Γαµψά νύχια, χαιρέκακο ύφος, µαύρα ρούχα, συνήθως συνοδεύονται από ένα εξίσου αντιπαθητικό pet ή τη Σάντρα, µια καιροσκόπο και φιλόδοξη γραµµατέα µε την οποία απατούν τη σύζυγό τους Βίρνα. Οι ρόλοι είναι διακριτοί. Η αναγνώριση του δίπολου «καλός-κακός» πολύ εύκολη και απενοχοποιηµένη.
Αλλά, οι καιροί άλλαξαν, τα σύγχρονα παραµύθια βρήκαν πολιτικά πολύ µη ορθό να στοχοποιείται διαρκώς ο λύκος και να τη βγάζουν καθαρή τα γουρουνάκια, η αντιεισαγγελέας Εφετών τα φτιάχνει µε το προγόνι της, η αδίστακτη γραµµατέας στα τελευταία επεισόδια γίνεται πολύ caring και thoughtful. Και κάπως έτσι πήγε βόλτα όλη η µανιχαϊστική αντίληψη, που είχαµε μέχρι πρότινος για τα πράγµατα και τα πρόσωπα.
Ενώ λοιπόν εμείς διαπραγµατευόµασταν τους νέους ορισµούς και αρκετές από τις αυθεντίες και τα θέσφατα όφειλαν (και οφείλουν) να συστηθούν εκ νέου, εκείνος ο λύκος που λέγαµε παραπάνω, είδε αντάρα και χάρηκε. Και µ’ αυτά και µ’ εκείνα έφτιαξε και µια παράταξη, µπήκε και στη Βουλή. Περάστε, του είπαµε. Καθίστε εδώ στα πέρα δεξιά, να σας βλέπουµε καλύτερα. Ο λύκος πήρε τη θέση του στα έδρανα, γλύκανε και τη φωνή του να µοιάζει λίγο µε τη φωνή της µαµάς των εφτά κατσικακίων. Την ίδια περίοδο, το κόµµα, που µόλις είχε κερδίσει στις εκλογές και ενσάρκωνε την καλοσύνη των τριών γουρουνακίων, την αθωότητα της Κοκκινοσκουφίτσας, την αγωνιστικότητα και την ευφυΐα του Κοντορεβυθούλη (και την αφέλεια της Χιονάτης), άρχισε να συνοµιλεί µε άλλα κυνοειδή (επίσης σαρκοφάγα, µα λιγότερο επιθετικά και ελαφρώς πιο εξηµερωµένα), τα βρήκε συµπαθητικά, τα έκανε και κυβερνητικό εταίρο. Επειδή, όµως, στα παραµύθια (και στα έργα – σειρές του Φώσκολου) είναι απαραίτητος πάντα ένας προφανής κακός, επιλέχτηκε από τον σωρό µε τους µέχρι τότε (σχετικά) καλούς ένας, ο λιγότερο συµπαθής. Ας πούµε ο Γκρινιάρης. Όλα καλά, είπε η κοινωνία, που γινόταν πολύ προοδευτική και ριζοσπαστική. Θα τα βάλουµε µε τον Γκρινιάρη, θα αγαπήσουµε τον παρεξηγηµένο λύκο, θα συγκυβερνήσουµε µε το εξηµερωµένο σαρκοφάγο. Θα το δοκιµάσουµε και αυτό. Τι έχουµε να χάσουµε;
Πέρασε, όμως, ο καιρός και ο λύκος χώθηκε σε µαντρί, που αφήνουµε χρόνια τώρα ανοιχτό και ξέφραγο. Στα ανήλικα µέλη της αγέλης δεν µάθαµε ποτέ ότι στον χώρο τους δεν µπορούν να µπαίνουν όποιοι θέλουν και να αλωνίζουν, να καπηλεύονται τα αιτήµατά τους, να βάφουν µε χρώµα τη διαµαρτυρία τους. Ακόµη κι αν η γούνα τους φαίνεται γνήσια και στιλπνή και τα λόγια τους ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτί τους. Δεν τους µάθαµε να ξεχωρίζουν την προβιά του προβάτου από το τραχύ τρίχωµα του λύκου. Δεν τους δείξαµε ότι ο δρόµος για να διεκδικούν καλύτερες µέρες δεν περνά µέσα από αφισοκολλήσεις, κοµµατικές νεολαίες ή υπαγορεύσεις µιας παρωχηµένης γερουσίας. Και τώρα φωνάζουµε, που, µαζί µε τα άλλα ζώα (σαρκοφάγα, χορτοφάγα, επιθετικά ή καλόβολα), µπήκαν και κάποια που δεν µας αρέσουν.
Στα σχολεία δεν είχαν ποτέ θέση τα κόµµατα. Ούτε στις εκλογές του δεκαπενταµελούς, ούτε στις καταλήψεις, ούτε καν σε µια εύλογη ή παιδική διαµαρτυρία µαθητών και µαθητριών. Μα χρόνια τώρα αφήνουµε την πόρτα ξεκλείδωτη και περιφρουρούµε µόνο µην και µπουν τίποτε άγνωστοι «εξωσχολικοί», που δεν είναι «δικοί μας», ενώ το κακό είναι ήδη µέσα. Έπιασε τη γωνιά του, άλλαξε λίγο τη φωνή του για να µην αναγνωριστεί, άρθρωσε κι έναν λόγο πιασάρικο. Και φτάσαµε στο σήµερα, που του δώσαµε δύναµη µεγάλη και φωνή στεντόρεια. Δεν χρειάζεται να κρύβεται πια. Συναγελάζεται, άλλωστε, µε τους µεγάλους. Πόσο κακό µπορεί να κάνει στους µικρούς; Εµάς ο εχθρός µας είναι ο Γκρινιάρης. Αυτό µας µάθανε, αυτόν θα πολεµάµε. Με τον λύκο σύµµαχο και αδερφό µας. Θα το δοκιµάσουµε και αυτό. Τι έχουµε να χάσουµε;
