Έφυγε προχτές ένας από τους πιο πιστούς αναγνώστες του Ηπειρωτικού Αγώνα, παρόλο που βρίσκεται μακριά από τα Γιάννενα έχοντας μόνο σχέσεις συγγένειας με την πόλη μας. Αεικίνητος ως την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, στα 91 του, έτρεχε παντού να βοηθήσει ανθρώπους που έπασχαν. Ως «αιώνιος» ταμίας στο ΔΣ του Συλλόγου «κατ’ οίκον νοσηλείας» της Σύρου, που παρέχει καθημερινά φροντίδα στο σπίτι σε περισσότερους από 400 ηλικιωμένους, τακτοποιούσε κάθε οικονομική συναλλαγή και εκκρεμότητα.

Ευγενής, όμορφος άνθρωπος, με ένα ιδιαίτερο χιούμορ απευθυνόταν στις γυναίκες με τα ονόματα που σημάδεψαν τη νεαρή του ηλικία, αφού από 14 χρονών εργαζόταν στους κινηματογράφους: Γκρέις Κέλι, Γκρέτα Γκάρμπο, Σιμόν Σινιορέ, Σοφία Λόρεν, Όντρεϊ Χέμπορν. Από νεαρός εργάστηκε ως μηχανικός προβολής σε κινηματογράφους της Σύρου, της Πάρου (όπου γνώρισε τη σύζυγό του, Μαριώρα) και της Ρόδου. Τη δεκαετία του ’60 γύρισε πέντε ντοκιμαντέρ με επαγγελματικές προδιαγραφές και εξοπλισμό για τη ζωή στη Σύρο, την Τήνο και την Πάρο, τα οποία σήμερα έχουν ιστορική αξία. Νωρίτερα, είχε φτάσει ως τα Γιούρα την εποχή του στρατοπέδου εξορίας, όπου για δύο χρόνια παρέδιδε με καΐκι την τροφοδοσία της καντίνας, υπάλληλος του χονδρέμπορου που είχε αναλάβει το έργο. Τα μάτια του είδαν πολλά εκεί· τα αφηγήθηκε πρόσφατα σε ένα άρθρο στο περιοδικό Συριανά Γράμματα (2018).

Το 1964, εποχές δύσκολες για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, ήταν πρώτη φορά υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Ερμούπολης, με το ψηφοδέλτιο της Ένωσης Κέντρου. Συνέχισε στη Μεταπολίτευση, μη λείποντας ούτε μια φορά από τις δημοτικές εκλογές, μέχρι το 2006. Εκλέχτηκε τέσσερις φορές, υπηρέτησε τον δήμο του 16 έτη, μην αποδεχόμενος ποτέ έμμισθη θέση. Από το 1975 εξάλλου, ζούσε από το μαγαζί με ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που είχε ανοίξει και κράτησε ως το 2004, οπότε συνταξιοδοτήθηκε σε ηλικία 76 ετών! Εκεί δεχόταν καθημερινά του συμπολίτες του που είχαν ένα πρόβλημα με το δήμο ή κάποια δημόσια υπηρεσία και εκεί έγραφε και έστελνε τις επιστολές διαμαρτυρίες στο δήμαρχο και τους υπουργούς -χιλιάδες τέτοιες. Ώσπου να αποκτήσει τον… δικό του υπουργό, τον γαμπρό του Νίκο Ξυδάκη, χωρίς φυσικά να σταματήσει να στέλνει και σε αυτόν επιστολές.

Η καταγωγή του Αντώνη Αλμπανόπουλου από τη μεριά της μητέρας του ήταν από την Ικαρία, την οποία υπεραγαπούσε και επισκεπτόταν μέχρι πρόσφατα.
Χθες όλη μέρα η σημαία του δημαρχείου της Ερμούπολης κυμάτιζε μεσίστια στη μνήμη του. Οι Συριανοί θα τον θυμούνται ως ένα μικροκαμωμένο αλλά μεγάλο στην ψυχή άνθρωπο. Κι εμείς ως τον καλό άνθρωπο που βρήκαν, ψάχνοντας οι θεοί του Μπέρτολτ Μπρεχτ, όταν μια φορά ήρθαν κάτω στη γη: «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν».