Μέρες πριν την πρεμιέρα, αλλά και σε όλες τις παραστάσεις του «Σκραμπλ (Τα λευκά τριαντάφυλλα)» που ανεβαίνει και αυτό το τετραήμερο (Πέμπτη έως Κυριακή) στο θέατρο «Κύκλος» από την επαγγελματική σκηνή του Αφηγηματικού Νου, ήμασταν παρόντες. Ό,τι κούραση είχαμε μαζέψει, όποια έγνοια μας είχε βαρύνει, εξαφανίζονταν μαγικά, μόλις περνούσαμε το κατώφλι του θεάτρου Κύκλος στην Αραβαντινού. Έχουμε βρεθεί ξανά σε (πυρετώδη) προετοιμασία παράστασης, αλλά αυτή εδώ είναι τόσο ξεχωριστή και οι άνθρωποι της σπάνια γενναιόδωροι σ’ αυτό που φτιάξανε.
Ο λόγος είναι εύπλαστος δραματουργικά. Μπορεί άνετα να διαβαστεί και να ερμηνευτεί δραματικά, αλλά και κωμικά. Ακριβώς επειδή απουσιάζουν σαφείς οδηγίες και κατευθύνσεις από τον συγγραφέα, υπάρχει κίνδυνος η απόδοση του κειμένου να διολισθήσει στο μελό ή την μπαλαφάρα και τα πρόσωπα να γίνουν εξεζητημένες καρικατούρες υπερβολής. Αλλά οι τρεις πρωταγωνιστές του έργου διέφυγαν τον παραπάνω κίνδυνο, φτιάχνοντας ουσιαστικά τις σχέσεις από την αρχή, ενισχύοντας τους δεσμούς μεταξύ των ίδιων, αλλά και των ρόλων που ερμηνεύουν, μετουσιώνοντας την απεριόριστη ελευθερία που τους δίνει το κείμενο σε συγκεκριμένη ιστορία, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ζωές με ευδιάκριτο περίγραμμα, όχι όμως αυστηρό και αμετάβλητο. Οι ερμηνείες και των τριών πρωταγωνιστών δένουν αρμονικά, χωρίς να «πετάει» ο ένας έξω τον άλλο. Το αντίθετο, μάλιστα. Αν και φαίνεται το έργο να είναι επικεντρωμένο στον ιδιόρρυθμο πρωταγωνιστή του, καμία από τις ποιότητες του χαρακτήρα του, τίποτε από τα κρυμμένα του δεν θα μπορούσε να φανερωθεί, χωρίς την καταλυτική παρουσία των άλλων δύο. Η ομάδα είναι δεμένη, δουλεμένη η μεταξύ τους σχέση και εξωτερικευμένη τόσο όσο, ώστε να μην παραμερίζει τον λόγο ή τη δράση. Τα συναισθήματα και οι διακυμάνσεις τους ποικίλουν, το τραγικό ανακατεύεται με το κωμικό σε μια διαρκή και γόνιμη αλληλεπίδραση, καθώς το ένα «σβήνει» μέσα στο άλλο.
Ο Ιάκωβος του Βαγγέλη Αθανασίου, απρόσιτος όχι όμως δύσθυμος, δεν χάνει το τέμπο της κωμωδίας, ούτε όμως περιγελά τον ήρωα που υποδύεται. Οι αντιστάσεις του κάμπτονται σταδιακά, ποτέ κραυγαλέα. Η Λιν της Όλγας Παππά γεμίζει τη σκηνή και τη διασχίζει με την άνεση ενός ανθρώπου που την έχει περπατήσει πολλές φορές, σαρωτική, αλλά δίχως να καπελώνει, ανεβοκατεβάζει την ένταση, συχνά στα όρια, ποτέ έξω από αυτά. Η Κορίνα της Μαρίας Γιαννάκη, ουσιαστικά και υπόγεια ο συνδετικός κρίκος των δύο πρωταγωνιστών, είναι το ακόμη πιο αλέγκρο στοιχείο του έργου, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα της αφέλειας και της ελαφρότητας ούτε στην προσέγγιση του ρόλου της, ούτε στην ερμηνεία της.
Το σκηνικό, λιτό και αφαιρετικό, για να αναδεικνύεται το επίκεντρό του, που δεν είναι άλλο από έναν κήπο με λευκά τριαντάφυλλα. Η πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Μίτση αφηγείται μαζί με τον λόγο και την ερμηνεία την ιστορία κι ακολουθεί τον ρυθμό της παράστασης, χωρίς να τον παρασύρει.
Η παράσταση είναι τρυφερή, ανθρώπινη, ζεστή και σε πολλές στιγμές της έχει πλάκα. Το σίγουρο είναι ότι δεν χάνει ο θεατής τον χρόνο του, ούτε την επαφή του με ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Η ιστορία του Ιάκωβου και της Λιν, άλλωστε, που ανταμώνουν δεκαετίες μετά την πρώτη τους συνάντηση, θα μπορούσε να είναι και η ιστορία του Βαγγέλη και της Όλγας που έπαιξαν μαζί στο σανίδι, όταν ήταν 18 χρονών παιδιά και συναντιούνται ξανά για πρώτη φορά από τότε στη σκηνή του θεάτρου Κύκλος.
Δεν τα γράφουμε όλα αυτά μεροληπτικά, επειδή το κείμενο της παράστασης υπογράφει ένας δικός μας άνθρωπος, ο Πάνος Ζώης. Τα γράφουμε για να πάτε να τη δείτε και να γνωρίσετε από κοντά αυτά τα τρία υπέροχα πλάσματα, που το κάνουν εύκολο να τα αγαπάς και επιμένουν να ανθίζουν against all odds, no matter what.
