Κάπως έτσι βρεθήκαμε κι εμείς στην καρδιά του Αυγούστου μέσα στη ζέστη του μεσημεριού στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη, το οποίο είχαμε να επισκεφτούμε χρόνια πολλά. Ο χώρος, έτσι όπως εμπνευσμένα έχει διαμορφωθεί από τον δημιουργό του, είναι από μόνος του ένα έκθεμα, ξέχωρα από τα πάντα συγκλονιστικά κέρινα ομοιώματά του. Οι επισκέπτες στέκονται απέναντι από κάθε εντυπωσιακά και ως την τελευταία της λεπτομέρεια αποτυπωμένη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του τόπου και ανακαλούν πρόσθετες πληροφορίες, εξιστορούν στα παιδιά τους τα γεγονότα, τους εξηγούν τι βλέπουν, επιστρέφουν στο παρόν, μιλούν για το μέλλον. Ο άνθρωπος του μουσείου τους ακολουθεί σιωπηλά, διαβεβαιώνει ότι έχουν όσο χρόνο θέλουν μπροστά από κάθε έκθεμα για να το δουν και να το αντιληφθούν. Η περιήγηση στο μουσείο είναι ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν, ο επισκέπτης έχει τη διαρκή αίσθηση ότι μεταφέρεται στον χώρο και τον χρόνο των γεγονότων, αναπνέει δίπλα από τους πρωταγωνιστές, αγωνιά μαζί τους.
Στην έξοδο συναντάμε τυχαία τη μία από τις δύο «ψυχές» του μουσείου, τον Κωνσταντίνο Βρέλλη -τον γιο του Παύλου Βρέλλη- που, μαζί με την αδερφή του Άννα, κρατούν ζωντανό το όνειρο του πατέρα τους. Κοντοστέκεται σε μια σκιά δέντρου και εξηγεί κυρίως στα παιδιά της παρέας την ιστορία του μουσείου και την εξέλιξή του μέσα στον χρόνο. Οι επισκέπτες συνεχίζουν να έρχονται. Ο Κώστας μας αποχαιρετά όπως πάντα: με ένα πλατύ χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά και ένα δώρο. Ένα από τα επόμενα Σαββατοκύριακα, θυσιάστε ή αναβάλλετε τον καθιερωμένο καφέ σας και κάντε την πολύ σύντομη διαδρομή ως το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων του σπουδαίου Παύλου Βρέλλη. Και πάρτε μαζί και τα παιδιά σας. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα μάθημα ιστορίας, σχεδόν βιωματικό, που σίγουρα θα τους μείνει αξέχαστο.
