Ένα από τα σχολικά κτίρια του κέντρου της πόλης είναι ο παιδικός σταθμός της πλατείας Πάργης. Χρόνια στο ίδιο σημείο, φιλοξένησε ανθρώπους που σήμερα είναι μεσήλικες, μπορεί και μεγαλύτεροι. Θυμόμαστε να κοιτάμε μέσα από τα κάγκελά του τον παππού μας να πλησιάζει, για να μας δει και να μας δώσει κρυφά μια σοκολάτα και χρόνια μετά εμάς έξω απ’ αυτά να κοιτάμε το πρωτάκι μας να ξεμακραίνει. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Το δυστύχημα είναι πως, μαζί τους, δεν φαίνεται να αλλάζουν και κάποια παραμελημένα αντικείμενα μέσα στον προαύλιο χώρο. Στις 2 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η σχολική ζωή κάποιων νεόκοπων μαθητών, που είναι δεν είναι τριών χρονών και εμείς δεν μπορέσαμε να τους καλωσορίζουμε με ευπρέπεια. Ούτε τα κλαδιά και τα χόρτα, που κόψαμε, δεν απομακρύναμε. Αφήσαμε μαύρες σακούλες σκουπιδιών να τα υποδεχτούν στην είσοδο. Και πιο πέρα ξεχασμένα, παρατημένα παγκάκια, με χρώμα που ξεφλουδίστηκε μέσα στα χρόνια και ποτέ δεν φρεσκαρίστηκε. Καθόλου δεν μας νοιάζει για τα παιδιά. Για την πρώτη σχολική μέρα ολόκληρου του βίου τους, που θα θυμούνται για πάντα. Κρίμα.
Σημείωση: Τις φωτογραφίες μάς τις έστειλαν οι γονείς των παιδιών, που τα συνόδευσαν στο πρώτο τους σχολείο.
