Με τιμά η ονομαστική αναφορά του κ. Εμμανουήλ Κολοκυθά στην πρόσφατη επιστολή του, ιδιαίτερα με τον τρόπο που αναγνωρίζει τη συμβολή της δικής μου πρότασης για τον ρόλο του κτιρίου του παλαιού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων: «Το κείμενο του κ. Τάσου Κούτλα είναι εξαιρετικά πολύτιμο. Αποτελεί τη συνοπτική θεωρία πάνω στην οποία και οφείλει και μπορεί να στηριχτεί κάθε ανασχεδιασμός της πόλεως με προοπτική δεκαετιών. Ο κόσμος βρίσκεται στο κατώφλι της επόμενης εποχής. Μπροστά στα μάτια μας συμβαίνει η περίφημη αλλαγή παραδείγματος κατά τον Τόμας Κουν. Αυτό είναι και το μείζον ζήτημα που αντιμετωπίζει η πόλη: η επελαύνουσα ψηφιακή οικονομία και ο κόσμος που αυτή και προϋποθέτει και παράγει».
Η διαφορά που υπάρχει δεν έγκειται στο περιεχόμενο των προτάσεων αλλά στην ιεράρχηση των αναγκών και την προτεραιοποίηση υλοποίησης. Δεν αρνούμαι πως θα ήταν πολύ ωραίο για την πόλη να έχει ακόμη έναν χώρο τέχνης. Η πραγματικότητα όμως είναι πως η πόλη έχει απόλυτα κενά σε άλλους τομείς. Ούτε αμφισβητώ την αξία της τέχνης και του πολιτισμού στη σύγχρονη κοινωνία. Πώς θα μπορούσα άλλωστε, όταν, ως επαγγελματίας, έχω ηγηθεί ομάδων που υλοποίησαν έργα ψηφιακού μετασχηματισμού για πολύ σημαντικούς χώρους τέχνης παγκοσμίως (MoMA, Southbank Centre, Barbican), τα οποία άσκησαν μεγάλη επιρροή και βραβεύτηκαν.
Ο κόμβος ψηφιακής καινοτομίας που προτείνω, δημιουργεί μία νέα οικονομία στην πόλη, για νέους επαγγελματίες, σε θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης, στα σύγχρονα εξειδικευμένα αντικείμενα των πολλών τμημάτων του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και όμορων τμημάτων από τα γύρω γύρω ιδρύματα. Στόχο έχει την δημιουργία ενός οικοσυστήματος της ψηφιακής οικονομίας, που αυξάνει το βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα ζωής καθώς διεκδικεί κομμάτι από τον νέο παγκόσμιο πλούτο, που δημιουργείται στην ψηφιακή οικονομία και που μέχρι στιγμής δεν έχουμε διεκδικήσει! Είναι αυτός ο λόγος, που με κάνει να πιστεύω, πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πελώριο θέμα στρατηγικής κατεύθυνσης της πόλης και πολιτικής βούλησης και όχι αποκλειστικής δουλειάς ενός «ευφυή επιχειρηματία», όπως αναφέρεται στην επιστολή του κ. Εμμανουήλ Κολοκυθά.
Μιλώντας όμως για ιεράρχηση αναγκών και προτεραιότητες, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, πως η πόλη τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια έχει αποτύχει να οριοθετήσει χώρο για ένα νέο δημαρχείο, ούτε κατάφερε να πραγματοποιήσει κάποιο διαγωνισμό για την κατασκευή του. Όσο μεγαλώνει η πόλη τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες της. Η πρόταση του δημάρχου για την ανακατασκευή του κτιρίου του παλιού πανεπιστημίου Ιωαννίνων και τη χρήση του ως δημαρχείο έρχεται να καλύψει ένα πρακτικό κενό και προηγείται για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Το πρόβλημα νομίζω που θα κληθεί να αντιμετωπίσει είναι η εξεύρεση χρηματοδότησης. Σε αυτή τη κατεύθυνση πιστεύω, πως μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική λύση, εάν συνδυαστεί η ανακατασκευή του κτιρίου και η μετεγκατάσταση των υπηρεσιών με ένα πιλοτικό πρόγραμμα πλήρους ψηφιακής ανασυγκρότησης των υπηρεσιών του Δήμου, στο πλαίσιο των κατευθυντήριων αρχών της Βίβλου Ψηφιακού Μετασχηματισμού 2020-2025 που δημοσίευσε το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Το πιλοτικό πρόγραμμα, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να ενσωματώσει τον κόμβο ψηφιακής καινοτομίας και οικονομίας ως ένα οργανικό κομμάτι του δήμου. Έτσι ως ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πλήρους ψηφιακού μετασχηματισμού θα μπορέσει επιτυχέστερα να διεκδικήσει τη χρηματοδότησή του από το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Σε μια τέτοια εξέλιξη κι εγώ προσωπικά, αλλά και όσοι άλλοι μπορούν να προσφέρουν είναι βέβαιο, πως θα συστρατευθούμε για να στηρίξουμε την προσπάθεια του δήμου μας.
