Το μέγεθος, απαραίτητο: ο όγκος της αλληλογραφίας ήταν τεράστιος. Σκεφτείτε μόνο τα δέματα προς τους φοιτητές από την οικογένειά τους. Η δική μου, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μου είχε στείλει από την Ερμούπολη ως και χυμό σε μεταλλικό δοχείο!
Στα Ιωάννινα υπήρχε κέντρο διαλογής έξω από την πόλη, αλλά οι σάκοι έπρεπε να φτάσουν στο κεντρικό κατάστημα. Και αυτό ήταν δυνατό μόνο με ένα τέτοιο φορτηγό. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, για να ξεφορτώσει έκλεινε το ένα ρεύμα της 28ης Οκτωβρίου σαν να μην τρέχει τίποτα!
Θυμάμαι μια φίλη λίγα χρόνια μετά, στο ξεκίνημα του ίντερνετ, να μου λέει ότι «ποτέ το email δεν θα αντικαταστήσει τη χαρά να ανοίγεις ένα γράμμα, να μυρίζεις στο χαρτί το άρωμα εκείνου που στο έγραψε». Ναι, βέβαια… Ο έρωτας, το άγγιγμα, το άρωμα… Παρ’ όλα αυτά η «χάρτινη» αλληλογραφία έσβησε γιατί είναι πιο εύκολο να γράφεις στον άλλο από την ταμπλέτα σου και να σου απαντά αμέσως: «Σε θέλω – τώρα!» Είμαστε λίγο πιο ανυπόμονοι από το 1985. Όχι απαραίτητα κακό αυτό.
Σήμερα τα ισχνά πλέον ΕΛΤΑ παραδίδουν κυρίως λογαριασμούς και κανένα περιοδικό. Και τα ανθεκτικά κίτρινα Μερσεντές έχουν σίγουρα προ καιρού ανακυκλωθεί.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία μια συνηθισμένη για τα Ιωάννινα χειμωνιάτικη μέρα, κρύα, συννεφιασμένη, το 1985.
