Οι κόκκινες σημαίες «μάτωσαν» τη λίμνη

Μέλη του ΚΚΕ και όχι μόνο συγκεντρώθηκαν λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι στην πλατεία Μαβίλη, όπου ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης μίλησε με θέρμη για τον Αγγελόπουλο και το έργο του, περιγράφοντας περιστατικά από την κοινή τους πορεία.
Ακολούθησε η αναπαράσταση, με τις κόκκινες σημαίες να είναι παρούσες στον δρόμο, όπου πραγματοποιήθηκε μια πορεία από την πλατεία Μαβίλη ως τα «Ναυτάκια», αλλά και να «ματώνουν» τη λίμνη, έστω κι αν λόγω του ψύχους δε στάθηκε δυνατόν να βρεθούν περισσότεροι από τρεις τολμηροί βαρκάρηδες, ώστε η αναπαράσταση να είναι περισσότερο πιστή στην ταινία που γύρισε ο Θ. Αγγελόπουλος το 1977.
«Τιμάμε τη μνήμη του, τιμάμε το έργο του, τον κρατάμε ζωντανό σε έναν τόπο που ο ίδιος ανέδειξε πολλαπλά κινηματογραφικά, έχοντας γυρίσει σκηνές σε πέντε ταινίες του στην “Αναπαράσταση”, στον “Θίασο”, στους “Κυνηγούς”, στον “Μελισσοκόμο”, στο “Τοπίο στην ομίχλη”, αλλά και γυρνώντας σκηνές στον “Μέγα Αλέξανδρο” εδώ κοντά στο Ζαγόρι. Τιμάμε όχι μόνο τη σχέση του με την Ήπειρο αλλά το γενικότερο έργο του. Τη δυνατότητά του, με όρους ποιητικού κινηματογράφου, να αναστοχαστεί την σύγχρονη ιστορία μέχρι το τελευταίο του πλάνο, μέχρι την “Άλλη θάλασσα”, το ανεκπλήρωτο ρέκβιέμ του. Θεωρούμε χρέος μας να αναδείξουμε αυτή την δύσκολη επέτειο των δέκα χρόνων από τον τραγικό χαμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου, γιατί το έργο του είναι εδώ ζωντανό σαν κάλεσμα για τους επόμενους ιχνηλάτες, τους επόμενους σκυταλοδρόμους της δημιουργίας αλλά και των αγώνων που ο ίδιος περιέγραφε μέσα από τις ταινίες του. Της συλλογικής περιπέτειας των ανθρώπων», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Λαμπρίδης.
Τόσο η πόλη των Ιωαννίνων όσο και το Ζαγόρι «χάρισαν» τα τοπία τους σε αρκετές ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη, με το φυσικό και δομημένο περιβάλλον τους να αποτελούν πηγή έμπνευσης. «Εδώ βρήκε το θεμέλιο του κατοπινά μεγάλου έργου του. Εδώ ήταν η απαρχή σε όλο το ταξίδι του. Από εδώ ξεκίνησε με την “Αναπαράσταση”. Είδε την άλλη Ελλάδα εδώ, αυτή που ήταν δυσεύρετη στον εμπορικό κινηματογράφο των ημερών του τη δεκαετία του 1960. Αυτή που ανέδειξε σε παγκόσμιο επίπεδο από την αρχή κιόλας, από την “Αναπαράσταση”. Την Ελλάδα των συνόρων, των βουνών, την Ελλάδα της ξενιτιάς, του μισεμού, του μοιρολογιού. Όλα αυτά που περιέγραψε από την “Αναπαράσταση”. Βρήκε αυτή την άλλη Ελλάδα που μπορούσε να συνομιλήσει πιο βαθιά με την ιστορία, πιο βαθιά με την περιπέτεια του τόπου μας και του λαού μας. Αυτό ήταν και η πυξίδα του, είτε προς τα εδώ είτε προς τη δυτική Μακεδονία, εκεί που γύρισε επτά ταινίες στη Φλώρινα. Τόποι που αποτελούσαν αέναες επιστροφές, χωρίς όμως να έχουν μία έννοια καθήλωσης, αλλά διαρκούς αναζήτησης. Γι’ αυτό άλλωστε και τα τελευταία χρόνια το ταξίδι του ξάνοιξε και στη βαλκανική ενδοχώρα αλλά και σε επίπεδο γυρισμάτων στην πρώην Σοβιετική Ένωση μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική», ανέφερε ο συνεργάτης του από «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» έως και την ανολοκλήρωτη «Άλλη Θάλασσα».