Η 22χρονη Αγγελική έγινε η πρώτη παίκτρια στην ιστορία του ΠΑΣ Γιάννινα WBC που κλήθηκε στην Εθνική Γυναικών και η ίδια έπαιξε για πρώτη φορά με το εθνόσημο απέναντι στην Βουλγαρία και τη Σλοβενία, σε παιχνίδια που πραγματοποιήθηκαν στην Κρήτη, στις 12 και 14 Νοεμβρίου. Μπορεί η Ελλάδα να μην εξασφάλισε την πρόκριση, αφού ηττήθηκε από τις Σλοβένες, θα βάλει όμως τα δυνατά της για να τη διεκδικήσει τον Φεβρουάριο κόντρα σε Ισλανδία και Βουλγαρία.
Η Αγγελική Βιντσιλαίου είναι αισιόδοξη ότι ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί. Ωστόσο, δεν τρέφει την ίδια αισιοδοξία σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, με τη δυσαρέσκειά της για την αναστολή των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων στη χώρα να είναι ιδιαίτερα έντονη. Τονίζει, μάλιστα, την αναγκαιότητα της άμεσης επιστροφής των ομάδων στις προπονήσεις.
Αγγελική, το να αγωνιστείς με την Εθνική Γυναικών ήταν για εσένα όνειρο και στόχος από όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με το μπάσκετ;
Θα σου πω το εξής, με την αδερφή μου (Σταυριανή) ξεκινήσαμε το μπάσκετ στα 13 μας χρόνια. Από τότε μας ρωτούσαν σε τι βαθμό θέλαμε να ασχοληθούμε με το μπάσκετ και εγώ απαντούσα πάντα: «Θέλω να παίξω στην Εθνική Γυναικών». Οπότε ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για εμένα. Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα με καλέσουν στην Εθνική, γιατί όταν προσπαθείς πολύ, στο τέλος ανταμείβεσαι. Ήταν δικαίωση για εμένα που με κάλεσε ο coach Μασλαρινός.
Είχες άγχος πριν και κατά τη διάρκεια του πρώτου σου παιχνιδιού με αντίπαλο την Βουλγαρία;
Στην αρχή είχα άγχος, αλλά οι πιο έμπειρες παίκτριες προσπάθησαν να μου το αποβάλλουν. Πάντα όταν ξεκινάς μία νέα πορεία σε μια ομάδα, εννοείται πως έχεις άγχος. Όταν όμως μπαίνεις μέσα στο παρκέ, τα ξεχνάς όλα, το άγχος δεν υπάρχει πια.
Προηγουμένως είπες πως το περίμενες ότι κάποια στιγμή θα σε καλέσουν στην Εθνική. Θεωρείς δηλαδή πως ήταν θέμα χρόνου να συμβεί;
Δεν είναι κάτι που θεωρείται δεδομένο πως θα συμβεί και ότι αν, παραδείγματος χάριν, παίζεις καλά θα σε καλέσουν στην Εθνική, γιατί κάποιες παίκτριες αγωνίζονται στο εξωτερικό και έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη εμπειρία σε πιο υψηλό επίπεδο. Πιστεύω όμως ότι ισχύει αυτό που είπα και πριν, αν δηλαδή δουλεύεις συνεχώς, οτιδήποτε θέλεις να κάνεις, θα το καταφέρεις. Εγώ άρπαξα την ευκαιρία που μου δόθηκε, ήμουν εκεί, προσπάθησα και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό όσο αγωνίστηκα.
Ας πάμε τώρα σε κάτι όχι και τόσο ευχάριστο, καθώς τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα έχουν «παγώσει» ξανά. Ο ΠΑΣ Γιάννινα WBC έχει κάνει μέχρι τώρα το απόλυτο με 3/3 νίκες και είναι πρώτος στη βαθμολογία. Ποια ήταν η δική σου αντίδραση όταν έμαθες για την αναστολή;
Τσαντίστηκα. Απορώ με όλο αυτό. Όπως και τώρα, έτσι και στην προηγούμενη καραντίνα, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Κατά τη γνώμη μου, η Α1 Γυναικών μόνο ερασιτεχνική δεν είναι. Εδώ αγωνίζονται ξένες αθλήτριες, υπογράφονται συμβόλαια, υπάρχουν χορηγοί. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Πιστεύω ότι η αναβολή των πρωταθλημάτων θα έπρεπε τουλάχιστον να αφορά όλες τις κατηγορίες, χωρίς να εξαιρούνται Super League και Basket League Ανδρών. Αν δεν παρθούν άμεσα αποφάσεις για το πρωτάθλημα, πολλές από τις ξένες παίκτριες θα αποχωρήσουν, αναζητώντας αλλού την τύχη τους.
Αυτό μοιάζει με μια επικείμενη καταστροφή εάν πράγματι συμβεί, σωστά;
Εννοείται, είναι καταστροφή για ό,τι έχει χτιστεί στο γυναικείο μπάσκετ της χώρας από το 1990 και μετά. Είναι σαν να εκμηδενίζεται ο ερασιτεχνικός αθλητισμός γενικά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, εφόσον είμαστε διατεθειμένες να ακολουθήσουμε τα ίδια υγειονομικά πρωτόκολλα με την Basket League, να μην μπορούμε να παίξουμε και αυτό είναι κάτι που έχουν τονίσει οι περισσότερες ομάδες του πρωταθλήματος. Θα μιλήσω συγκεκριμένα για τον ΠΑΣ Γιάννινα WBC, όπου οι άνθρωποι, προκειμένου να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, είναι διατεθειμένοι –εκτός των άλλων– να επιβαρυνθούν οικονομικά για να γίνουν τα απαραίτητα τεστ.
Πάντως, τα υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνταν κανονικά από την ομάδα όλο αυτόν τον καιρό;
Φυσικά, όλοι κινούμασταν 100% βάσει πρωτοκόλλων. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην ομάδα δε βρέθηκε ούτε ένα θετικό κρούσμα, παρότι η πόλη βρισκόταν επιδημιολογικά στο «επίπεδο 4».
Τίθεται και θέμα επιβίωσης από μεριάς αθλητών και αθλητριών;
Βέβαια, ούτε στην πρώτη καραντίνα δεχτήκαμε κάποια οικονομική ενίσχυση από το κράτος, ούτε και τώρα υπάρχει μέριμνα για εμάς και τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία. Οι χορηγοί ένας-ένας αποχωρούν.
Πλέον η μόνη προπόνηση που μπορεί να πραγματοποιηθεί είναι η ατομική, η ομάδα επομένως μένει αδούλευτη σε συλλογικό επίπεδο. Μπορεί να γίνει κάτι για αυτό;
Τίποτα. Η ατομική άθληση είναι το ελάχιστον που μπορούμε να κάνουμε, ίσα-ίσα για να διατηρούμε τη φυσική μας κατάσταση. Σίγουρα δεν ισοδυναμεί ούτε με το 20% της συνολικής προπόνησης που απαιτείται. Το ζητούμενο είναι να αποφασιστεί η επανέναρξη των προπονήσεων, γιατί έχουμε υποχρεώσεις με την ομάδα και με την Εθνική τον Φεβρουάριο. Και πώς θα αγωνιστούμε εάν δεν έχουμε προπονηθεί μέχρι τότε; Δε στέκει λογικά. Πρέπει να παίξουμε.
