Προχθές ήταν Ψυχοσάββατο και η ορθόδοξη πίστη μας, μέσω της Εκκλησίας, τιμά τους νεκρούς σαν ένα μνημόσυνο για κείνους. Δεν περίμενα ότι σε μια εκκλησούλα, όπως είναι αυτή του Αγίου Δημητρίου στην Κάτω Χώρα στο χωριό Πολύλοφος, θα είχε συγκεντρωθεί τόσος κόσμος. Σε ένα χωριό, μάλιστα, που ναι μεν βρίσκεται 17 χιλιόμετρα από τα Γιάννενα, αλλά δε φημίζεται για τον πληθυσμό του, η συρροή τόσων πιστών θύμιζε παλιές εποχές. Όμορφα, σεμνά και κατανυκτικά κατέφθαναν άνδρες και γυναίκες στο μικρό εκκλησάκι, για να αποθέσουν το πιάτο τους με το χειροποίητο μυρωδάτο σιτάρι με το κεράκι στο κέντρο του, πάνω σε ένα τραπέζι με κατάλευκο κεντημένο τραπεζομάντιλο, που είχε στηθεί για τον σκοπό αυτό. Είναι αλήθεια ότι λειτουργία σαν εκείνη του περασμένου Σαββάτου, είχαμε χρόνια να παρακολουθήσουμε. Ήταν η ευλάβεια, η κατάνυξη και η σιωπή πρωτόγνωρη για τους σημερινούς καιρούς, που όλα έχουν ισοπεδωθεί, χάνοντας το νόημά τους, ακόμη και οι ωραίοι ψαλμοί της πίστης μας. Φεύγεις με το κεφάλι διαυγές από τέτοιες ψαλμωδίες, καθώς για τον Θεό μόνο η ποίηση μπορεί να μιλήσει κι όχι η πίεση.
Καλό νύχτωμα
«Σκάλουσι ου κόμπους στου χτεν’, ίσια μι δω ήταν». Έτσι κάπως θα περιέγραφε στα γιαννιώτικα η καλή μας Κούλα Τζαλμακλή-Χατζηγιάννη το φευγιό της. Ίσια μι δω ήταν… ως εδώ ήταν το νήμα της ζωής για την πάντα γελαστή κυρα-Κούλα, την παλιά Γιαννιώτισσα που χάριζε γέλιο, φως από το φως της και δύναμη από τη μαχητικότητά της σε όσους τη συναναστρέφονταν. Ως τη στιγμή που ήρθε εκείνη η μαύρη πασχαλιά, που της πήρε τον γιο, τον Γιώργο της. Αλλά η αγωνίστρια δεν το έβαλε κάτω, άντλησε από τον πόνο κουράγιο, μετέτρεψε την κατάθλιψη σε δύναμη και συνέχιζε να γράφει τα στιχοπλάκια της. Εξακολουθούσε κι από μακριά να νοιάζεται για τον Σύλλογο Παλιών Γιαννιωτών, που η ίδια μαζί με άλλους ίδρυσε, κρατώντας με αξιοσύνη τα ηνία ως πρόεδρος για χρόνια. Και κάπως έτσι ως το τέλος της, έγειρε και αποκοιμήθηκε πάνω στην ώρα που έπινε τον καφέ της. Οι Γιαννιώτες την αποχαιρέτησαν χθες το πρωί στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων. Με ένα τριαντάφυλλο από το μπαχτσέ μας κι εμείς κρατώντας, την αποχαιρετούμε με κείνο το «Καλό νύχτωμα», που έλεγε η ίδια.
