Το φως της μέρας κρατούσε ακόμη ως αργά το απόγευμα της Παρασκευής. Ο ήλιος δεν έλεγε να δύσει. Πάνω στη σκάλα έντεκα μονόχρωμα μπλουζάκια με τα «σταράκια» τους φορεμένα περίμεναν ανυπόμονα, αλλά ήσυχα, την ώρα που θα ανεβούν στη σκηνή στον αύλειο χώρο του Μουσείου Αργυροτεχνίας.
Γέμισαν οι καρέκλες από γονείς, συγγενείς και φίλους, που ήρθαν να δουν τα παιδιά τους να παίζουν. Οι περισσότεροι –ελαφρώς υποψιασμένοι από τα ίδια- είχαν περιέργεια μεγάλη για όλα όσα αυτά ετοίμασαν να πουν. «…Είναι κι αυτά που θέλουμε να πούμε». Το κείμενο το έφτιαξαν εκείνα. Τα λόγια δικά τους. Τα γέννησαν οι σκέψεις τους, οι πρώτες εφηβικές αγωνίες, ο εγκλεισμός της καραντίνας, η σύγκρουση ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω», η λαχτάρα τους να μιλήσουν, η περιπαικτική τους διάθεση, η επιθυμία τους να μας επιπλήξουν, να μας δικάσουν και εν τέλει να μας αθωώσουν.
Τα δεκατριάχρονα παιδιά της Ρόδας εγκαταλείπουν το σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν τα τελευταία χρόνια. Δεν τους χωρά πια, ήρθε η ώρα να βρούνε άλλο, που θα φιλοξενήσει τα νέα τους όνειρα μαζί με τα μπαγκάζια τους από τα παλιά. Για τον αποχαιρετισμό και τον αποχωρισμό, ετοίμασαν μια φρέσκια, αληθινή παράσταση και –κόντρα στις αντιξοότητες των επίμονα δύσκολων καιρών- την παρουσίασαν το απόγευμα της Παρασκευής στο Μουσείο Αργυροτεχνίας. Μέσα από τη μεγάλη τους καρδιά και το ανήσυχο μυαλό τους, βγήκανε λόγια τρυφερά, αληθινά, αστεία, καμιά φορά σκληρά, αλλά ολότελα ειλικρινή και άδολα. Μηνύματα που συχνά εμείς οι μεγάλοι αγνοούμε, βιαζόμαστε να προσπεράσουμε ή δεν είμαστε καν εκεί για να τα ακούσουμε. Στο πλευρό τους, ο φύλακας άγγελός τους, η κυρία Γιάννα, πολύτιμος συνοδοιπόρος όλα αυτά τα χρόνια, συνδετικός τους κρίκος με τον κόσμο των μεγάλων. Και πάντα διακριτική -λίγο πιο πέρα, λίγο πιο πίσω, αλλά παρούσα σε όλα- η κυρία Ωρέλια.
Η παράσταση ξεκίνησε με τα λόγια της δασκάλας και εμψυχώτριάς τους, της Γιάννας Κούλα -λόγια ευγνωμοσύνης και αγάπης- και με ένα δικαιολογημένο παράπονο για την απουσία από την εκδήλωση (εδώ που τα λέμε από όλες τις εκδηλώσεις της Ρόδας) ανθρώπων του Πνευματικού Κέντρου του δήμου Ιωαννιτών. Δεν πειράζει. Μπορεί να έλειψαν εκείνοι, ήταν όμως παρόντα τα παιδιά, που τόσα χρόνια μάθανε να μην κάνουν… κοπάνες και τίποτε να μην λογαριάζουν για επουσιώδες, ξένο ή αδιάφορο. Για κείνα όλα χρειάζονται τη φροντίδα και την προσοχή μας. Όλα είναι σημαντικά, τίποτε δεν παραγνωρίζουν, ούτε θεωρούν δεδομένο.
Είπαν, ξέσπασαν, χόρεψαν, γέλασαν, αυτοσχεδίασαν, θύμωσαν, αποπήραν, δίκασαν και συγχώρησαν. Κράτησαν στο τέλος πολύχρωμα μπαλόνια ηλίου, σηκώθηκαν στις μύτες των ποδιών τους, τα άφησαν ελεύθερα να πετάξουν ψηλά στον καταγάλανο ουρανό. Αποχαιρέτησαν τη δασκάλα τους, καλωσόρισαν μία νέα εποχή –άγνωστη και συναρπαστική συνάμα. Φώτισαν το παρόν μας, έφτιαξαν χαμόγελα πλατιά για το μέλλον. Τα παιδιά μας, που κάθε φορά μας δείχνουν τον δρόμο προς τη χαρά και την υγεία. Μένει να τα εμπιστευτούμε και να τα ακολουθήσουμε.
