ΙστορίεςΑίθουσα Σύνταξης

«Θεωρώ πως κάπου αλλού είναι ο παράδεισος, όχι εδώ»

Μέρες της Κουάλα Λουμπούρ - Ελληνίδες, που ζουν εκεί, μιλούν στον Ηπειρωτικό Αγώνα. Ο Ηπειρωτικός Αγών και η συνεργάτις του Γεωργία Σκοπούλη συνεχίζουν την… ξενάγησή σας στην Κουάλα Λουμπούρ, μέσα από τα λόγια Ελληνίδων που η επιλογή ή η τύχη τις έφερε να ζήσουν σε αυτή τη χώρα της Ανατολής. Σήμερα μας μιλάει Αθηνά, 50 χρονών, από την Αθήνα.

Η κ. Αθηνά βρίσκεται μόνο τρεισήμισι μήνες στην Κουάλα Λουμπούρ. Η εμπειρία της είναι πολύ μικρή. Ακολούθησε και αυτή τον σύζυγό της, που τον έφερε εδώ η εταιρεία με την οποία δούλευε και στην Αγγλία.

Έχει σπουδάσει στην Αθήνα διοίκηση επιχειρήσεων, έχει δουλέψει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πέρασε δύσκολες καταστάσεις όσον αφορά τον εργασιακό της χώρο, και τώρα να’ την εδώ μπροστά μου χαμογελαστή και ξεκούραστη, μου μιλάει για τα περασμένα.

Κυρία Αθηνά, πώς και βρεθήκατε εδώ;

Ήταν επιλογή μου να ακολουθήσω τον άντρα μου. Ζούσαμε στην Αγγλία όπου και δουλεύαμε, ο σύζυγός μου είναι Άγγλος και η εταιρεία που δουλεύει άνοιξε κι εδώ γραφεία.

Τι να σας πω και από πού να αρχίσω! Έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελλάδα, και σε όλες τις εταιρείες, που έχω δουλέψει, ήμουν στο τμήμα αγορών. Ήμουν στην Αγγλία από το 2014. Εργαζόμουν σε μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία.

Ήμουν μια καλοπληρωμένη εργαζόμενη…

Πήγατε στην Αγγλία, επειδή δεν είχατε δουλειά στην Αθήνα;

Ναι, γι’ αυτό πήγα. Ήμουν δυο χρόνια άνεργη και δεν άντεχα άλλο!

Πριν όμως είχα πολύ καλή δουλειά, με ενδιαφέρον και πολύ καλό μισθό. Αλλά και πολύ σκληρό ωράριο. Από τις εννιά το πρωί μέχρι τις εννιά το βράδυ… Τα Σαββατοκύριακα κοιμόμουν και ξεκουραζόμουν. Ήθελα, όμως, να κάνω και κάτι διαφορετικό, για να φεύγει το μυαλό μου από τον υπολογιστή και το τηλέφωνο. Να φανταστείτε ότι η εταιρεία μας ήταν από τις πιο πρωτοπόρες. Από το 2000 δεν χρησιμοποιούσε καθόλου χαρτί! Ήταν όλα ηλεκτρονικά. Ήμουν χαρούμενη και ευχαριστημένη στη δουλειά μου. Αποφάσισα λοιπόν, να παρακολουθήσω μαθήματα ψηφιδωτού, και έτσι είχα μια καλή ψυχική ισορροπία.

Και εκεί που δεν το περίμενα, εξαγοράζεται αυτή η ανθούσα εταιρεία, χωρίς όμως και με τους εργαζόμενους! Βρήκα αλλού δουλειά, όχι βέβαια με τον ίδιο μισθό.

Και το ψηφιδωτό;

Το ψηφιδωτό το συνέχισα, το καλλιέργησα και το ανέπτυξα. Ασχολήθηκα τον πρώτο καιρό, με μια ομάδα και τη δασκάλα μας, με το κόσμημα, βυζαντινά κυρίως αντικείμενα και σε μέγεθος που θα μπορούσαν να εκτεθούν. Στη συνέχεια άρχισα να φτιάχνω κοσμήματα με μη ανακυκλώσιμα υλικά, που τα «έντυνα» με ψηφιδωτό. Και σε έναν διαγωνισμό στη Θεσσαλονίκη παίρνω το τρίτο βραβείο για ένα μενταγιόν φτιαγμένο με μικρό cd και ψηφιδωτό. Από εκεί προσπαθώ να εξελίξω την τέχνη μου…

Απελπισία! Ποιος να τo ‘λεγε!

Πότε σταματήσατε εντελώς να εργάζεστε;

Οι εξαγορές εταιριών και οι συρρικνώσεις με ανάγκασαν να είμαι εκτός εργασιακού κύκλου. Σταμάτησα τελείως το 2012. Τότε ήταν 600 ευρώ ο μισθός, για μένα που ήμουν πάντα μια καλοπληρωμένη εργαζόμενη με απαιτήσεις και οικονομικές, αλλά και ως προς την ποιότητα της δουλειάς.

