Καλομαθημένοι από πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους πολιτιστικές εκδηλώσεις που όλο τον χρόνο διοργανώνονται στην πόλη, την περίοδο της καραντίνας νιώσαμε περισσότερο φτωχοί και μόνοι απ’ όσο αναλογούσε. Μας έλειψαν οι μουσικές, οι προβολές, ο λόγος, η αφήγηση, η ερμηνεία. Γρήγορα όμως, μετά την άρση των μέτρων, πολλά, απ’ όσα λαχταρούσαμε να απολαύσουμε, επανήλθαν, παρόλο που ο καιρός δεν τα άφηνε να ανθίσουν και να απλωθούν στον χώρο και τον χρόνο.
Την Τετάρτη το βράδυ, όμως, μας την έκανε τη χάρη και κράτησε τον θυμό και την υγρασία του για άλλη μέρα (ευχόμαστε μακρινή). Κι έτσι οι άνθρωποι του Αφηγηματικού Νου μπόρεσαν να καθίσουν στα σκαλοπάτια της εισόδου του Θυμωμένου Πορτραίτου, στα κάγκελα των παραθύρων του, στις κουνιστές πολυθρόνες των τραπεζιών του και μας είπαν ιστορίες, που η ανάγκη τους να ειπωθούν προέκυψε μετά τον κορωνοϊό, τον εγκλεισμό και τη σιωπή που η πανδημία επέβαλε. Σύντομοι μονόλογοι, λόγια περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, ένα παράπονο, ένα ανεκπλήρωτο, μια ματαίωση, ένας αποχωρισμός, μια αρρώστια, μια λαχτάρα. Το καθένα μόνο του, αλλά ενδυναμωμένο (όπως πάντα) από το «μαζί», ανασύρθηκε από τη μνήμη και την παρατεταμένη σιωπή του και γέμισε τον χώρο με ψιθύρους, φωνές, γέλια, ανεπαίσθητους λυγμούς που ακούγονταν από διαφορετικά σημεία κάθε φορά και έκαναν τους θεατές – θαμώνες να στρέφουν συχνά το κεφάλι τους προς το μέρος απ’ όπου προέρχονταν.
Μία παράσταση είχε προγραμματιστεί, δύο τελικά έγιναν, καθώς η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη, αλλά ο χώρος περιορισμένος (ελέω κορωνοϊού και απαραίτητων αποστάσεων). Εκδηλώσεις σαν αυτή είναι πάντα και μικρά ανταμώματα με πρόσωπα οικεία και αγαπημένα, πολύτιμες αφορμές για μπόλικη κουβέντα μετά, σύντομες εμψυχώσεις, γερές δόσεις αισιοδοξίας. Φτιάχνουν αντισώματα για τα δύσκολα, κλείνουν πάντα με ένα πλατύ, αληθινό χαμόγελο.
Δεν σταματά εδώ ο Αφηγηματικός Νους. Πέρα από την παρουσίαση του βιβλίου της Χριστίνας Φούσκα «Αδέσποτοι Δρόμοι» στα Παλιά Σφαγεία την άλλη εβδομάδα, σε λίγες μέρες άλλη μια ιστορία θα ειπωθεί πάλι στο Θυμωμένο Πορτραίτο, αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον χθεσινό. Αν δεν μπορέσατε να ακούσετε τους μονολόγους του, βρείτε χρόνο (και θέση) για τον Ανανά του προς το τέλος του Ιουλίου (20 και 21). Φρούτο εξωτικό, αλλογενές, εντυπωσιακό, σχεδόν επινοημένο και την ίδια στιγμή πέρα για πέρα αληθινό. Κι όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε χθες βράδυ η Ελένη Κολοκούρη, ένας από τους ανθρώπους του Αφηγηματικού Νου, μια λέξη που περιέχει δύο υποθέσεις και μία προτροπή…
