Ανοιχτή επιστολή
Προς την Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών
Μπήκα στα 71 μου. Περιμένω πώς και πώς τη σειρά μου να κάνω το εμβόλιο.
Όμως! Τα σχολεία των εγγονών μου ξανάκλεισαν. Οι εργασίες των παιδιών μου ξανάκλεισαν.
Τα εγγόνια μου και τα παιδιά μου έχουν προτεραιότητα από τον παππού τους και τον πατέρα τους. Το μέλλον έχει προτεραιότητα από το παρόν, και το παρόν από το παρελθόν.
Τα εγγόνια μου έχουν ανάγκη να λειτουργούν τα σχολεία τους. Τα παιδιά μου έχουν ανάγκη να λειτουργούν οι εργασίες τους. Κι εγώ έχω ανάγκη να τ’ αφήσω πίσω μου.
Αυτό με δίδαξε η μάνα μου. Να σας αφήσω πίσω και δεν θέλω τίποτ’ άλλο, έλεγε. Αριστούχα μαθήτρια ενδόξων προγόνων. Ου το θανείν εστί κακόν, αλλά το πριν ηλικίης και γονέων πρότερον, έλεγαν εκείνοι. Δεν είναι κακό να πεθάνεις, αλλά το πριν την ώρα σου και πριν τους γονείς σου.
Το πριν και το μετά την ώρα μου και το πριν τους γονείς μου και μετά τα παιδιά μου, προσαρμόζω εγώ στον 21ο αιώνα. Που θα πει:
Δίνω τη σειρά μου στον δάσκαλο του σχολείου της γειτονιάς μου που ξανάκλεισε πριν καλά-καλά ανοίξει.
Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να κρατήσω τη χώρα μου ζωντανή.
Δεν είναι πια τι κάνει η χώρα μου για μένα (αυτό ήταν στο πρώτο κύμα.) Τώρα είναι τι κάνω εγώ για τη χώρα μου.
Δεν είμαστε στο πρώτο κύμα, όπου το θέμα ήταν να μην πεθάνει κανένας. Και κλειδώσαμε τη χώρα στα τυφλά. Ήταν το μόνο που μπορούσαμε τότε να κάνομε. Άγνωστος εχθρός μας κήρυξε ξαφνικά τον πόλεμο. Και του κλείσαμε τα σύνορα.
Είμαστε στο δεύτερο κύμα. Ίσως στην αρχή του τρίτου. Όπου πια το θέμα είναι να μην πεθάνει η χώρα μου. Δεν είναι ακόμα θέμα ζωής και θανάτου του καθενός μας. Είναι πια θέμα ζωής και θανάτου του όλου. Της κοινωνίας μας.
Και ο εχθρός μάς είναι πια καλά γνωστός. Μέχρι και το υπερόπλο εναντίον του έχομε στα χέρια μας. Το θέμα σήμερα είναι πώς χρησιμοποιούμε αυτό το υπερόπλο (το εμβόλιο).
Αν εγώ ο συνταξιούχος δεν δώσω τη σειρά μου στα εγγόνια μου και στα παιδιά μου, δηλαδή στον δάσκαλό τους και στην εργασία τους, η χώρα μου θα καταρρεύσει. Συμπαρασέρνοντας στον χαμό της κι εμένα και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
Σήμερα, το όλο έχει προτεραιότητα από το μέρος και το μέρος από το άτομο. Η χώρα μου από την οικογένειά μου, κι η οικογένειά μου από μένα.
Οφείλω να κρατήσω τη χώρα μου ζωντανή. Εγώ. Αυτοπροσώπως.
Εγώ, ο συνταξιούχος, μπορώ να περιμένω. Θα περιμένω. Μετά τον εμβολιασμό των δασκάλων όλων των βαθμίδων (Έχομε τη σπάνια τύχη ο κορωνοϊός να είναι τόσο φιλικός με τα παιδιά! Έχει άραγε ξανασυμβεί αυτό στην ιστορία της ζωής;) Μετά τον εμβολιασμό των εργαζομένων στην αλυσίδα των τροφίμων. Μετά τον εμβολιασμό αυτών που θα κρατήσουν τη χώρα ανοιχτή το ερχόμενο καλοκαίρι.
Ως τότε ας μείνω κλειδωμένος.
Αν φάει το παιδί, χορταίνει η μάνα, έλεγε η μάνα μου. Φανταστείτε ο παππούς!
