Το πρωί της Κυριακής 10 Φεβρουαρίου έγινε σε αίθουσα του ξενοδοχείου Παλλάδιον η κοπή της πίτας του πολιτιστικού συλλόγου «Οι Φίλοι της Γκρέτσια Σαλεντίνα». Ήταν μια ευκαιρία να ανταμώσουν τα μέλη, αλλά κι εμείς όλοι οι φίλοι τους και να ανταλλάξουμε απόψεις. Κι επειδή πάντα έχει έναν μοναδικό τρόπο ο πρόεδρός του Νίκος Σουρέλης να δημιουργεί γύρω του ωραία ατμόσφαιρα, αυτή η μάζωξη είχε τα δικά της ιδιαίτερα γνωρίσματα. Άριστος γνώστης της ιστορίας των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας, αλλά και των συνηθειών των ανθρώπων της, πάντα μας ξεναγεί στα μέρη τους και μας κάνει να νιώθουμε ότι τους έχουμε κοντά μας αυτούς τους υπέροχους Έλληνες. Αφού έκανε μια σύντομη αναδρομή στα πεπραγμένα του συλλόγου, αναφέρθηκε ειδικά στα δέκα χρόνια από την απώλεια του μεγάλου φίλου των ελληνόφωνων Δημήτρη Γλάρου και στην εκδήλωση, που έγινε στη μνήμη του, στην πόλη του Λέτσε από το ίδρυμα για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας «Δημήτρος Γλάρος» του οποίου πρόεδρος είναι η καθηγήτρια Ιζαμπέλλα Οστασιγιάν-Αλεξανδρίδου-Μπερναντίνι. Αναφέρθηκε επίσης στις πολιτιστικές επισκέψεις, που προγραμματίζονται από τον σύλλογο στην καταπληκτική Ματέρα, πολιτιστική πρωτεύουσα του 2019 και στο Βελίκο Τούρνοβο της Βουλγαρίας, όπου υπάρχει πληθώρα βυζαντινών και μεταβυζαντινών μνημείων.
Τον τιμούν στην Ιταλία
Δεν θα μπορούσαμε, με την ευκαιρία αυτή, να μην μεταφέρουμε και το μήνυμα, το οποίο μας έστειλε συνεργάτης του αξέχαστου φίλου Δημήτρη Γλάρου, που τον τιμούν στην Ιταλία, αλλά δεν τον τιμούν στα Γιάννενα. Να πως έχει το ολιγόλογο κείμενο: «Πριν λίγες μέρες τιμήθηκε στο Palazzo της καθηγήτριας του πανεπιστημίου του Lecce Ισαβέλλας Μπερναντίνι ο αείμνηστος καθηγητής και πρύτανης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Δημήτρης Γλάρος. Τιμή για το πανεπιστήμιό μας και για την οικογένειά του. Τον θυμόμαστε ευγενικό, ωραίο χαρακτήρα, αποτελεσματικό, πρόθυμο πάντα να συμφιλιώνει ανθρώπους και να δίνει λύσεις».
Μπαλάντα του μεσονυχτίου
Ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη για κάποιο βιβλίο, έπεσε στα χέρια μου μια παλιά κιτρινισμένη συλλογή ποιημάτων με αφιέρωση μάλιστα. «Εντελβάις» επιγράφεται. Κι έτσι, για να μην τον ξεχνάμε τον ωραίο άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον ποιητή Φρίξο Τζιόβα, ξαναδιαβάσαμε τους επίκαιρους συμβολισμούς του με τη λεπτή του ποιητική διάθεση. Πιστεύουμε πως θα χαρεί που θα του φέρουμε στον νου τούτη την αλληγορία του στην τελευταία στροφή από την υπέροχη «Μπαλάντα του μεσονυχτίου»:
«Ο πελαργός σου, στέγη, κάπου θα κρυώνει.
Και η σελήνη πια δεν περπατά στις ακακίες,
βαριέται των αστών τις φλύαρες κακίες και τη μανία ενός πίθηκου σα θυμώνει».