Ανάμεσα στ’ αστέρια
«Να στοχεύεις ψηλά, το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια». Με τη φράση του νοτιοαφρικανού συγγραφέα Les Brown έκλεισε το πρωτοσέλιδο μήνυμά του ο πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ένωσης για τον Νεανικό Διαβήτη Σπύρος Αθανασίου στο βήμα της Π.Ε.Ν.ΔΙ. Κρατούμε στα χέρια μας το τελευταίο τεύχος, το οποίο -όπως διαβάζουμε- βγήκε με καθυστέρηση λόγω των εγγενών δυσκολιών που συνεπάγεται κάθε παρόμοιο εγχείρημα. Είκοσι πέντε χρόνια δεν είναι και λίγα για την έκδοση και είναι αξιέπαινη η προσπάθεια όσων ασχολούνται με αυτή. Χρόνια πολλά στον σύλλογο, που όντως θα πρέπει να παραμείνει ζωντανός, δραστήριος και ισχυρός για την ενημέρωση τόσων ανθρώπων και για το καλό των παιδιών, που νοσούν από νεανικό διαβήτη.
Γιατρός στο χωριό
Η συνεργασία με τον γιατρό τους, που πρέπει να έχουν τα παιδιά με διαβήτη -μαζί και οι οικογένειές τους- συμβάλλει στην καλύτερη αντιμετώπιση της ασθένειας. Μας έλεγε γονέας, ότι σήμερα, ο ενήλικας γιος έχει, κατά κάποιο τρόπο, ξεχάσει την ασθένειά του και λέει ότι… κάποτε είχε διαβήτη. Σ’ αυτό βοηθήθηκαν από τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε γιατρός σε χωριό της Θεσπρωτίας, όπου υπηρετούσαν ως δάσκαλοι. Σήμερα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αισθητά. Έχουμε σπουδαίους γιατρούς και στα δυο νοσοκομεία και άλλους ως ελεύθερους επαγγελματίες και μπορούμε να εμπιστευόμαστε στα χέρια τους την υγεία μας.
Την Κυριακή το βράδυ, όσοι βρεθήκαμε στα Ναυτάκια, στην προβολή της γαλλικής ταινίας «Γιατρός στο χωριό», ήταν σαν να βιώσαμε παρόμοιες καταστάσεις με δικούς μας γιατρούς, οι οποίοι έχουν τόσο βαθιά ενστερνιστεί τον όρκο του Ιπποκράτη, ώστε είναι ικανοί να απαρνηθούν και τον εαυτό τους, υπηρετώντας το λειτούργημα. Εξάλλου, ο κινηματογράφος την ίδια τη ζωή αντιγράφει.
Υποψηφιότητα τέχνας κατεργάζεται
Το απίστευτο γεγονός ότι όποιον συναντήσουμε στο δρόμο είναι υποψήφιος για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Μάλιστα, υπάρχουν συμπολίτες μας για τους οποίους ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα ασχοληθούν με τα κοινά. Κάποιοι από αυτούς έχουν πάρει πολύ ζεστά τον ρόλο τους. Προχθές στη θαυμάσια, τη συγκλονιστική θεατρική παράσταση «Αρίστος», μια καινούρια υποψήφια παράταξης, μια χαριτόβρυτος νεαρά, δεν άφησε το κινητό από τα χέρια της, για να κανονίζει τα ραντεβού της. Ακόμη κι όταν ο πρωταγωνιστής, με κείνον τον εύστοχο και χιουμοριστικό τρόπο, μας έλεγε να κλείσουμε στόμα και κινητά, εκείνη το χαβά της. Υποψηφιότητα… τέχνας κατεργάζεται.
Το όνομα του ευεργέτη
Μέχρι τώρα, μας προκαλούσε εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες δε γνωρίζουν πώς προφέρονται σημαντικά ονόματα ευεργετών, που υπάρχουν στις διάφορες πινακίδες των οδών ή στα πάρκα. Προσέξαμε ότι ούτε οι υπάλληλοι του δήμου το γνωρίζουν. Στα δελτία Τύπου που στέλνουν, τονίζουν λανθασμένα το όνομα του Κωνσταντίνου Κατσάρη. Η λεωφόρος Κάτσαρη γράφουν κι όχι Κατσάρη. Κάποιος πρέπει να τους τραβήξει το αυτί.
