Σαματάς (στα λόγια) ολόκληρος ξέσπασε στη χώρα ενόψει της παρέλασης για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Μελάνι χύθηκε πολύ, πληκτρολόγια αρπάξανε φωτιά και μέρες πριν αναρωτιόμασταν αν θα τραγουδήσουμε τη Μακεδονία την ξακουστή, αν θα την απαγορέψουμε για να αποτρέψουμε πατριωτικά επεισόδια, ποιοι επίσημοι θα τολμήσουν σε τέτοιο τεταμένο κλίμα να παραβρεθούν στις εκδηλώσεις μνήμης κ.λπ. Τελικά, η παρέλαση στην πόλη (που πάλι άργησε κανά εικοσάλεπτο) ξεκίνησε με το «ακατανόμαστο» εμβατήριο για του Αλεξάνδρου τη χώρα. Και δεν μπορέσαμε –όσο ακούγαμε να το παίζει η μπάντα- να μην αναλογιστούμε πόσο άδικο είναι ένα μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Σκεφτείτε το για λίγο. Να οργανώνεις την επανάσταση με φιλικές εταιρείες και συνωμοτικούς κύκλους στην Ήπειρο, να συντονίζεις τις επιχειρήσεις από τη Στερεά Ελλάδα, να σηκώνεις το λάβαρό της στην Πελοπόννησο και, κοντά διακόσια χρόνια μετά, οι απόγονοί σου να τιμούν τους αγώνες σου, παίζοντας εμβατήριο και παρελαύνοντας σε ρυθμούς άσματος που υμνεί γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας άσχετο με την επαναστατική δράση. Αδικία. Μεγάλη αδικία, Μεγαλέξανδρέ μου.
Τ.Τ.
Στην παρέλαση παρέα με ένα τσιγάρο
Στις παρελάσεις, οι άνθρωποι έρχονται κοντά. Όχι από εσωτερική ανάγκη μεγάλη. Κυρίως, γιατί, όσο πιο κοντά είναι στο χοντρό σκοινί που οριοθετεί το πλήθος κόσμου, τόσο καλύτερα θα δουν το παιδί, το εγγόνι, το ανίψι, τους λοιπούς συγγενείς που παρελαύνουν. Ασφαλώς προτεραιότητα έχουν τα μικρά παιδιά, που ακόμη δεν έχουν πάρει μπόι. Και αρκετοί μεγάλοι, που προλαβαίνουν και πιάνουν θέση καλή με θέα ακόμη καλύτερη. Ωστόσο, αν και πρόκειται για εξωτερικό δημόσιο χώρο, που δεν εμπίπτει στις σχετικές απαγορεύσεις και εθιμοτυπίες των κλειστών, οφείλουμε να επισημάνουμε κάτι (για την επόμενη φορά, που θα νιώσετε ότι βρίσκεστε ελεύθεροι, έξω στη φύση και στον καθαρό αέρα). Σε συνθήκες αναπόφευκτου συνωστισμού, όπως συμβαίνει π.χ. στις παρελάσεις, ο διπλανός σας είναι σε απόσταση αναπνοής από σας. Που σημαίνει ότι μπορεί να σας αγγίξει άθελά του, να αρπάξει λίγο από το μαλλί της γριάς που κρατάτε στο χέρι ή να κινδυνεύσει από το πλαστικό κοντάρι της μικρής νάιλον σημαίας που κουνάτε αμέριμνα και ρυθμικά. Αλλά αυτά τα κακά είναι μικρά. Μπορεί την ίδια στιγμή, ωστόσο, να εισπνεύσει όλον τον καπνό του τσιγάρου σας, που ξεφυσάτε νταβραντισμένα προς πάσα κατεύθυνση, αλλά νομοτελειακά θα πάει προς τον θεατή που δεν τον αντέχει. Επειδή, δε, στο άτυπο και ετερόκλητο παρεάκι είναι και μικρά παιδιά –μερικά εκ των οποίων μπορεί να έχουν κιόλας φτάσει το μπόι σας- καλό είναι, όταν αισθάνεστε την ανάγκη να καπνίσετε ένα τσιγάρο, να θυσιάζετε το αγνάντι σας και να πηγαίνετε παραπέρα. Ή να κατανικήσετε την ανάγκη μας και να περιμένετε μέχρι τη λήξη του δρώμενου. Σκεφτείτε το και δουλέψτε το μέσα σας ως την 28η Οκτωβρίου.
