“Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα πολιτικοί και κόμματα απλώς κουνούν το δάκτυλο και λαϊκίζουν”
Αντίθετα με άλλες χώρες που κατέρρευσαν λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης και στις οποίες οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολίτες από κοινού με σοβαρότητα αντιμετώπισαν το πρόβλημα, στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα πολιτικοί και κόμματα απλώς κουνούν το δάκτυλο και λαϊκίζουν.
Οκτώ χρόνια μνημονιακής πολιτικής δημιούργησαν πρωτόγνωρες και δυσάρεστες καταστάσεις, κεκαλυμμένες με μια επικίνδυνη ανοχή, όπως τα κινήματα των “αγανακτισμένων” του 2011, τους προπηλακισμούς πολιτικών προσώπων από “αυθόρμητους” πολίτες ενήλικους και ανήλικους, τα κινήματα τύπου “δεν πληρώνω”, την απίστευτα διχαστική φρασεολογία η οποία χώρισε τους πολίτες σε “γερμανοτσολιάδες” και σε “αντιστασιακά παλικάρια”(!) και το χειρότερο όλων, εξέθρεψαν και οδήγησαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή των Ελλήνων.
Από την κρίση και τα μνημόνια, αν και θα περίμενε κάποιος – σώφρων και πολιτικά συνετός- να καλλιεργηθούν η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα και η ομοψυχία, απεναντίας, γαλουχήθηκαν τα αθλιότερα χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής: ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός, ο αμοραλισμός, ο διχασμός. Ξαφνικά, αντί να ασχολείται με προτάσεις και σχέδιο, η πολιτική κατήντησε να καθορίζεται από κουκουλοφόρους ειδήμονες του facebook, από ανώνυμους μάρτυρες που αντί για θέσεις και αντιθέσεις προτιμούσαν τη λάσπη και τις συκοφαντίες.
“Έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία πολιτικών ανδρών και γυναικών, αυτή των «λεγεωνάριων»”
Κάπως έτσι φτάσαμε οκτώ χρόνια μετά να αποτελεί βασικό στοιχείο του πολιτικού διαλόγου το «εμείς και οι άλλοι», η ηθικολογία και οι κατηγορίες, ενώ ταυτόχρονα βιώνουμε και το παράδοξο να έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία πολιτικών ανδρών και γυναικών, αυτή των “λεγεωνάριων”, οι οποίοι στα πρότυπα των συναδέλφων τους της λεγεώνας των ξένων, δεν υπηρετούν καμία αρχή και καμία ιδεολογία. Απλώς αλλάζουν σημαία, μεταφέροντας μια μερίδα “προσωπικών” τους ψηφοφόρων υπό τις ηχηρές τυμπανοκρουσίες των αρχηγικών επιτελείων των κομμάτων, ανακυκλώνοντας τους εαυτούς τους και ταυτόχρονα κατεδαφίζοντας καθ’ ολοκληρίαν την όποια αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος.
“Φτάσαμε τελικά να μην έχουμε γίνει καθόλου σοφότεροι”
Μάθαμε λοιπόν κάτι από αυτή την παρατεταμένη εποχή των μνημονίων; Ασφαλώς και ναι. Μάθαμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν αυταπάτες και ότι τελικά τα μνημόνια δεν σκίζονται εύκολα, ενώ οι αγορές είναι ατάλαντες και δεν γνωρίζουν να χορεύουν! Μάθαμε ότι η “υπεύθυνη” δύναμη της ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης την εποχή των Ζαππείων, ένα και δυο, δεν παρακολουθούσαν την επικαιρότητα, διότι προετοιμάζονταν για να σώσουν τη χώρα το 2019! Μάθαμε επίσης ότι τα μνημνόνια έχουν άλλη γεύση όταν τα διαχειρίζονται αντιμνημονιακές δυνάμεις! Και κάπως έτσι φτάσαμε τελικά να μην έχουμε γίνει καθόλου σοφότεροι, με την δημόσια περιουσία να έχει περάσει στα χέρια ενός “υπερταμείου” για 99 χρόνια, ενώ το σύνολο των πολιτών και των κυβερνώντων δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τι από την ιστορία και την κληρονομιά μας υποθηκεύτηκε σε αυτό το ολικό ξεπούλημα.
