Τον καθηγητή Φάνη Κακριδή τον είδα για τελευταία φορά σε μια εκδήλωση τιμής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ήμασταν μαζί με την Κίτσα Δημολίκα. Μόλις κατέβηκε από το βήμα ήρθε κοντά μας και με τον γνώριμο τρόπο του, που δεν καταλάβαινες πότε έλεγε αλήθεια και πότε έκανε χιούμορ, μας χαιρέτησε… επικά. Είναι ένας χαρακτηρισμός δικός του, όταν ήθελε να δώσει έμφαση σε αυτά που έλεγε: «Έπος… επική», χαρακτήριζε κάποια παρουσία σημαντική ή κάποια εκδήλωση. Επική, όπως ήταν και η ποίηση με την οποία ασχολήθηκε.
Όμως τον θυμάμαι μια μέρα του χιονιού σαν ετούτη, Γενάρης μήνας ήταν και τότε, καμιά δεκαετία όταν είχε φύγει από τα Γιάννενα. Είχαν σχεδόν λιώσει τα χιόνια και διάβαινα μπροστά από το ξενοδοχείο Ολυμπίκ του Μπάμπη Σιούτη. Αναφέρω τον ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου ξενοδοχείου, γιατί μας φώναξε μέσα καθώς κουβεντιάζαμε με τον καθηγητή στο κρύο όρθιοι, για να μας κεράσει καφέ, όπως πάντα προτίθεται να προσφέρει ο Μπάμπης. Και πράγματι καθίσαμε όχι στην καφετέρια, μα στον καναπέ της εισόδου του. Τα είπαμε. Ακόμη και για το Τύμπιγγεν μιλήσαμε, την πολύχρωμη πόλη της Γερμανίας και το πανεπιστήμιό της, όπου είχε σπουδάσει ο πανεπιστημιακός δάσκαλος.
Και καθώς ο μήνας αυτός φέρνει σε μας πάντα, όχι όμορφες εικόνες στο μυαλό, γιατί σημαδεύτηκε από έναν θάνατο, αυτό ήταν που κυριάρχησε στην κουβέντα. «Αποφράδες μέρες», θυμάμαι ότι είπε. Αποφράδα ημέρα και η προχθεσινή για τον δάσκαλο, τον άνθρωπο του ορθού λόγου, όπως χαρακτηρίστηκε, τον Φάνη Κακριδή.
Μικρός αποχαιρετισμός
Νάχεν αστράψει ο ουρανός, νάχε καγή η μέρα, ήλιος σελήνη, μηδαμού να μ’ είχαν ανατείλει.
Και τέτοια μέρα μελανή να μ’ είχε ξημερώσει.
Εμμ. Γεωργιλάς Ρόδιος στιχουργός
Το μετσοβίτικο σπίτι στάθηκε αφορμή για να γνωρίσω έναν σπουδαίο άνθρωπο, που έφυγε από τη ζωή, τον συμπατριώτη μας αρχιτέκτονα Βασίλη Χαρίση. Ήταν ένα από τα κείμενά του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ενδοχώρα», την ευθύνη του οποίου είχε μια ομάδα σημαντικών ανθρώπων της πόλης τη δεκαετία του 1960 και τυπωνόταν στα τυπογραφεία του Ηπειρωτικού Αγώνα. Μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφε το Μέτσοβο και τα παραδοσιακά σπίτια του. Παραθέτω μια παράγραφο από άρθρο του: «Παίρνω το Μέτσοβο σαν αφορμή, για να τονίσω το νόημα και την αλήθεια της λαϊκής μας τέχνης και γενικότερα της λαϊκής αντίληψης που για τον τόπο μας θα αποτελέσει τον ασάλευτο όγκο μιας σωστής και άξιας παράδοσης». Μάλιστα ανέφερε πως τα σπίτια στο Μέτσοβο είχαν μια αρχιτεκτονική σοφία.
Και σε άλλα τεύχη του περιοδικού υπάρχουν άρθρα με την υπογραφή του για θέματα που αφορούσαν έργα με τα οποία είχε ασχοληθεί. Με τους ανθρώπους της εφημερίδας, εκτός από τη συνεργασία που είχαν, τον συνέδεαν φιλικές σχέσεις. Τον θυμάμαι να έρχεται στα τυπογραφεία του Ηπειρωτικού Αγώνα στην Ελεούσα, όταν γιορτάζαμε τα εξήντα χρόνια της εφημερίδας. Η πόλη και η περιοχή έχασε έναν σημαντικό, έναν ωραίο άνθρωπο. Από μας θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
