Είναι η στιγμή που η μαθήτρια της πέμπτης δημοτικού διαβάζει τα ονόματα των νεκρών του Πολυτεχνείου και οι συμμαθητές της, τα παιδιά που αποτελούν τη χορωδία, φωνάζουν δυνατά, καλύπτοντας κάθε ήχο στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων: «παρών», «παρούσα». Κάθε χρόνο αυτή η σχολική γιορτή -πιο πολύ από κάθε άλλη- μας συγκινεί, ίσως γιατί τα γεγονότα που τη σημάδεψαν είναι ακόμη νωπά. Ζήσαμε τον απόηχό τους, μεγαλώσαμε με τα τραγούδια που υμνούν τους άδολους αγώνες των ανθρώπων που αντιστάθηκαν στη χούντα και ήταν εκεί τις μέρες του Πολυτεχνείου. Κομμάτι από την ιστορία μας, κομμάτι από τη ζωή μας.
