Πώς ψηφίζουμε στις εκλογές; Στις οποιεσδήποτε εκλογές. Ποια είναι τα κριτήριά μας και ποιο από αυτά έρχεται πρώτο και μας οδηγεί στην τελική απόφαση να ψηφίσουμε το τάδε ή το δείνα κόμμα, ή υποψήφιο;
Από δημοσκοπήσεις έχει βγει το συμπέρασμα πως το πρώτο κριτήριο επιλογής κόμματος είναι η οικονομική κατάσταση του καθενός και γενικότερα της χώρας. Δεν γνωρίζουμε όμως ποιο είναι το πρώτο κριτήριο επιλογής υποψηφίου βουλευτή. Πιθανά η γνωριμία, η φιλία, ο λόγος του. Αλλά στην εποχή τον κοινωνικών δικτύων, κριτήριο μπορεί να είναι και τα ρούχα που φοράει, ο τρόπος που κρατά το ποτήρι με το ποτό του, το χαμόγελό του, μια φωτογραφία που να δείχνει πυγμή την ώρα που αγορεύει από το βήμα της Βουλής, τα χιουμοριστικά ή καυστικά σχόλια στις προσωπικές του σελίδες στα κοινωνικά δίκτυα, δηλαδή να πείθει με την εικόνα του και μόνο. Και αυτό να είναι αρκετό για να ψηφιστεί.
Σε τοπικό επίπεδο, δηλαδή στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έρχονται, ισχύουν τα ίδια, συν ένα. Αυτό της προσωπικής σχέσης με τους υποψηφίους. Ουκ ολίγοι εξ ημών έχουν βρεθεί στο ίδιο τραπέζι ή σε κάποια συντροφιά με έναν ή περισσότερους υποψηφίους, πριν αυτοί δηλώσουν καν την υποψηφιότητά τους. Έχουν αναπτυχθεί σχέσεις φιλικές, επαγγελματικές, ακόμα και συγγενικές. Στην πόλη μας γνωριζόμαστε μεταξύ μας και η γνωριμία αυτή μπορεί να ξεκινά από μια καλημέρα στον δρόμο και να πάει παραπέρα. Τα κοινωνικά δίκτυα και εδώ έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Όσοι αποφάσισαν να θέσουν υποψηφιότητα ήταν λίγο ή πολύ γνωστοί και έχουν εκθέσει τον εαυτό τους στο κοινό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Γνωρίζουμε, έτσι, τις θέσεις και απόψεις τους για τα ζητήματα που αφορούν την πόλη μας και όταν τους συναντάμε κάπου, μπορούμε να τα συζητήσουμε μαζί τους, πιάνοντας την κουβέντα από εκεί που την αφήσαμε, όταν συζητούσαμε μαζί τους διαδικτυακά. Μπορούμε, κατά τον τρόπο αυτό, να εμβαθύνουμε στο προφίλ του κάθε υποψηφίου ή του υποψηφίου που μας ενδιαφέρει. Μαθαίνουμε τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα για τις θέσεις του πάνω στα ζητήματα της πόλης ή του νομού.
Ο αντικαπνιστικός νόμος και η εφαρμογή του, για παράδειγμα, όπως και το φλέγον πρόβλημα της λίμνης μας, μιας και τίθεται πλέον ζήτημα βιωσιμότητάς της, δικαίως μονοπωλούν την επικαιρότητα της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε. Τα σκουπίδια, οι λακκούβες, τα δημοτικά τέλη -αν και έχουν κουράσει με την άλυτη χρονιότητά τους και φλερτάρουν με το πεδίο της γραφικότητας- είναι ψηλά στις αντιπαραθέσεις. Κι αυτά δικαίως.
Όμως αναρωτιέμαι συχνά εάν οι υποψήφιοι όλων των παρατάξεων «περπατούν» την πόλη. Κυριολεκτικά, αν κάνουν βόλτα στην πόλη. Στα δρομάκια της, στους μεγαλύτερους δρόμους, στις πλατείες. Και αν όντως την «περπατούν», δεν ξέρω αν είναι παρατηρητικοί. Αν έχουν διαπιστώσει πως η πόλη μας δεν είναι και ιδιαίτερα φιλική προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν μπορεί ένας τυφλός ή ένας συμπολίτης μας, που έχει υποχρεωθεί από τη μοίρα και την «κακιά στιγμή» να κυκλοφορεί με αναπηρικό καροτσάκι ή αμαξίδιο, με άνεση και ασφάλεια που δικαιούται. Αν οι υποψήφιοί μας είναι πράγματι παρατηρητικοί, δεν μπορεί να μην έχουν δει με τα ίδια τους τα μάτια, στο κέντρο της πόλης, τρεις, τουλάχιστον, περιπτώσεις όπου η διάβαση αναπήρων των πεζοδρομίων καταλαμβάνεται από φανάρι.
Δεν μπορεί να μην έχουν δει την οφθαλμοφανέστερη όλων, παγίδα, δίπλα από το Δικαστικό Μέγαρο, στην άνω γωνία της κεντρικής πλατείας όπου φανάρι και πινακίδα βάζουν φραγμό στην ασφαλή διέλευση ακόμα και συμπολιτών μας δίχως προβλήματα όρασης ή κινητικά.
Προτείνω, λοιπόν, στους υποψήφιους για το αξίωμα του περιφερειάρχη και του δημάρχου καθώς και στους υποψήφιους συμβούλους, να κυκλοφορήσουν μια ώρα στην πόλη ως τυφλοί ή πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Γιατί –ξέρετε- υπάρχουν και κριτήρια ψήφου ιδιαίτερα, που μας διαφεύγουν, εκτός κι αν στην πόλη μας δεν ζουν άνθρωποι με τέτοια προβλήματα…
