Είχα παρακολουθήσει με τρόμο τη συζήτηση για τα κομμένα πλατάνια στον Παραλίμνιο. Τους τελευταίους δυο μήνες κόπηκαν 20 πλατάνια και είχαν κοπεί ακόμη 17 τον Νοέμβριο του 2020. Είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός όταν τον διαβάζεις και πολύ στενάχωρο να κόβονται μακρόβια δέντρα. Δεν είναι όμως τραγική η εικόνα που προέκυψε. Κατ’ αρχάς μπροστά από τις καφετέριες στη Μαβίλη η θέα στη λίμνη είναι καλύτερη. Φαίνεται σαν να άνοιξε ο τόπος. Στον παραλίμνιο δρόμο το κενό χτυπάει σε σημεία, αλλά όχι πολύ. Θα μπουν νέα δέντρα, η καταστροφή θα συμμαζευτεί.
Μου κάνει όμως εντύπωση πως, ενώ κλάψαμε πολύ (και δικαίως) για τα πλατάνια, δεν μας πειράζουν καθόλου τα αυτοκίνητα στον παραλίμνιο δρόμο. Το ωραιότερο σημείο στα Γιάννενα είναι επίσης ένας δρόμος κίνησης και παρκαρίσματος αυτοκινήτων. Τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην Κυρά-Φροσύνη και τη Σκάλα χαλάνε τελείως την εικόνα.
Συμπεριφερόμαστε στον Παραλίμνιο σαν να είναι η Δωδώνης. Τα Γιάννενα χάνουν μια ευκαιρία για έναν φανταστικό, πολύ μεγάλο πεζόδρομο στο ομορφότερο και εμβληματικότερο κομμάτι της πόλης. Είναι θέμα χρόνου να φύγουν τα αυτοκίνητα και να συμβεί στον Παραλίμνιο η αναβάθμιση που είδαμε στον Μάτσικα, τη Μαβίλη, τη Γαριβάλδη, το πάρκο Κατσάρη. Δυστυχώς όμως πρέπει να περιμένουμε, άγνωστο πόσο, μέχρι να έρθει το μυστηριώδες πλήρωμα του χρόνου που φέρνει τα σωστά πράγματα στην Ελλάδα.
Ο δήμαρχος πάντως που θα το κάνει πρώτος (γιατί το προσπάθησαν και στο παρελθόν, αλλά σκόνταψαν σε δυσκολίες και αντιδράσεις) θα συνδέσει το όνομα του με μια ιστορική αλλαγή στα Γιάννενα. Μακάρι να είναι ο Μωυσής Ελισάφ.