Πολιτισμός και νέα παιδιά
Είναι ευτύχημα που τα Γιάννενα πλέον έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ και έχουν να επιδείξουν πληθώρα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να πάμε σε όλες. Για παράδειγμα, πολλοί έχασαν τη βραδιά κλασικής μουσικής της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών το απόγευμα με τη Λαμπρίνα Πρεβεζιάνου κι άλλοι τους «Βροντάκηδες και Γιαννιώτηδες» στο Πνευματικό Κέντρο το περασμένο Σάββατο.
Αλλά, ενώ τόσα πολλά γίνονται στην πόλη, η απουσία νέων ανθρώπων γίνεται ολοένα και περισσότερο αισθητή στα πολιτιστικά δρώμενα. Μόνο οι καφετέριες γεμίζουν από νεαρόκοσμο Η Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή με το άρθρο της που φέρει τον τίτλο «Νέοι και πολιτισμός, μια σχέση απρόθυμη», μας έδωσε το έναυσμα. Χαμηλά τα ποσοστά των Ελλήνων, που επισκέπτονται μουσεία, που διαβάζουν βιβλία, που πηγαίνουν θέατρο ή κινηματογράφο. Οκτώ στα δέκα παιδιά δεν έχουν επισκεφθεί μουσείο. Γενικά σα να επιβεβαιώνονται τα χειρότερα ποσοστά για το μέλλον της χώρας. Είναι το διαδίκτυο, είναι οι προσλαμβάνουσες, τα ερεθίσματα που πυκνώνουν και προσφέρονται με κάθε μορφή μέσα στο ίδιο το σπίτι; Σαφώς και δεν είναι οικονομικοί λόγοι, γιατί τουλάχιστον εδώ στα Γιάννενα, πολλές εκδηλώσεις έχουν χαμηλό κόστος ή είναι δωρεάν.
Παραθαλάσσιες εικόνες
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου στα Σύβοτα. Οι λεμονιές κατάφορτες, οι πορτοκαλιές επίσης, το κύμα που γαληνεύει, τα μαγαζιά κλειστά, ελάχιστοι άνθρωποι κατηφορίζουν προς το λιμάνι. Λεμόνια και πορτοκάλια στρωμένα καταγής και σαπισμένα. Το πολύβουο πλήθος του καλοκαιριού, που γέμιζε το πλατειάκι πίσω από το «Πέτρινο», έχει αποσυρθεί και μόνο η Ρίκα, η εμβληματική, για μας τους παλιούς, φυσιογνωμία του χωριού, ταΐζει μια αδέσποτη γάτα. Τους καλοκαιρινούς μήνες καραδοκεί να πιάσει κάποιον τουρίστα, που της κλέβει τους κατακόκκινους βελούδινους ανθούς των μαστιχιών της. Στη Ζάβια πεσμένα κάτω τα πλαστικά που στηρίζουν το άθλιο παράπηγμα, για να αλλάζουν οι λουόμενοι, και το οποίο ακόμη και το καλοκαίρι λειτουργεί κακήν-κακώς. Σκουπίδια ασυμμάζευτα και στην κλειστή καντίνα με την αλυσοδεμένη έξω οικοσκευή. Στην άκρη ένα κίτρινο λουλούδι τολμά κι ανασηκώνει το κεφαλάκι του στον αδύναμο μίσχο του. Ένα ζευγάρι Γερμανών έχει στήσει το καβαλέτο του για να ζωγραφίσει το τοπίο, ξεκινώντας από τις αχτίνες του σαββατιάτικου λαμπερού ήλιου. Για την ανήλιαγη χώρα τους, η εικόνα φαντάζει εκπληκτική. Ανοίγει η καρδιά τους.
Στο τζαμί
Δεν ξέρουμε αν ισχύουν οι εικασίες του αναγνώστη μας ότι μέσα στο τζαμί της Καλούτσιανης μπαίνουν άνθρωποι τις νύχτες. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι άκουσε κίνηση το βράδυ του Σαββάτου και την Κυριακή το πρωί μάζευε άδεια μπουκάλια από μπύρες μπροστά από το σημείο όπου φαίνεται ότι είναι ανοιχτό. Ας κάνουν μια έφοδο οι αρμόδιοι προς το ρημαγμένο μνημείο.
