίζαμε για την εκλογή του κ.Μωυσή Ελισάφ στα Γιάννενα. Κάποιοι, όχι εντελώς άστοχα, επεσήμαναν ότι ήταν λάθος να εξαίρουμε το γεγονός ότι είναι ο πρώτος Εβραίος στην Ελλάδα που εκλέγεται δήμαρχος. Υπήρχαν όμως κι αυτοί, και ήταν αρκετοί, που δεν γνώριζαν ότι ο κ.Ελισάφ είναι Έλληνας πολίτης και χωρίς κακή πρόθεση μας διαβεβαίωναν ότι θα υπηρετούσε αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πόλης του “παρά την εβραϊκή του καταγωγή”.
Η υπογράφουσα αρθρογραφεί συστηματικά κατά των πολιτικών στη βάση της ταυτότητας (identity politics) μόνο που για να έχουμε πολιτική σ’αυτή τη βάση πρέπει να συντρέχουν λόγοι που στην Ελλάδα απλώς δεν υφίστανται. Σε μια χώρα με πληθυσμό σχεδόν ομοιογενή ως προς τα ταυτοτικά του χαρακτηριστικά, δεν επιδόθηκαν σε identity politics όσοι πανηγύρισαν για την εκλογή του πρώτου Εβραίου δημάρχου.
Επιπροσθέτως σε μια συγκυρία που η ανησυχία για τον ακροδεξιό εξτρεμισμό είναι μεγάλη δεν πανηγυρίζουμε γιατί ψηφίστηκε ένας Εβραίος αλλά γιατί οι πολίτες των Ιωαννίνων τον ψήφισαν ακριβώς επειδή είναι άξιος αγνοώντας ότι είναι Εβραίος. Πανηγυρίζουμε γιατί οι Γιαννιώτες αρνήθηκαν τη διάκριση στη βάση της ταυτότητας προκρίνοντας την αξιοσύνη.
Όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα η πρώτη μου έννοια ήταν να ειδοποιήσω ένα ισραηλινό φίλο μου, τον Ααρών. Ο πατέρας του, Γιαννιώτης Εβραίος, όταν απελευθερώθηκε το Άουσβιτς όπου ήταν κρατούμενος δεν είχε το κουράγιο να γυρίσει στα Γιάννενα να αρχίσει από την αρχή μόνο πήγε κατευθείαν στο Ισραήλ, μου το είχε αναφέρει κάποτε με πικρία. 75 χρόνια μετά τα Γιάννενα εξέλεξαν δήμαρχο τον Μωυσή Ελισάφ. Έπρεπε να το μάθει άμεσα.