“Πρέπει επιτέλους να θέσουμε μετρήσιμα μεγέθη, και πρέπει επιτέλους να υπάρξει λογοδοσία στο πέρας της προσπάθειας”
Οκτώ χρόνια μετά ήρθε ο καιρός, επιτέλους, να ασχοληθούμε με το πραγματικό πρόβλημα, αυτό της ανασυγκρότησης της χώρας. Εδώ δεν χωράνε πλεόν κοινοτοπίες και ευχολόγια περί φορολογικών συντελεστών και επιδοματικής πολιτικής, αλλά συγκεκριμένο και μακρόπνοο πολιτικό σχέδιο. Η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα. Τον φυσικό της πλούτο και το ανθρώπινο δυναμικό της. Οφείλουμε να αναδιαρθώσουμε τον πρωτογενή τομέα, από μια οικονομική δραστηριότητα των επιδοτήσεων, σε τομέα παραγωγής προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Αυτό απαιτεί επανεκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού και υποστήριξη από το κράτος στους τομείς πιστοποίησης, τυποποίησης, και διαφήμισης/προώθησης των αγαθών και των προϊόντων. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό, πρέπει επιτέλους να θέσουμε μετρήσιμα μεγέθη, και πρέπει επιτέλους να υπάρξει λογοδοσία στο πέρας της προσπάθειας. Δεν αρκεί πλέον να αθροίζουμε μικρά ή μεγάλα έργα ως βασικό κριτήριο πολιτικής επίδοσης, ή να αξιολογούμε την απόδοση των διαφόρων χρηματοδοτικών προγραμμάτων μεταξύ των οποίων και του αναπτυξιακού νόμου στη βάση των χρημάτων που μοιράζονται ως επιχορηγήσεις, όταν την ίδια στιγμή ούτε νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται, ούτε η εξωστρέφεια της οικονομίας ενισχύεται, ούτε η ανταγωνιστικότητα του παραγωγικού συστήματος βελτιώνεται.
Πρέπει να θέσουμε ξεκάθαρους αναπτυξιακούς στόχους με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, όπως π.χ. ο διπλασιασμός των εξαγωγών ή η αύξηση των διανυκτερεύσεων, όταν αναφερόμαστε στο πεδίο του τουρισμού, ή η δημιουργία προστιθέμενης αξίας στα αγροτικά προϊόντα. Κυρίαρχος, αν όχι μοναδικός στόχος όλων των αναπτυξιακών επιλογών, θα πρέπει να είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της καινοτομίας, ως μοναδικά εργαλεία δημιουργίας νέων και βιώσιμων θέσεων εργασίας.
“Χρειαζόμαστε εξειδικευμένους τεχνίτες και όχι ανεκπαίδευτους υπό μόνιμο «διορισμό’ επιστήμονες”
Οφείλουμε, επίσης, να αναδιαρθρώσουμε την τεχνολογική εκπαίδευση στη χώρα. Χρειαζόμαστε εξειδικευμένους τεχνίτες και όχι ανεκπαίδευτους υπό μόνιμο “διορισμό” επιστήμονες. Αντί να αναλωνόμαστε στην έκδοση νόμων και διαταγμάτων ανωτατοποίησης των υπό εξαφάνιση ΤΕΙ και να ιδρύουμε πανεπιστημιακά τμήματα με παρωχημένα αντικείμενα, καλούμαστε να στραφούμε στο μέλλον και να προσδιορίσουμε τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Η Ολλανδία μια μικρή σε μέγεθος χώρα και πολύ μικρότερη σε εμβαδό από την Ελλάδα, έθεσε μακρόπνοο πλάνο στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σχετικά με την εκπαίδευση και την έρευνα ως προς την αγροτική της παραγωγή, και σήμερα είναι ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς αγροτικών προϊόντων παγκοσμίως.
Ας πάψουμε επιτέλους να βλέπουμε την εκπαίδευση ως μοχλό οικονομικής ανάπτυξης μέσω της διάθεσης ενοικιαζόμενων ακινήτων και της απασχόλησης στην εστίαση και στη διασκέδαση, και ας τη δούμε ως μοχλό ανάπτυξης της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας της χώρας.
“Ανάκαμψη δίχως επαναπατρισμό όλων εκείνων που μετανάστευσαν από την αρχή της κρίσης δεν πρόκειται να υπάρξει”
Τέλος, ας καταλάβουμε όλοι μας ότι ανάκαμψη δίχως επαναπατρισμό όλων εκείνων που μετανάστευσαν από την αρχή της κρίσης δεν πρόκειται να υπάρξει. Εξ όλων των δεινών που βίωσε η χώρα, η μαζική μετανάστευση περισσότερων από 500.000 νέων πολιτών είναι το μεγαλύτερο και χειρότερο δεινό. Δίχως τη νέα γενιά δεν υπάρχει μέλλον, και μια χώρα η οποία στο βωμό των κεκτημένων των προηγούμενων γενιών δεν διστάζει να θυσιάσει τα παιδιά της, είναι μια χώρα καταδικασμένη να χαθεί, και της αξίζει να χαθεί. Ας μας εμπεδωθεί έστω και τώρα η αντίληψη ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά κηδεμόνες-φύλακες αυτής της χώρας, και ότι το μόνο αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο είναι το γεγονός πως αυτή η χώρα ανήκει στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας.