Η πρώτη μου ανεργία! Προσπάθησα να βρω δουλειά, αλλά όχι με 600 ευρώ. Γιατί δεν έβγαινα. Το δάνειο, που ήταν πολύ μεγαλύτερο από τα 600, με κυνηγούσε.

Πώς νιώσατε; Και ποια τα επόμενα βήματα;

Απελπισία! Να είσαι σε αυτή την ηλικία χωρίς δουλειά;

Άνοιξα εργαστήριο ψηφιδωτού, δεν λειτούργησε. Απελπισία! Πήγα στα Χανιά, όπου μια φίλη με κάλεσε να δουλέψω στον χώρο της διαφήμισης.

Και έρχεται ένα τηλεφώνημα από μια μεγάλη εταιρία στο Λονδίνο, όπου με καλούν σε συνέντευξη, γιατί ποτέ δεν σταμάτησα να στέλνω βιογραφικό και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό πια. Ήταν το 2013. Μου ζητάνε και δεύτερη συνέντευξη. Γνώριζα ότι η θέση αυτή ήταν με πολύ καλό μισθό και άλλες απολαβές. Ε! με πήρανε, σκέφτηκα…

Στη συνέχεια έρχεται ένα άλλο τηλεφώνημα, από τους ίδιους πάλι, ότι με προσλαμβάνουν μεν, αλλά δεν θα είμαι μόνιμη -οχτάμηνη σύμβαση και πολύ λίγα λεφτά. Είπα όχι.

Συνεχίζω να είμαι στα Χανιά. Η τράπεζα να με πιέζει, παρακάλεσα να γίνει κάτι στο όνομα τού ότι πάντα ήμουν ένας καλοπληρωτής πελάτης, δεν δέχεται! Πρώτη φορά στη ζωή μου έζησα τέτοια κατάσταση. Τρομερή! Απελπιστική!

Με καλούν πάλι από την Αγγλία, η ίδια εταιρεία, και αυτή τη φορά μού προτείνουν δουλειά για έξι μήνες και πολύ λίγα λεφτά, με ημερομίσθιο και χωρίς άδεια, και τα Σαββατοκύριακα έξω -δεν τα δούλευα, δεν πληρώνονταν.

Δεν είχα άλλη εναλλακτική. Η δουλειά στα Χανιά ήταν μόνο για τρεις μήνες.

Η πολιτικοοικονομική κατάσταση ευνοεί την αυξανόμενη εκμετάλλευση

Μπορούσατε να ζήσετε με αυτόν το μισθό στην Αγγλία; Και πώς τα καταφέρατε;

Εγώ το ξέρω μόνο! Να μένεις στο ίδιο σπίτι με πέντε άτομα, χωρίς να γνωρίζεις κανέναν, σε αυτή την ηλικία; Ποιος να το ‘λεγε! και βέβαια με τρομερή οικονομία. Θα έπρεπε να πάρω χάπια και να ήταν και ληγμένα… Κι όμως έμεινα, χωρίς βέβαια να πάρω τα χάπια. Σας είπα δεν είχα άλλη εναλλακτική!

Θεωρώ ότι η πολιτικοοικονομική κατάσταση έτσι που είναι τώρα, και στην Ελλάδα και παγκόσμια, ευνοεί την αυξανόμενη εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα και τέτοιου είδους συμπεριφορές…

Και γίνατε μόνιμη!

Λοιπόν, στους τρεις μήνες δουλειάς γίνομαι μόνιμη! Χήρεψε μια θέση και με εσωτερική προκήρυξη, για το προσωπικό της εταιρίας, με νόμιμες διαδικασίες και μισθό ικανοποιητικό. Πήρα τη θέση!

Και όταν ξέρεις να διαχειρίζεσαι, αυτά που έχεις, καταφέρνεις πολλά. Αυτά μέχρι το 2018. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει και τον άντρα μου.

Στη συνέχεια αλλάζει το στυλ εργασίας, αυτοματοποιείται, και λιγοστεύουν οι θέσεις και βρίσκομαι στο πλεονάζον προσωπικό! Άντε πάλι από την αρχή.

Στο μεταξύ ο άντρας μου είχε ήδη φύγει για Κουάλα Λουμπούρ, τον Απρίλη του 2018. Κι εγώ αρχές του 2019 φεύγω για Αμβούργο όπου βρήκα δουλειά στο αντικείμενό μου για οχτώ μήνες.

Πρώτη φορά έρχεστε στην Μαλαισία;

Όχι, ερχόμουν για να συναντώ τον άντρα μου, αν κι εκείνος ερχόταν πιο πολλές φορές και λόγω δουλειάς.

