Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα γιορτάζουμε το Πάσχα με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ίσως αυτό να οφείλεται στον συμβολισμό, που συνδέει την ελληνική άνοιξη και την αναγέννηση της φύσης, αυτή την έκρηξη ζωής χρωμάτων και αρωμάτων με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Η Μεγάλη Εβδομάδα συνδέεται με τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας, οι οποίες είναι ριζωμένες στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα αν κανείς είναι θρησκευόμενος ή όχι. Πώς μπορεί π.χ. ο Ευρωπαίος να αισθανθεί τα Πάθη του Χριστού και στη συνέχεια την Ανάσταση, αν δεν μοσχομυρίσει τα αγριολούλουδα, τα μανουσάκια, και τα άλλα λουλούδια της άνοιξης. Θυμούμαστε, με την ευκαιρία, ένα διήγημα του αείμνηστου φίλου και συνεργάτη του Η.Α. ιατρού Αναστάσιου Παπαγγέλη, το οποίο είχε δημοσιευθεί, μεταξύ άλλων διηγημάτων του, στην εφημερίδα με τον γενικό τίτλο «Ο παπά-Φίλππας και άλλες ιστορίες».
Ο παπάς εξυπηρετούσε συγχρόνως 3-4 χωριά κάπου στον νομό Ιωαννίνων, τα οποία δεν είχαν παπά. Ένα Πάσχα έτρεχε να προλάβει να «βγάλει» Ανάσταση σε όλα τα χωριά, πριν τον πιάσει ο ήλιος. Σε ένα από τα χωριά δεν υπήρχε θυμίαμα. Τρέχει αμέσως έξω στα χωράφια, κόβει μια χούφτα αγριολούλουδα τα κοπάνισε μαζί με ίσκνα και τα έριξε στο θυμιατό: «Μοσχοβόλησε καλλίτερα απ’ όλα τα μοσχολίβανα του κόσμου». Μοσχομύρισε η εκκλησία άνοιξη και… Ανάσταση. Πάσχα το ελληνικό, το οποίο όμως, αντί να πάρει αυτά τα χρώματα και τα αρώματα της άνοιξης μαζί με τις υπέροχους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας από το τροπάριο της Κασσιανής μέχρι Ιωάννη Χρυσόστομο και το θαυμάσιο «Γλυκύ μου έαρ», ξέφυγε σε ορισμένες περιπτώσεις. Σαν να πήρε μορφή τουριστικής ατραξιόν, όπως με την επίσημη υποδοχή το Μεγάλο Σάββατο του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους στο αεροδρόμιο, ή με την τσίκνα του σουβλισμένου αρνιού μετά κλαρίνου και κοκορετσίου. Αυτή γενικά τη δημόσια εικόνα κυρίως επιμένουμε ως χώρα να προβάλουμε από τα ΜΜΕ. Η δεύτερη εικόνα -αυτή δηλαδή του «παραδοσιακού» αρνιού σούβλας μετά κλαρίνου- δεν είναι φυσικά κατακριτέα, απλά και μόνο τη σημειώνουμε ως… μία ακόμη παραδοσιακή, που η… αφετηρία της, όμως, δεν «χάνεται στα βάθη των αιώνων», αλλά των στομαχιών μας. Όσον αφορά την παραδοσιακή δημώδη μουσική, η οποία συνοδεύει τη σούβλα, τι να κάνουμε; Δεν έχουμε ακόμη Μπαχ ή Μπετόβεν στην παράδοσή μας… ίσως στο μέλλον! Η εικόνα, όμως, της μεταφοράς του Αγίου Φωτός και όλες οι παράτες, που τη συνοδεύουν, νομίζουμε ότι δεν συνάδει με το πνεύμα του Πάσχα αλλά και της Ορθοδοξίας.
Όπως τονίζει σε σχετικό του άρθρο και ο δημοσιογράφος- συγγραφέας Παντελής Μπουκάλας στην «Κ»: «(το τελετουργικό της Ανάστασης), το οποίο στη δημόσια εκδοχή του τείνει να συρρικνωθεί αφενός στην ειδωλολατρική υποδοχή στο αεροδρόμιο του Αγίου Φωτός, που πρώτοι οι Αγιοταφίτες ξέρουν ότι δεν οφείλεται σε κανένα θαύμα, αλλά διστάζουν να αποδεχθούν μια αλήθεια που θα απελευθερώσει και τους ίδιους από τον βραχνά του παγανισμού…». Περί αυτού και το βιβλίο «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός» του Δημήτρη Αλικάκου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκκρεμές με επίμετρο του Παντελή Μπουκάλα.
Ο σεβασμός μας σε όσους πιστεύουν ακόμη και σε αυτού του είδους τα «θαύματα» δεν μας αποτρέπει από το να κατακρίνουμε ευθέως αυτές τις παράτες με τις αερογέφυρες και υποδοχές του Αγίου Φωτός στα αεροδρόμια με κόκκινα χαλιά και δημόσια δαπάνη. Εμείς επιμένουμε: στα απέριττα «χαλιά» της άνοιξης, στο γνήσιο ελληνικό Πάσχα, στη Λαμπρή όπως λαμπρά χαρακτηρίζεται η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης στη γλώσσα μας, στα αγριολούλουδα, στους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, υψηλού επιπέδου λόγου και μελωδία και τέλος και κυρίως στο Άγιο Φως, που παίρνουμε από τη λαμπάδα του απλού παπά του χωριού ή της ενορίας μας στην πόλη, όπως ταιριάζει στις παραδόσεις μας, στα έθιμά μας, στο Πάσχα το ελληνικό. Είναι, πιστεύουμε, προτιμότερο και πιο κοντά στον Χριστό και στην αλήθεια, ένα απλό και απέριττο «άγιο φως» σ’ ένα ακριτικό χωριό από τον όποιο «παπαΦίλππα» αναμμένο έστω από το τσακμάκι με ίσκνα μέσα όμως στα γνήσια αρώματα της φύσης.
Προς τους πιστούς, οι οποίοι συγχρόνως σκέπτονται: «Πότε δίδαξε ο Χριστός ότι πρέπει να αρνούμαστε να πούμε την αλήθεια σε αυτόν που την αναζητάει;». Καλή Ανάσταση σε όλους.
