Πάνε τουλάχιστον τέσσερα χρόνια απ’ όταν κατέρρευσε η πρόσοψη του σπιτιού στη Μουλαϊμίδου. Προηγούμενα, παρόλο που κουβαλούσε τα σημάδια της επικείμενης κατάρρευσής του, φιλοξενούσε μικρές γλάστρες στα περβάζια των παραθύρων του με τα κλειστά παντζούρια. Είχε φροντίσει ο Θωμάς, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού απέναντι, του «Θηρίου», κάπως να ευπρεπίσει την παρατημένη εικόνα του, καθώς δεν ήταν και ό,τι πιο ευχάριστο να κάθεται κανείς στα τραπέζια και να πίνει τον καφέ ή το ποτό του δίπλα από σοβάδες που πέφτουν και γρίλιες με τρύπες που έχασκαν, αλλά ελάχιστα αποκάλυπταν την εσωτερική ασχήμια και εγκατάλειψη.
Είχαμε ξαναγράψει για τη νομοτελειακή κατάληξη του κτηρίου. Καθώς δεν υπήρχε δυνατότητα ανόρθωσης ή ανακαίνισης, όλοι περιμέναμε απλώς να πέσει, για να πάψει να είναι επικίνδυνο. Βάλαμε και μια κακόγουστη πράσινη λινάτσα στην πρόσοψή του, που με τον καιρό βρώμισε και σκίστηκε αποκαλύπτοντας τα ερείπια του σπιτιού, κάποια στιγμή προέκυψε και μια σκαλωσιά με την αόριστη, κόκκινη επιγραφή «εργοτάξιο», και η εικόνα πρωτογονισμού και εξαθλίωσης σε έναν από τους πεζόδρομους του κέντρου μιας κατά τ’ άλλα ευρωπαϊκής πόλης –δίπλα σχεδόν από το γραφείο τουριστικής προβολής της, μόλις λίγα μέτρα από το δημαρχείο- ολοκληρώθηκε.
Νομίζαμε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη. Διαψευστήκαμε. Στην προηγούμενη αθλιότητα προστέθηκαν και οι ζημιές που προκάλεσε ο προχθεσινός αέρας και το σκηνικό πια κοντεύει να γίνει χιτσκοκικό. Λείπουν ένα – δυο κοράκια.
Τι περιμένει άραγε ο δήμος Ιωαννιτών για να το απαλλάξει από την αναξιοπρέπειά του; Να αναστηθεί είναι απίθανο, να καταρρεύσει κι άλλο είναι αχρείαστο και επικίνδυνο. Ας τελειώνει μ’ αυτό το ερείπιο – ντροπή, που κάποτε σίγουρα είχε την ομορφιά του, αλλά εδώ και χρόνια έχει πάψει να κοσμεί τον δρόμο. Κι ας ξεπεράσει και όποιες γραφειοκρατίες το συνοδεύουν. Είναι εικόνα ντροπής –χειρότερα ακόμη, είναι εικόνα μιας πόλης απολίτιστης και ακαλαίσθητης. Κρίμα.
