Ένα καλό νέο για τον πολιτισµό της πόλης, όπως αυτό της δηµιουργίας θερινού σινεµά, επισκιάζεται ελαφρώς από ένα άλλο, κακό. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων Ελένη Δηµοπούλου δήλωσε την παραίτησή της προ ηµερών, η οποία έγινε δεκτή από τη διοίκηση του θεάτρου. Επίσηµα η κ. Δηµοπούλου επικαλείται λόγους συνταξιοδότησης, ωστόσο να θυµίσουµε ότι η θητεία της ανανεώθηκε για τρία έτη µόλις πέρσι, ενώ η πρώτη ήταν διάρκειας ενός χρόνου. Εκτιµάµε ότι οι πραγµατικοί λόγοι δεν είναι τόσο τυπικοί, και είµαστε βέβαιοι –γνωρίζοντας τη δουλειά και την αφοσίωσή της- ότι δεν θα εγκατέλειπε οποιαδήποτε θέση υπηρετούσε, αν δεν συνέτρεχαν σοβαροί λόγοι, συνδεδεµένοι µε την ποιότητα του πολιτιστικού προϊόντος και των συνθηκών παραγωγής του.
Η Ελένη Δηµοπούλου ανέλαβε µία θέση παραµεληµένη και υποτιµηµένη από τους προκατόχους της (τους πιο πρόσφατους εν πάση περιπτώσει), που παρέµενε άδεια για αρκετό καιρό, λόγω των γνωστών γραφειοκρατικών αγκυλώσεων (και) του υπουργείου Πολιτισµού. Οι θεατρικές παραγωγές, που, επί των ηµερών της, δηµιουργήθηκαν εδώ από συνέργειες, αλλά και που φιλοξενήθηκαν ορµώµενες από άλλες πόλεις, σε πολλούς από µας θα µείνουν αξέχαστες και ελπίζουµε να αποτελέσουν οδηγό για τους επόµενους. Η µεγάλη της έγνοια, όπως µας είχε πει off the record σε µια από τις τελευταίες κουβέντες που κάναμε μαζί της, ήταν το Θερινό Μαντείο που η ίδια εµπνεύστηκε και υλοποίησε με την πολύτιμη υποστήριξη και βοήθεια συνεργατών της. Δεν γνωρίζουµε καν αν θα συνεχιστεί. Εντύπωση, άλλωστε, µας κάνει το γεγονός ότι η παραίτησή της ήταν η πιο σιωπηλή και ανεπαίσθητη παραίτηση σηµαίνοντος προσώπου από διοίκηση δηµοτικής επιχείρησης της πόλης. Πιθανά επειδή έτσι το θέλησε εκείνη. Ωστόσο, η δηµοτική αρχή, και πιο συγκεκριµένα οι άνθρωποι του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, της όφειλαν και της οφείλουν –ακόµη και όσοι ελάχιστα πρόλαβαν να συνεργαστούν µαζί της- µία επίσηµη ανακοίνωση, έναν αντάξιο της δουλειάς της και του ζήλου της αποχαιρετισµό.
Εµείς τη γνωρίσαµε τον Φεβρουάριο του 2016 πάνω στη σκηνή σε ένα αγαπηµένο θεατρικό έργο του Ίψεν, τους «Βρικόλακες» στο οποίο πρωταγωνιστούσε, όταν ακόµη ήταν καλλιτεχνική διευθύντρια στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Καρµικά την είδαµε τελευταία φορά φέτος τον Ιανουάριο πάλι πάνω στη σκηνή του Καµπέρειου, και αυτή τη φορά σε ένα έργο του Ίψεν, τη «Νόρα«, στο οποίο είχε έναν µικρό ρόλο. Είµαστε ευγνώµονες που πέρασε από την πόλη και πρόλαβε να αφήσει το αποτύπωµά της στη σύντοµη θητεία της στην καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων.
Της ευχόµαστε, από καρδιάς, να είναι καλά σε ό,τι άλλο επιλέξει να κάνει, σε όποιον χώρο αποφασίσει να του αφοσιωθεί και να τον οµορφύνει. Λυπόµαστε μόνο πολύ που έφυγε από τα Γιάννενα. Αλλά µπορεί κι εκείνη, όπως και η Νόρα, να όφειλε να το κάνει. Το να φεύγουμε από κάπου, που μέχρι πρότινος λογαριάζαμε ακόμη και για σπίτι μας, μπορεί να φαίνεται βαρύ και δύσκολο, αλλά καμιά φορά είναι το ελάχιστο χρέος που έχουμε πρωτίστως απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους και κατόπιν σε όλους τους άλλους…