Τ.Τ.
Ξεκίνησε από τα βασικά…
Το λέμε χαριτολογώντας, αλλά, πλέον, τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν την κυριότερη απασχόληση ιδιωτών και επαγγελματιών μέσα στη μέρα. Έτσι και η νέα διοίκηση του Τμήματος Ηπείρου του ΤΕΕ, στο πλαίσιο ενίσχυσης της εξωστρέφειας, της ενημέρωσης, της αμεσότητας στην επικοινωνία και της διαφάνειας, δημιούργησε σελίδα στο facebook. Παράλληλα με το site (www.teeepirus.gr), πλέον, οι μηχανικοί, οι φορείς και οι πολίτες αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, μπορούν να ενημερώνονται για τις δράσεις, τις παρεμβάσεις, τις αποφάσεις, γενικά για τη λειτουργία του ΤΕΕ/ΤΗ, καθώς και να βρίσκονται σε διαδραστική ηλεκτρονική επικοινωνία με τη διοίκησή του.
Γ.Χ.
Με τα τσαρούχια
Η ένταση του χειροκροτήματος σε μια εκδήλωση είναι πολλές φορές δηλωτική της αποδοχής του κοινού σε αυτά που ακούει από τον ομιλητή. Σε μια εκδήλωση παρουσίασης υποψηφίων μπορεί να είναι και ένας δείκτης της δημοφιλίας και της απήχησής τους. Αν κρίνουμε, λοιπόν, από το ποιοι και πόσο χειροκροτήθηκαν στη χθεσινή παρουσίαση της «Αξιοβίωτης Ανάπτυξης», ο πρώην δήμαρχος Ζαγορίου Γαβριήλ Παπαναστασίου και ο πρώην κοινοτάρχης Διστράτου –γνωστός και ως «βλαχοπρόεδρος»- Κώστας Παγανιάς έχουν την εκλογή στο τσεπάκι τους. Θα βγουν με τα τσαρούχια…
Α.Τ.
Οι ψίθυροι έγιναν φωνές
Αυτό που ακουγόταν ως ψίθυρος, άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Με τη βοήθεια, φυσικά, και των δημοσιογράφων, που σπεύδουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Πριν λίγες ημέρες, μιλώντας στο ITV, o υποψήφιος βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. Μιχάλης Κασσής έβαλε ευθέως κατά των συνυποψηφίων του Νίκου Γκόλα και Θανάση Μανταλόβα (κυρίως του δεύτερου) για το ότι διατηρούν τις θέσεις αντιδημάρχων και κάνουν προεκλογικό αγώνα από τα γραφεία τους στον δήμο. Στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, ερωτηθείς σχετικά ο Κ. Γάτσιος, δεν έκρυψε και αυτός τη δυσφορία του, αν και η κριτική του ήταν με το… βαμβάκι. «Εγώ δεν χρησιμοποιώ το γραφείο μου στο πανεπιστήμιο», δήλωσε, αφήνοντας σαφείς αιχμές, αν και τους δικαιολόγησε εν μέρει, λέγοντας πως ίσως τους έχει ανάγκη ο δήμαρχος. Μετά από αυτές τις βολές, μάλλον δε θα αργήσουν να υπάρξουν απαντήσεις.
Α.Τ.
Κύριε Διευθυντά
Το παλιό δημοσιογραφικό ανέκδοτο ήθελε να αποτελεί είδηση το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δάγκωσε σκύλο και όχι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο. Μας το θύμισαν οι κατά δεκάδες ανακοινώσεις-ειδήσεις όπου οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις ανακοινώνουν υποψηφίους συμβούλους. Λόγω πληθώρας παρατάξεων και υποψηφίων, είδηση τελικά αποτελεί όχι όσοι θα είναι υποψήφιοι αλλά μάλλον όσοι δεν θα είναι.
Σ.Κ.
