Το φως που έπεφτε πάνω στις βαριές πέτρες του τοίχου του κάστρου, που έδινε μια ξεχωριστή λάμψη στο πρόσωπο που απεικονιζόταν. Κυριακή βράδυ η πορεία από την πλατεία Μαβίλη, το Κάστρο, τη Συναγωγή, ως τη γιαννιώτικη εβραϊκή συνοικία και την οδό Κουντουριώτου στο σπίτι των Λεβή. Και ένα ένδυμα που λειτούργησε ως τεκμήριο όλων των γυναικών της ρωμανιώτικης κοινότητας.
Ιστορίες

Η αναζήτηση της Νέλλης

Ήταν μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες αυτή της Δευτέρας ανήμερα της 25ης Μαρτίου, τόσο υποβλητική, τόσο σπάνια για το είδος της, που πρώτη φορά βιώναμε όσοι την ακολουθήσαμε και συμμετείχαμε σ’ αυτή.

Ήταν μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες αυτή της Δευτέρας ανήμερα της 25ης Μαρτίου, τόσο υποβλητική, τόσο σπάνια για το είδος της, που πρώτη φορά βιώναμε όσοι την ακολουθήσαμε και συμμετείχαμε σ’ αυτή. Αναφερόμαστε στο δρώμενο «Αναζητώνας τη Νέλλη», για το οποίο είχαμε γράψει στο φύλλο του Σαββάτου και αφορούσε σε μια αναζήτηση. Ήταν τιμή και μνήμη στους συμπατριώτες μας Γιαννιωτοεβραίους, που βασανίστηκαν και χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Η εικαστικός Adi Liraz μας μετέφερε στη μαύρη εκείνη ημέρα για την πόλη, στις 25 Μαρτίου του 1944. Φορώντας ένα ένδυμα, το οποίο δημιουργήθηκε από τους φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και κρατώντας έναν προτζέκτορα, που απεικόνιζε το πρόσωπο της συγγενούς της Νέλλης, που δολοφονήθηκε, ξεκίνησε την αναζήτηση, για να καταλήξει στο σπίτι της οικογένειας των Λεβή στην οδό Κουντουριώτη. Κι όταν αυτή η παράξενη πομπή έφθασε στο τέλος της, όλοι απομείναμε έκπληκτοι να κοιτάμε τη φωτεινή γραμμή, που σχημάτιζε ο προτζέκτορας κι έδειχνε το πρόσωπο της Νέλλης έξω από την είσοδο του κόκκινου παραδοσιακού σπιτιού. Η προσευχή και η απομάκρυνση από το σώμα της πρωταγωνίστριας του ιστορικού ενδύματος, ήταν σαν να σταμάτησε για μια στιγμή τον χρόνο.

Τα σπίτια και τα μυστικά τους

Το χειροκρότημα ήταν θερμό στο τέλος της παράστασης με τους περαστικούς να αγνοούν τη σημασία αυτού που έβλεπαν. Όλο αυτό το εικαστικό δρώμενο δεν μπορεί να μεταφερθεί ούτε με λόγια, ούτε με εικόνες. Να πούμε μόνο ότι εκτός από αυτή καθ’ αυτή την παράσταση και τη συγκίνηση την οποία προκαλούσε ως εκ του περιεχομένου της, αισθανθήκαμε δέος περπατώντας ιστορικούς δρόμους, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πύλης του Κάστρου, κι ήταν σαν να παρακολουθούσαμε περιφορά επιταφίου. Οι βαριές πέτρες με τα βρύα και την υγρασία τους, τα δρομάκια της καστροπολιτείας και τα άλλα τα μικρά επίσης δρομάκια, που κατοικούσαν οι Γιαννιωτοεβραίοι, και τα κομψά νεοκλασικά σπίτια που έγιναν ξενοδοχεία σήμερα, δεν μπορούσαν παρά να μας μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο μιας εποχής και τα μυστικά της, που δεν γνώρισαν πολλοί από μας.

Σχετικά άρθρα

«Εμείς βλέπουμε» σε Γιάννενα και Βερολίνο

Εμείς Βλέπουμε

«Ιστορίες από ύφασμα» στο Μέκειο