Νιαούριζε γοερά και ασταμάτητα ένα βράδυ Παρασκευής, κρυμμένη κάτω από ένα αυτοκίνητο, προσπαθώντας να προστατευτεί από τη δυνατή βροχή. Μόλις μία μέρα μετά την ευθανασία του αγαπημένου μου γάτου. Συνήθως βγαίνω έξω από την εφημερίδα για να δω τι συμβαίνει, αλλά, γνωρίζοντας τον υψηλό κίνδυνο της άμεσης εμπλοκής μου με τέτοια περιστατικά, της έλλειψης χώρου για να τα αναλάβω και –πρωτίστως- την επιφύλαξη και τον φόβο των περισσότερων αδέσποτων γατιών του κέντρου, έβαλα απλώς λίγο φαγητό για να τη βοηθήσω. Ήταν όμως τόση η χαρά, η ευγνωμοσύνη, αλλά και η πείνα της, που βγήκε έξω στη βροχή μέσα στα λασπόνερα και μια καταβρόχθιζε την κονσέρβα, μια την εγκατέλειπε για να γουργουρίσει και να κάνει «πατουσάκια» στον αέρα. Ήταν φιλική πολύ και ήρεμη -βρεγμένη βέβαια, βρώμικη και υποσιτισμένη. Δεν γινόταν να την αφήσω εκεί. Την έβαλα σε ένα αδιάβροχο σπιτάκι που έχουμε για τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς, μέχρι να κοπάσει η δυνατή βροχή και να φάει ήσυχη και στεγνή το υπόλοιπο φαγητό της. Μέσα σε λίγη ώρα η Έλλη, καινούρια φοιτήτρια σε άλλη πόλη όμως, προσφέρθηκε να την κρατήσει για λίγο. Το λίγο έγινε πολύ, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Το κορίτσι δέθηκε με τη γάτα κι η γάτα μαζί της. Την έβγαλε Ουσάγκι κι αποφάσισε να την κρατήσει. Αλλά η σχολή της είναι μακριά από τα Γιάννενα. Μέχρι να εγκλιματιστεί στη νέα πόλη, ο αδερφός της φιλοξενούσε το ζώο.
Πέρασε ένας μήνας, πέρασε δεύτερος. Μια αλλεργία στη νέα συγκάτοικο στο σπίτι του αδερφού της, μια δυσκολία στη μετακίνηση της γάτας εκεί που φοιτούσε η Έλλη, μια καθυστέρηση στις διαδικασίες… Η Ουσάγκι με τα πολλά έγινε ανάρτηση στα social media για να υιοθετηθεί εμβολιασμένη, αποπαρασιτωμένη και στειρωμένη. Παρά τις πολλές κοινοποιήσεις (πάνω από 80) δεν βρέθηκε κανείς ενδιαφερόμενος. Δεν περίμενα και να βρεθεί. Όχι γιατί δεν άξιζε ένα σπίτι και μια οικογένεια η Ουσάγκι –όλα τα ζώα τα αξίζουν. Απλώς, είναι πολλά τα πλάσματα που δίνονται για υιοθεσία και λίγοι εκείνοι που ψάχνουν να υιοθετήσουν ένα γατί ή έναν σκύλο.
Μέχρι που ένα πρωινό χτύπησε το τηλέφωνό μου και στην άλλη γραμμή μια νεαρή γυναίκα ήθελε να υιοθετήσει τη μικρή γάτα. Το όνομα του ζώου και το βλέμμα του στη φωτογραφία ήταν αρκετά για να πάρουν οικογενειακώς την απόφαση. Ολόκληρη η οικογένεια (ο Γιώργος, η Δέσποινα, και οι δύο μικροί γιοι τους, ο Ερμής και ο Αέτιος) τρεις μέρες μετά ταξίδευαν από την Αθήνα (!) για να έρθουν να την παραλάβουν. Προηγούμενα είχαν αγοράσει τα πάντα για να μην της λείψει τίποτε στο νέο της σπίτι. Και κάπως έτσι από εκείνη την Κυριακή η τυχερή Ουσάγκι ζει στην πρωτεύουσα ανάμεσα σε ανθρώπους που τη χαζεύουν όταν κοιμάται και την αγαπούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Έχοντας γράψει πολλές φορές ιστορίες στενάχωρες για ζώα, που δηλητηριάζονται, εγκαταλείπονται, κακοποιούνται και πεθαίνουν αβοήθητα, ένιωσα την ανάγκη να αφηγηθώ μια φορά έστω και μια ιστορία με καλό τέλος –για την ακρίβεια: με απρόσμενα καλό τέλος. Την ιστορία της πριγκίπισσας Ουσάγκι. Που βρέθηκε ένα βροχερό βράδυ στα Γιάννενα και σήμερα ζει ευτυχισμένη με τη νέα της οικογένεια στην Αθήνα. Και που αποκατέστησε τη χαμένη μας πίστη στους ανθρώπους…
Υ.Γ. Έρχονται Χριστούγεννα. Αντί για άλλο ένα λούτρινο, κάντε ένα δώρο στα παιδιά σας, στον εαυτό σας και πρωτίστως σ’ αυτό το ίδιο: υιοθετήστε ένα αδέσποτο. Η καλοσύνη επιστρέφει πολλαπλάσια, η καλοτυχία δεν μένει μόνο μια ευχή γραμμένη σε κάρτα, η αγάπη, που θα πάρετε και θα δώσετε, άδολη, πρωτόγνωρη και διά βίου (ακόμη κι όταν αυτό δεν θα είναι πια στη ζωή).