Κάτι συμβαίνει…

Αισθάνεστε ξένη;

Όχι πιο ξένη από ό,τι αισθανόμουν στην Αγγλία και στο Αμβούργο. Αν στην Αγγλία νιώθεις ότι δεν ανήκεις εκεί μια φορά, στα 45 σου στη Γερμανία δεν ανήκεις τέσσερις φορές! Και βέβαια δεν νιώθω Μαλαισιανή. Ούτε και Ελληνίδα! Θεωρώ ασυγχώρητο το ελληνικό κράτος, το οποίο δεν σεβάστηκε και δεν προφύλαξε τους πολίτες του από το να φτάσουν τον αριθμό των μεταναστών σε αριθμό εκείνων των μεταναστών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Θεωρώ το μορφωτικό επίπεδο στην Ελλάδα πολύ πιο ψηλό από εκείνο των Βαλκάνιων και σε κάποιες περιπτώσεις και Ευρωπαίων. Και όταν, από τους 150 έλληνες πτυχιούχους οι 50 είναι στο εξωτερικό, κάτι συμβαίνει…

Και τώρα πάλι χωρίς δουλειά. Θέλετε να δουλέψετε;

Στην αρχή προσπάθησα να το βάλω στο μυαλό σαν ένα διάλειμμα, και ότι απλά δεν θα συμβάλω στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Πώς να αισθάνεται ένας άνθρωπος, που φεύγει από τη χώρα του, στα 40 και;

Μέχρι να φθάσω να έρθω εδώ!

Ευτυχώς ξεμπέρδεψα με τις οικονομικές υποχρεώσεις στην Αθήνα, κυρίως με το δάνειο που στο μεταξύ είχε παγώσει. Και πολύ θα ήθελα εδώ να ασχοληθώ με το ψηφιδωτό.

Ψάχνω για κάτι που θα με συμπληρώνει σαν άνθρωπο

Νιώθετε πλήξη;

Δεν μπορώ να πω ότι πλήττω. Αν και δεν βγάζεις εύκολα αυτό το χούι, όταν ο λόγος ύπαρξης ήταν μόνο η δουλειά. Δεν το καταλάβαινα όταν το βίωνα. Τώρα που κάθομαι, σκέφτομαι: Τι έκανα!

Ψάχνω για κάτι που θα με ικανοποιεί στον οικονομικό τομέα, στον ψυχολογικό και στο μαθησιακό. Κάτι που θα με συμπληρώνει σαν άνθρωπο.

Άμεση ανάγκη δεν έχω για να δουλέψω, δεν θέλω όμως να νιώθω τον εαυτό μου εκτός αγοράς. Αυτή τη στιγμή κάνω δυο σεμινάρια. Το ένα είναι πώς να διαχειρίζεσαι ανθρώπινο δυναμικό και το άλλο έχει να κάνει με την τεχνολογική επανάσταση και πού αυτή θα καταλήξει.

Ο ανθρώπινος παράγοντας εξαλείφεται, υπάρχουν έτοιμα μυαλά για να λειτουργήσει το σύστημα

Και φαντάζεστε πού; Πού θα καταλήξει…

Ειλικρινά δεν ξέρω πού. Είναι η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Πώς θα συμβάλει στην «εξέλιξη»  – σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη εξέλιξη –  του πλανήτη; Όπου ο ανθρώπινος παράγοντας εξαλείφεται και αναπληρώνεται με τεχνητή νοημοσύνη και ηλεκτρονικούς υπολογιστές;

Πόσο έτοιμη είναι η επιστήμη, για να θέσει σε λειτουργία τον μηχανισμό που έχει στα χέρια της;

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή έτοιμα μυαλά, για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Πάρα πολλά επαγγέλματα σύντομα θα εκλείψουν.

Και αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας όλους αυτούς τους ουρανοξύστες και όλα αυτά τα εμπορικά κέντρα: Είναι ο παράδεισος εδώ; Θεωρώ ότι κάπου αλλού είναι και όχι εδώ ο παράδεισος…

Πώς βλέπετε αυτή τη χώρα;

Ακόμη μαθαίνω, δεν μπορώ να έχω σφαιρική άποψη. Προς το παρόν δεν είμαι ενθουσιασμένη. Προσπαθώ με θετική άποψη να δω τη χώρα αυτή και να εκλάβω αυτά που προσφέρει, καθώς και οι άνθρωποι που θα γνωρίσω.

Νομίζω -δεν είμαι σίγουρη- ότι η «ανάπτυξη» σε αυτή τη χώρα ήρθε πολύ γρήγορα, χωρίς να είναι έτοιμος ο κόσμος να την υποδεχτεί.

Σχετικά άρθρα

«Μετανάστες πολυτελείας, γιατί μπορούμε να επιλέγουμε!»

«Δεν ήρθα με τη χαρά ότι θα πάω στη Μαλαισία να ζήσω!»

Γεωργία Σκοπούλη

«Η Ασία για μένα είναι ένα μεγάλο σχολείο!»

Γεωργία Σκοπούλη