Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι –λίγοι, αν μετρηθούν στα δάχτυλα των χεριών- που όταν θες να πεις κάτι καλό για κείνους, έχεις την αίσθηση ότι παινεύεις τον εαυτό σου. Ο αδερφός μας, η αδερφή μας, οι γονείς μας, ένας φίλος τόσο οικείος και αγαπητός, που λογαριάζεται για άτυπο μέλος της οικογένειας. Θα μας επιτρέψετε, λοιπόν, να παινέσουμε την ευρύτερη οικογένειά μας με λόγια που έφτασαν από μακριά.
Πριν λίγες μέρες, βρεθήκαμε σε μια παρέα, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν Γιαννιώτες 45άρηδες περίπου, που ζουν πια σε άλλες πόλεις. Άντρες στην πλειονότητά τους μιλούσαν με ενθουσιασμό για την πορεία της ομάδας γυναικών μπάσκετ ΠΑΣ Γιάννινα WBC, που φέτος έχει μια τρελή ανοδική πορεία, τέτοια που θα την ανεβάσει –όπως όλα δείχνουν- κατηγορία. Ασφαλώς τα εύσημα πρώτα πάνε στις αθλήτριες και τον προπονητή. Ωστόσο, επειδή κάποιοι από την παρέα ήταν παιδικοί φίλοι και άλλοι συμμαθητές του προέδρου της ομάδας, επαινούσαν τον Γιώργο Μάστακα και απέδιδαν σ’ εκείνον τη σχεδόν μετάλλαξη της γυναικείας ομάδας και την πρωτόγνωρη επιτυχία που σημειώνει.
Ο Γιώργος –για μας που τον γνωρίζουμε από μικρό παιδί- είναι ο τύπος εκείνος του ανθρώπου, που πιστεύει πολύ σ’ αυτό που νιώθει, το ακολουθεί και σπάνια διαψεύδεται. Θα μπορούσε κανείς να τον πει διορατικό. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, είναι εργατικός και παθιασμένος με ό,τι καταπιάνεται, χωρίς, ωστόσο, να αιθεροβατεί ή να παλεύει να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα του. Κάνει το καλύτερο με αυτά που κρατά στα χέρια του και τα μεγαλώνει, χωρίς να τα ξεχειλώνει.
Και είναι ωραίο πολύ να πίνεις τον καφέ σου ένα πρωινό Σαββάτου και να ακούς μια ολόκληρη παρέα –που ποτέ πριν δεν είχε ασχοληθεί με το γυναικείο μπάσκετ εκτός και εκτός των πυλών της πόλης- να περιγράφει αγώνες, να λογαριάζει βαθμούς και να αδημονεί για την άνοδο μιας ομάδας, της οποίας πρόεδρος εδώ και λίγο καιρό είναι ένας δικός σου άνθρωπος. Ψηλώνεις μια σταλιά κι εσύ μαζί του.
