Αγαπητή ελληνική Πολιτεία,
Σε ακούω καθημερινά εδώ και αρκετό καιρό, με αφορμή την ειδική κατάσταση που περνάμε, να απευθύνεσαι στους Έλληνες μέσω εκπροσώπων σου της κυβέρνησης και αρμόδιων υπηρεσιών, και να τους ζητάς να επιδείξουν την ΑΤΟΜΙΚΗ τους ΕΥΘΥΝΗ.
Κάθε φορά που σε ακούω να το ζητάς με απόγνωση (και αισθάνομαι την αληθινή σου αγωνία αλλά δεν σε λυπάμαι) αναρωτιέμαι αν αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι σε καταλαβαίνουν. Ναι, τους βλέπω ν’ αναφέρονται πολλοί Έλληνες, μέσα στην αγωνία τους και αυτοί, στην ατομική ευθύνη καλώντας τους άλλους να την επιδείξουν. Αλλά και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα. Τους φαίνεται κάπως προτεσταντικό, από άλλες χώρες της Δύσης, και έτσι ξένο. Τι είναι αυτό;
Αγαπητή ελληνική Πολιτεία,
ζητάς καθημερινά από τους Έλληνες να επιδείξουν ατομική ευθύνη. Σήμερα! Τώρα! Μα πως το ζητάς αυτό; Πότε ξανά ζήτησες κάτι τέτοιο από τον Έλληνα; Πότε τον εκπαίδευσες ώστε να γνωρίζει τι είναι αυτό, να μπορεί να το εφαρμόσει άμεσα και αυστηρά σε έκτακτες συνθήκες, αλλά και σε φυσιολογικούς καιρούς, στην καθημερινότητά του;
Πότε του έμαθες, μέσω της εκπαίδευσης, πότε τον συνέτισες, μέσω της τιμωρίας, πότε του έδωσες να καταλάβει ότι το εννοείς, όταν με δυσθυμία τον τιμώρησες σε μια σπάνια περίπτωση αλλά αμέσως μετά του ακύρωσες την τιμωρία;
Πότε του εξήγησες το τι σημαίνει ατομική και τι συλλογική ευθύνη;
Αγαπητή μου,
τι ακριβώς αναμένεις από τον Έλληνα και γιατί τον έβαλες σήμερα να σηκώνει το δάκτυλό του απέναντι στον άλλο και να τον κατηγορεί για έλλειψη ατομικής ευθύνης;
Αφού ούτε ο ένας γνωρίζει, ούτε και ο άλλος, το τι είναι.
Και είσαι εσύ υπεύθυνη για αυτό. Και , για τη ζημιά που αυτό θα προξενήσει, ένοχη!
Ένας πιστός σου, εγνωσμένα αναγκαστικά, φίλος.
