Την ίδια στιγμή, ο μεγάλος στράικερ Καμμένος περιφέρεται χωρίς ομάδα, εξαιτίας της κρίσης μεγαλείου που έπιασε τον πρωθυπουργό. Ο τελευταίος έχει φορέσει τα καλά του, γιατί νομίζει ότι η ιστορία έμαθε πώς έρχεται σε νέα βερσιόν και τον ψάχνει για να τον προϋπαντήσει. Διαζύγιο με την ακροδεξιά, άνοιγμα στην κεντροαριστερά, στροφή στον ρεαλισμό. Ανάλογο ρόλο ανέλαβε και η Περιστέρα που περιφέρεται ως η συμπονετική εκδοχή του σκεπτόμενου του Ροντέν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Η ιδέα τους να αρχίσουν να παριστάνουν στα 45 τον Σημίτη με τη Δάφνη μπορεί να είναι συναρπαστική για τους ίδιους. Για όλους τους υπόλοιπους όμως είναι μάπα.
Έχει αλλάξει και η εποχή. Το κύμα που έβγαλε στον αφρό τον Τσίπρα κοπάζει. Η άμπωτη δημιουργεί την ψευδαίσθηση και σε άλλους αυτόκλητους κλώνους ότι αρκεί να ακουμπήσουν το σώμα τους στα ρηχά, και η ιστορία θα τους περιμαζέψει. Ο Θεοχαρόπουλος παίζει τον Κύρκο. Ο Ραγκούσης τον Τρίτση. Γκολ όμως μηδέν.
Όσοι έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια σκότους, νιώθουν τον πράσινο ήλιο να ζεσταίνει σιγά σιγά το κοκαλάκι τους. «Αφήστε μας να χρησιμοποιήσουμε ξανά τα σύμβολά μας», είπε πρόσφατα ο Ανδρέας Λοβέρδος στη Φώφη Γεννηματά. «Άσε μας κερία να κατέβουμε ως ΠΑΣΟΚ να δεις τι θα γίνει». Δεν είναι χαζοί. Βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει. Ξέρουν ότι σε κάποια ματς η μοναδική ελπίδα για να κερδίσεις είναι να κατεβάσεις έστω τις φανέλες. Είναι όμως υπεραισιόδοξοι. Και άγκολοι επίσης. Δεν πειράζει. Λένε πως κράτησαν την ομάδα στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου. Είναι τα σέντερ μπακ και δένουν τα κορδόνια τους στη σέντρα. Ας τους αφήσουμε τουλάχιστον να χαρούνε τη στιγμή. Δεν είναι λίγο.
