Στο άρθρο της με τίτλο «Η μάχη των λέξεων», η Ευθυμιοπούλου γράφει επίσης ότι «αν η πρόθεσή σου είναι να απαξιώσεις τον συνάνθρωπό σου στη βάση της φυλής του, δεν έχει σημασία αν χρησιμοποιήσεις την ορθή λέξη για να τον περιγράψεις».
Τι γίνεται όμως όταν οι λέξεις φανερώνουν έναν λανθάνοντα ρατσισμό ενώ ειπώνονται με τις καλύτερες προθέσεις;
Ένα σχετικό, παλιότερο κείμενο του Η.Α. με αφορμή τη ρατσιστική επίθεση που δέχθηκε ένας επιβάτης του μετρό από υπάλληλο σεκιούριτι το 2016:
Στο Facebook έγινε χαμός με το βίντεο που δείχνει έναν υπάλληλο σεκιούριτι να ζητά επιτακτικά από έναν Αφρικανό να φύγει από ένα σχεδόν άδειο βαγόνι με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε χώρος για τη βαλίτσα του. Οι αντιδράσεις ήταν τέτοιες, ώστε τελικά ο υπάλληλος κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του.
Οι περισσότεροι κατηγορούν τον σεκιούριτι για την αχρείαστη επίθεση και συγχαίρουν τον επιβάτη για το θάρρος και την επιμονή του να μην υπακούσει στις παράλογες εντολές. «Είμαι εδώ δύο χρόνια και πάντα παίρνω το ίδιο βαγόνι και δεν πάω πουθενά» είπε στον υπάλληλο και έμεινε στη θέση του. Πολλά συγχαρητήρια παίρνει και μία επιβάτισσα που κατέγραψε το περιστατικό και ζήτησε τον λόγο από τον υπάλληλο σεκιούριτι.
∆εν θέλω να σταθώ στο ίδιο το περιστατικό, αλλά κυρίως στον τρόπο με τον οποίο κάποιοι υποστήριξαν τον επιβάτη. Εγώ το έμαθα από ένα ποστ που έκανε φίλος, αναπαράγοντας το ποστ δικού του φίλου. Στην αρχική ανάρτηση λοιπόν, ο χρήστης αφού έβρισε τον υπάλληλο, συμπλήρωνε: «μπράβο στον μαυρούλη».
Για να αντιληφθούμε αν κάτι είναι ρατσιστικό ή όχι, υπάρχει πάντα ένα αλάνθαστο τεστ. Πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του ανθρώπου στον οποίο απευθυνόμαστε και να αισθανθούμε τον αντίκτυπο που θα είχαν τα δικά μας λόγια αν ήμασταν στη θέση του.
Ας φανταστούμε λοιπόν ότι είστε σε μία ακριβή συνοικία στην Αμερική, στο τρένο σας λένε να ξεκουμπιστείτε γιατί δεν τους αρέσει η φάτσα σας, εσείς αντιστέκεστε, και στη συνέχεια κάποιος, για να σας επαινέσει για το θάρρος σας, σας λέει: «Μπράβο στον λευκούλη». Πρώτα απ’ όλα θα απορήσετε γιατί κάποιος ξαφνικά θυμήθηκε το χρώμα σας, προκειμένου να ας περιγράψει. Πιο πολύ όμως, και ανεξαρτήτως του χρώματος, θα σας πειράξει το υποκοριστικό «ούλης» που θα σας περιέγραφε παντελώς αχρείαστα ως κάποιον συμπαθή καψερό που παραδόξως όρθωσε το ανάστημά του.
Εντύπωση όμως προκαλεί και η συμπεριφορά της επιβάτισσας που είχε το θάρρος και τη διάθεση να τα βάλει με τον υπάλληλο και να υπερασπιστεί το θύμα της επίθεσης. Όταν πλέον ο σεκιούριτι είχε υποχωρήσει, η γυναίκα απευθύνθηκε στον Αφρικανό στα αγγλικά για να του πει να μην ανησυχεί.
Ας κάνουμε και πάλι το τεστ. Φανταστείτε ότι είστε στη ∆ανία. Έχετε περάσει δύο δύσκολα χρόνια μέχρι να μάθετε δανέζικα. Είστε περήφανος για το κατόρθωμά σας, αφού η γλώσσα στην αρχή σας φαινόταν αλαμπουρνέζικα. Φτάνει η στιγμή να τα χρησιμοποιήσετε, όχι απλά για να ρωτήσετε πού είναι το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ, αλλά για να υπερασπιστείτε την αξιοπρέπειά σας.
Όταν όλα τελειώνουν, κάποιος, επειδή σας έχει ακούσει να μιλάτε σπαστά δανέζικα, σας μιλάει ξαφνικά αγγλικά τα οποία υποθέτει από μόνος του ότι μπορεί και να τα ξέρετε καλύτερα από τη γλώσσα της χώρας στην οποία ζείτε. Είναι κι αυτό μπάτσα.
∆εν θέλω να τους αδικήσω. Ειδικά μάλιστα την επιβάτισσα που έδωσε μία μάχη απέναντι σε μία αδικία που δεν την αφορούσε άμεσα, από αυτές που πολλοί από εμάς έχουν αναβάλει και μετανιώσει, επειδή δίστασαν την κρίσιμη στιγμή.
Υπάρχει όμως ένας λόγος που αντιδρούμε έτσι, και έχει να κάνει με την έλλειψη εξοικείωσης με μετανάστες στη δική μας χώρα. Είναι κάτι που μαθαίνουμε σταδιακά και η εκπαίδευση δυστυχώς δεν αφορά μόνο όσους δεν συμπαθούν τους μετανάστες, αλλά και όσους θέλουν να τους υπερασπιστούν.
