Την Κυριακή μια μικρή βόλτα στην έρημη πόλη, που δεν ήταν και τόσο έρημη όσο θα έπρεπε, μας προκάλεσε πολλές σκέψεις γύρω από τη νέα ζωή, που μας επέβαλλαν οι σημερινές παγκόσμιες συνθήκες. Κι αυτό που λένε ότι ίσως από εδώ κι εμπρός να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ήδη αρχίσαμε να το κάνουμε. Η πανδημία του κορωνοϊού έρχεται να ανατρέψει πολλές βεβαιότητες του τρόπου ζωής μας. Ο άνθρωπος προσγειώνεται σε έναν τρόπο εσωτερικό. Κι ωσότου περάσει αυτό, που το ευχόμαστε να είναι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, θα το διηγούμαστε ως κακό όνειρο, αλλά σίγουρα θα έχουν αλλάξει πολλά ως τότε. Και το ευχόμαστε να συμβεί αυτό προς το καλύτερο. Κι όπως λέει το μήνυμα, που μας έστειλε φίλη αναγνώστρια, θα διδάσκεται στο μέλλον ως ένα γεγονός-ορόσημο για τη μεταβολή που σημειώθηκε στη δεκαετία του 2020.
Ο ελαφρόμυαλος Ουίλσον
Ας πάμε τώρα στον πεζόδρομο Παπάζογλου την Κυριακή το πρωί. Η ερημιά και η ησυχία δεσπόζουν παντού, ούτε καν οι μουσικοί του δρόμου δεν ήταν εκεί, που άλλες φορές γέμιζαν την ατμόσφαιρα με τις μουσικές τους. Νέοι γονείς με τα μωρά τους στο καροτσάκι ήταν μόνο οι περαστικοί αυτή την ώρα. Το ίδιο ζευγάρι μάλιστα το συναντήσαμε πολλές φορές σε αυτό τον περίπατο. Το είδαμε ακόμη και στο Κάστρο να κάνει τη βόλτα του. Δυο νέοι, o ένας ντόπιος και ο άλλος ξένος, κάθονταν ο ένας μακριά από τον άλλον στα παγκάκια, που υπάρχουν μπροστά από τον κήπο του αρχοντικού Πυρσινέλλα. Πρόσεξα πως ο Γιαννιώτης κρατούσε ένα τεύχος από τα Κλασικά Εικονογραφημένα στα χέρια του και μου θύμισε τους τόμους, που έχουμε στη βιβλιοθήκη μας. Τα βιβλία αυτά είναι πλέον δυσεύρετα. Ο ίδιος μου είπε πως βρήκε τον Ελαφρόμυαλο Ουίλσον σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Από όσα θυμάμαι, καθώς τα είχαμε κάνει θεατρική παράσταση στα σχολεία, ο Μαρκ Τουέην σε αυτό το διήγημά του τα βάζει σε μεγάλο βαθμό με την αδικία και θέτει ζητήματα ρατσισμού.
Τίτλοι τέλους
Πίσω από τα παγκάκια πρόσεξα πως στην αυλή του αρχοντικού ήταν πεταμένα σκουπίδια, ενώ οι δυο μικροί κάδοι ήταν άδειοι. Δίπλα επίσης από τα παγκάκια πεταμένα άδεια κουτιά τσιγάρων. Ένα είναι σίγουρο: πως δεν πρόκειται να αλλάξουμε ποτέ. Έσκυψα και μάζεψα με πρόληψη τα πεταμένα κουτιά και πακέτα.
Στο βάθος του κήπου πέρα για πέρα ανοιχτά ήταν τα παράθυρα, προφανώς για εξαερισμό -λόγω κορωνοϊού- του κατοικημένου παραδοσιακού σπιτιού της οικογένειας Γιώτη, δίπλα από το αρχοντικό.
Συναισθήματα λύπης μου προκάλεσε το γνωστό μαγαζί ανδρικών ρούχων των φίλων Μιχάλη και της αξέχαστης Κούλας Οικονόμου, που έριξε τίτλους τέλους. Η κόρη τους, η Αθηνά, έκανε ό,τι μπορούσε, για να το κρατήσει ζωντανό, αλλά οι… καιροί ου μενετοί, κατά τη φράση του Θουκυδίδη.
Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι
Όσοι Γιαννιώτες έχουν αυλές και κήπους είναι πολύ τυχεροί αυτόν τον καιρό, που είναι υποχρεωμένοι να κάθονται μέσα στα σπίτια, όπως όλοι μας. Φίλες, οι οποίες κατοικούν στην Καλούτσιανη, μας έλεγαν ότι περνούν τον περισσότερο καιρό στον κήπο τους, τώρα που ανοίγει ο καιρός. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυτεύουν τους σπόρους τους. Επίσης, ο κόσμος πλέον δίνει τώρα μεγαλύτερο χρόνο στην τηλεόραση. Πολλοί από τους συμπολίτες αναφέρονται σε μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης με τον τίτλο «Η ζωή αλλιώς», που επιμελείται η Ίνα Ταράντου, για την οποία θεωρούν ότι ήταν ελλιπής, όσο αφορούσε στα Γιάννενα, τα Τζουμέρκα και την Κόνιτσα. Φυσικά δεν μπορεί κανείς μέσα στον χρόνο, που του δίνει η τηλεόραση, να αναφερθεί διεξοδικά σε όλα, αλλά τουλάχιστον να ασχοληθεί με τα σπουδαιότερα. Τα Τζουμέρκα δεν είναι, για παράδειγμα, μόνο φαγητό και πίτες, τα Γιάννενα επίσης δεν είναι μόνο το νησί, ούτε η Κόνιτσα είναι μόνο ανεμοπτερισμός. Ούτε καν άποψη της Κόνιτσας δεν έδειξε η εκπομπή, όπως χαρακτηριστικά μας είπαν.
«Η ζωή αλλιώς»
Εμείς είδαμε μόνο την εκπομπή της δημοσιογράφου για τη Σύρο και κυριολεκτικά απογοητευτήκαμε. Γιατί Σύρος δεν είναι μόνο ο καλός τραγουδιστής, ο Μανώλης Μητσιάς, ο γιος του ο Μίλτος και τα εγγόνια του, ούτε οι επιχειρηματίες που καλλιεργούν φασκόμηλο και άλλα χορταρικά, τα οποία ευδοκιμούν στο νησί. Σύρος είναι η αρχόντισσα των Κυκλάδων, για την οποία μόνο εικόνες να δείξει η τηλεόραση, μπορεί να καταλάβει ο θεατής το μέγεθος της ομορφιάς και της ιστορίας της. Το μόνο που ακούστηκε, και υπερθεματίζουμε ως θετικό, είναι αυτό που είπε κάτοικος των Αθηνών, που επέλεξε την Ερμούπολη ως μόνιμο τόπο κατοικίας του. Ότι στην πόλη αυτή του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι οι άνθρωποι αφήνουν τα κλειδιά στις πόρτες τους κι ότι δεν υπάρχει κανένας φόβος.
Από έγκυρη πηγή
Στα Σύβοτα ερημιά, όπως παντού. Δυο καφετέριες είναι ανοιχτές κι αυτές για να πηγαίνουν οι κάτοικοι και να παίρνουν στο χέρι τον καφέ τους. Εδώ έχουν έναν μεγάλο φόβο και τον εκφράζουν οι φίλοι μας. Μέχρι προχθές το λιμάνι της Ηγουμενίτσας ήταν ανοιχτό και δεχόταν, εκτός των άλλων, Ιταλούς. Από αξιόπιστη, απολύτως έγκυρη πηγή κι όχι από λόγια στον αέρα, πληροφορηθήκαμε ότι άνοιξαν τα σπίτια τους κάποιοι Ιταλοί, που είναι γνωστά τους ζευγάρια κι έχουν εξοχικά στο χωριό. Ένα τροχόσπιτο με τρέιλερ με ιταλικές πινακίδες, επίσης, έκανε τον γύρο του χωριού την Παρασκευή. Σταμάτησαν οι επιβάτες του στο σούπερ μάρκετ και γέμισαν το όχημά τους με τρόφιμα. Φαινόταν σαν να έκαναν μετακόμιση, όπως κατήγγειλαν. Είναι να μην φοβούνται οι άνθρωποι; Τελικά δεν ξέρουμε από πού να φυλαχθούμε. Αλλά ας κάνουμε τα πρέποντα.
