Πηγαίνοντας προς το Καλέντζι, λίγο μετά τα Λάζαινα, αριστερά του δρόμου, θα δείτε ένα υπαίθριο σαλόνι: καναπές, πολυθρόνες και πέτρινα τραπεζάκια. Επηρεασμένοι ίσως από τα γλυπτά του Παπαγιάννη στην είσοδο του Ελληνικού, παρασυρθείτε και πιστέψτε ότι είναι μια προσπάθεια εικαστικής παρέμβασης στην ύπαιθρο χώρα.
Αμ δε! Είναι το σαλόνι των κουρασμένων, των βαριεστημένων και επικίνδυνων κυνηγών, αυτών που υποτίθεται ότι κυνηγούν αγριογούρουνα, αλλά βασικά αράζουν με το όπλο στο χέρι, περιμένοντας να περάσει το θήραμα. Καλά, να περάσει το θήραμα, αλλά εκεί που είναι αραγμένοι, ακριβώς δίπλα από την άσφαλτο, περνάμε κι εμείς, είτε πεζοί, είτε με αυτοκίνητα και το τραγικότερο: αν συμπέσουμε άνθρωποι και αγριογούρουνα και ο τεμπέλης, επικίνδυνος κυνηγός αποφασίσει να σημαδέψει ποιον θα πάρουν τα σκάγια το γουρούνι ή εμάς ή και τους δυο; Βέβαια, από εκεί φαντάζομαι περνάει και η Θηροφυλακή, οι αρμόδιοι του κυνηγητικού συλλόγου και της τοπικής αυτοδιοίκησης… Δεν τους κάνει εντύπωση το γεγονός; Πρέπει πρώτα να συμβεί κάποιο ατύχημα; Ή δε θέλουν να τα χαλάσουν με αυτούς που το παίζουν κυνηγοί χωρίς να σέβονται τίποτε, ούτε ανθρώπους, ούτε ζώα…
