Μια μικρή διακοπή για γέλιο

Υπάρχει τρόπος να ξεγελαστούμε για λίγο και να ευθυμήσουμε. Μερικές φορές τέτοιες μικρές ανάπαυλες χαράς είναι σωτήριες και διακόπτουν το σερί των άσχημων ειδήσεων και της κακοδαιμονίας μας. Η πολιτιστική ατζέντα του Μαρτίου είναι γεμάτη εκδηλώσεις, με το θέατρο να έχει την τιμητική του, καθώς τα Σαββατοκύριακα οι παραστάσεις που ανεβαίνουν φτάνουν τις πέντε (!) και είναι όλες τους παραγωγές τοπικές, χώρια αυτές που έρχονται από Αθήνα ή όσες ανεβαίνουν μεσοβδόμαδα. Όλες τους είναι αξιόλογες δουλειές, φροντισμένες και παιδεμένες. Αξίζουν τον κόπο να τις αγκαλιάσουμε και να τις τιμήσουμε με την παρουσία μας. Σήμερα ξεχωρίζουμε δύο κωμωδίες, μια γλυκιά και μια ελαφρώς γλυκόπικρη, γιατί το χρειαζόμαστε και το γέλιο, παρόλο που βγαίνει βεβιασμένα και ενοχικά από μέσα μας αυτόν τον καιρό.

BlackBirthday από τη Σύνθεση

Η ομάδα αγαπά να παρουσιάζει καινούρια κείμενα και μάλιστα Ηπειρωτών, όπως λέει άλλωστε και ο καλλιτεχνικός διευθυντής της στη σημερινή του συνέντευξη στον Η.Α., γιατί πρέπει να ανεβαίνουν στην εποχή τους και στον χρόνο τους. Αφήστε που δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το να βλέπει ένας συγγραφέας να «σηκώνεται» ο λόγος του από το χαρτί και να γίνεται εικόνα τρισδιάστατη, με ήχο, μουσική, ανάσες, σκηνικά και κοστούμια. Έτσι έγινε λοιπόν και με το έργο που έγραψε ο Ηπειρώτης Κώστας Σταύρου «BlackBirthday», μία φαινομενικά μαύρη, ωστόσο γνήσια, κλασική κωμωδία που κυλάει ευχάριστα χωρίς να χάνει τον ρυθμό της, ούτε όμως και να λαχανιάζει.  Έχει σημεία ξεκαρδιστικά, ακουμπάει στις ανασφάλειες πολλών εξ ημών, που ακόμη κι αν δεν τις είχαμε μέχρι πρότινος, φρόντισε η πανδημία να μας τις δημιουργήσει και φυσικά πραγματεύεται με έξυπνο και αστείο τρόπο το απόλυτο υπαρξιακό ζητούμενο του ανθρώπου: τον θάνατο. Μας άρεσαν τα χρώματα της παράστασης, η ζωντάνια και το κέφι των πρωταγωνιστών της (και αυτού που νομίζει κάθε λίγο ότι πεθαίνει), οι καταπληκτικοί πίνακες του Τάσου Καλιακάτσου, που δανείστηκαν από τη διπλανή γκαλερί 3Portes για να πλαισιώσουν το καλόγουστο σκηνικό, και τα απανωτά sold out όλες αυτές τις μέρες που ανεβαίνει στο θέατρο Κύκλος. Απομένει αυτό το Σαββατοκύριακο. Προλαβαίνετε (οριακά) να κάνετε κράτηση.

Παπάγια Μάντολες στο bar Route 66

Κατ’ αρχάς πρέπει να πάτε αν αγαπάτε το bar theatre. Και πολλές τέτοιες παραστάσεις δεν έχουμε την τύχη να βλέπουμε στην πόλη. Το Route 66 είναι ο κατεξοχήν φιλόξενος χώρος για τέτοιου είδους θέατρο. Με το ποτάκι ανά χείρας και τα σνακ στο μπολ μπροστά, κυλάει μια ώρα χαλαρά και ούτε που το καταλαβαίνεις. Φροντίζουν βέβαια γι’ αυτό αφενός το κείμενο του Αντώνη Κρύσιλα «Παπάγια Μάντολες», ο μονόλογος ενός διάσημου σεφ που καταλήγει στη φυλακή κι από ‘κει ξεκινά να αφηγείται όλη τη ζωή του. Αφετέρου, ο ασταμάτητος Χρήστος Χρήστου που πήρε ένα κείμενο, με ελάχιστες παύσεις για ανάσες, και το ερμήνευσε με όλες τις διακυμάνσεις του και τις οριακές ισορροπίες. Αλλά και η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μούστα, που τον καθοδήγησε τιμώντας τον χειμαρρώδη λόγο του νονού του (είναι αναδεχτός του συγγραφέα). Και τέλος το περιβάλλον, ο ίδιος ο χώρος του Route 66, οι άνθρωποί του (που πολύ τους αγαπάμε) κι εκείνοι οι πέτρινοι τοίχοι του που ούτως ή άλλως είναι θεατρικοί και προσφέρονται για τέτοιου είδους παραστάσεις. Κι εδώ δύσκολα θα βρείτε θέσεις, παρόλο που παίζεται μεσοβδόμαδα. Θα ανεβεί άλλη μία Τετάρτη, στις 29 Μαρτίου. Ελπίζουμε –αν συνεχίσει να έχει υψηλή ζήτηση- να προβλεφθεί τουλάχιστον άλλη μία πριν το Πάσχα.