Το χιόνι το αγαπάς όταν πέφτει. Όταν το λευκό χαλί στρώνεται στους δρόμους και δεν θες ούτε να πατήσεις πάνω του μην το χαλάσεις.
Στην πρωινή βόλτα με τον σκύλο περπατούσαμε στο πεζοδρόμιο, υπάκουος κι εκείνος στη δική μου ανάγκη να μην πειράξουμε το χαλί. Μέχρι που μου ξέφυγε. Τράβηξε δυνατά το λουρί, δεν μπόρεσα να τον συγκρατήσω και αφέθηκα να τον βλέπω να κάνει βουτιές στο χιόνι.
Μετά ξεκίνησε ο αγώνας της φωτογράφησης. Έβαλα τις «κάλτσες» στους τροχούς του αυτοκινήτου – φθαρμένες από τα χρόνια- και βρέθηκα στον παραλίμνιο. Μέσα στο κατάλευκο τοπίο, μέσα στην πεισματικά έντονη χιονόπτωση, ανθρώπινες μορφές, σαν από έναν παράλληλο κόσμο, περπατούσαν και φωτογράφιζαν. Άλλος με μηχανή, άλλος με κινητό.
Η πόλη μάς δείχνει το αιώνιο πρόσωπό της. Της πάει πολύ ο χειμώνας. Της πάει γάντι το χιόνι.