21 χρόνια μετά την προσωπική μου επαφή με τις Πανελλήνιες και 12 χρόνια πριν το ενδεχόμενο δεύτερο συναπάντημά μας από άλλη θέση και ρόλο και με αφορμή την εβδομάδα των ανακοινώσεων των βάσεων, των αλλαγών, των μετακομίσεων, της χαράς, της αγωνίας, της απογοήτευσης, διακινήθηκαν εντός μου πολλά συναισθήματα και αναδύθηκαν ποικίλες αναμνήσεις.
Πανελλήνιες. Ένα κεφάλαιο μεγάλο όταν είσαι εκεί κοντά, καθοριστικό, αγχωτικό, σαρωτικό για κάποιους. Κοιτώντας πίσω σε εκείνα τα χρόνια προσπαθώ να θυμηθώ τι είχε συμβεί, τι με είχε βοηθήσει, τι με είχε δυσκολέψει. Παρακολουθώ γύρω μου τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάζονται τα παιδιά για αυτή τη δοκιμασία από πολύ νωρίς, συχνά από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού – προετοιμάζονται εννοώ ότι κοουτσάρονται με έναν τρόπο και με τέτοιο χρονοδιάγραμμα ως άλογα κούρσας για τη μεγάλη στιγμή. Ρητά ή άρρητα, οι Πανελλήνιες επενδύονται με τεράστια ποσά ενέργειας σε πλήθος οικογενειών, με οικονομικά αποθέματα που συχνά υπερβαίνουν τις εκάστοτε δυνατότητες, με συναισθηματική ένταση και ποιότητα που ίσως δεν αναλογεί στη σημασία και την ουσία τους.
Διότι η ουσία, όπως την αντιλαμβάνομαι πια μέσα από το μακροχρόνιο θεραπευτικό σχετίζεσθαι με ενήλικες, βρίσκεται στο να νιώθει κανείς αποδεκτός, αξιαγάπητος και επιθυμητός από τους γονείς του, ακόμη και αν δεν πάει καλά σε κάποιες «κούρσες» της ζωής. Είναι το να ενθαρρυνθεί κανείς να ανακαλύψει τα πεδία στα οποία μπορεί να πάει καλά – ίσως κάποια από αυτά να μην τα ανακαλύπτει κανείς μέσω Πανελληνίων. Είναι το να νιώθει κανείς ότι και μία έκβαση χειρότερη από τις προσδοκίες δεν είναι το τέλος. Είναι το να έχει καταστεί κανείς ικανός να δημιουργεί ή να ανιχνεύει τις επιλογές που έχει μετά από ένα εμπόδιο που του κλείνει το δρόμο. Είναι το να στηριχτεί κανείς στο να ψηλαφίσει το όνειρό του, να εντοπίσει τι στο καλό τον κινητοποιεί και τον αναπτύσει, τι είναι πιθανό να τον κάνει να θέλει να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι το πρωί και να πάει στη δουλειά για τα επόμενα πολλά πολλά χρόνια…
Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία των «αποτυχημένων» των Πανελληνίων, μιας που δεν έπιασα το στόχο που αναλογούσε στις μαθητικές μου επιδόσεις: 12 χρόνια αριστείας θα έπρεπε να οδηγούν καρφί σε μια Ιατρική Σχολή, σωστά; Κι όμως, την κρίσιμη ώρα αποφάσισα ότι 28/7 ισούται με 3 και όχι με 4, οπότε αυτομάτως βρέθηκα με ένα αξιολογότατο 15 στη Χημεία, χάνοντας ένα ολόκληρο θέμα. Ανήκω επίσης σε αυτή την κατηγορία των «αποτυχημένων» γιατί διαχειρίστηκα εντελώς λάθος την πολύ καλή κατά τα άλλα βαθμολογία μου, αρνούμενη οποιαδήποτε βοήθεια και συμβο(υ)λή από τους γονείς μου κατά τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού με ευτράπελα έως όχι και τόσο αστεία αποτελέσματα. Τέλος, ανήκω σε αυτή την κατηγορία γιατί πολύ απλά, δεν θα μπορούσα να ανήκω κάπου αλλού: ήμουν από αυτούς που χρειάζονταν περισσότερο χρόνο και πειραματισμό για να συνθέσουν τα ερεθίσματα και να αποφασίσουν με πόσα και ποια θέλουν να ασχοληθούν, παρά τις άριστες επιδόσεις. Παρ’ όλες αυτές τις απανωτές κακοτοπιές και κακοδιαχειρίσεις, το γονεϊκό βλέμμα της εμπιστοσύνης ότι θα βρω το δρόμο μου – διά της τεθλασμένης όπως όλα έδειχναν – δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Η διαχείριση ενός φιάσκου εξέπεμπε σταθερά το μήνυμα ότι σε βάθος χρόνου δεν μπορεί, επωάζεται μια επιτυχία. Βρέθηκα έτσι σε μια σχολή αδιάφορη μα σε μια πόλη λατρεμένη. Ασχολήθηκα με μαθήματα που με κούρασαν, παρέα με ανθρώπους που με διαμόρφωσαν. Έκανα υπομονή μέχρι το πτυχίο για να ενθουσιαστώ και πάλι με το μεταπτυχιακό. Καταπιέστηκα στο Πανεπιστήμιο και ξαναγεννήθηκα στο θέατρο. Συνέχιζα άραγε να κατατάσσομαι στους «αποτυχημένους» των Πανελληνίων;
Για όλους αυτούς τους λόγους και αρκετούς ακόμη, η φετινή ανάρτηση του πατέρα που δίνει συγχαρητήρια στο γιο του που απέτυχε να περάσει σε κάποια σχολή κάνει το γύρο του διαδικτύου. Ίσως γιατί πάνω από όλα, πάνω από την αριστεία και την απόλυτη, ευθύγραμμη επιτυχία, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, γονείς και παιδιά, που θα ήθελαν να ξέρουν ότι σε μια αποτυχία, στην κάθε αποτυχία, στις τεθλασμένες της ζωής τους, ο πατέρας τους, η μητέρα τους, οι δικοί τους άνθρωποι θα τους στείλουν μια ανάλογη επιστολή, θα συμπεριφερθούν με αποδοχή και ενθάρρυνση, θα σταθούν δίπλα τους περιμένοντας υπομονετικά να ξημερώσει μια καινούρια μέρα με φρέσκιες ιδέες και εναλλακτικές επιλογές…
* Η Βίκυ Βάββα είναι MSc δραματοθεραπεύτριας-συντονίστριας σχολών γονέων-θεατροπαιδαγωγού (www.anoixto-parathiro.blogspot.gr)
