Την Κυριακή στην πόλη μας έδωσε διάλεξη περί ελληνικής ιστορίας η πιο επιδραστική καθηγήτρια στην ιστορία της χώρας, η Μαρία Ευθυμίου. Τη Μαρία Ευθυμίου την παρακολουθώ χρόνια στις εκπομπές της στην τηλεόραση και τη θαυμάζω, γιατί αποφάσισε να εκτεθεί και ανέλαβε οικειοθελώς και με αυξημένη πιθανότητα αποτυχίας, να κάνει προσεγγίσιμη και εν τέλει αγαπητή την Ιστορία, παγκόσμια και εθνική. Ένα μάθημα, μια επιστήμη δηλαδή, η οποία στους περισσότερους γίνεται εύκολα απεχθής από τα σχολικά μας χρόνια, λόγω πολλών αιτιών. Την ιστορία που, αν την ξέραμε και δε μας έκαναν να τη μισούμε, σίγουρα θα είχαμε γλιτώσει πολλά.
Στην προχθεσινή της διάλεξη, δεν έμαθα πολύ περισσότερα από αυτά που ήξερα, μιας και ήταν μια βασική παρουσίαση του Ελληνισμού στον χρόνο. Ζήλεψα όμως την Μαρία Ευθυμίου για αυτό που πέτυχε και για αυτό που είναι. Τη ζήλεψα, γιατί εκλαΐκευσε, χωρίς όμως να απομειώσει την αξία της ιστορίας, ούτε κατ’ ελάχιστο. Τη ζήλεψα, γιατί φέρνει την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της στα ανθρώπινα μέτρα και την εξανθρωπίζει. Γιατί αδιαλείπτως σου υπενθυμίζει ότι όλοι αυτοί οι βασιλιάδες, οι στρατηγοί, οι αυτοκράτορες ήταν άνθρωποι σαν εμάς και ότι, για να μάθεις και να ερμηνεύσεις την ιστορία, πρέπει να σκέφτεσαι όχι ανθρώπινα, ούτε ανθρωπιστικά, ούτε ιδεαλιστικά αλλά με βάση τα ένστικτα και ρεαλιστικά. Η Μαρία Ευθυμίου δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σε τοποθετεί στοργικά στον χώρο και τον χρόνο και, χρησιμοποιώντας τη Γεωγραφία, να σε βοηθά να ερμηνεύσεις αλλά και να προβλέψεις τα πάντα έγκαιρα.
Και φυσικά τα καλύτερα γίνονται μετά, αφού φύγει ο κόσμος και πάντα μεταξύ τυριού και αχλαδιού, με γλυκό και καφέ, όταν οι άνθρωποι «χαλαρώνουν» και «λύνονται». Καταλήξαμε να αποχαιρετιστούμε και να πούμε στο επανιδείν, στις 10 το βράδυ. Και τι δεν μας είπε αυτές τις έξι ώρες, σ’ αυτή την πριβέ συνάντηση, μετά την πεντάωρη διάλεξη…
Για το δυστύχημα των Τεμπών και την ατομική ευθύνη… Τον αναρχικό ψυχισμό του Έλληνα… Την γκρίνια του Νεοέλληνα, που όλα του φταίνε, αλλά δεν βγαίνει από τη βολή και την ασφάλειά του… Τη διαχρονική ευθύνη και τη μόνιμη άρνηση της Αριστεράς για κάθε αλλαγή… για τη δικαιολογημένη ισλαμοφοβία που κατακλύζει την Ευρώπη… για τον ισλαμικό κίνδυνο που απειλεί όσο ποτέ τον δυτικό πολιτισμό… για τα διαχρονικά λάθη στο μεταναστευτικό… για τους επιλεκτικά ευαίσθητους δικαιωματιστές και τις δουλεμπορικές ΜΚΟ… για την αναμενόμενη άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, λόγω όλων των παραπάνω… για την Τουρκία του Ερντογάν… για τον παίκτη στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής σκηνής Τραμπ… για τη σαρωτική Κίνα που εξελίσσεται σταδιακά στην πρώτη μεγάλη δύναμη, για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη… Όλα ρεαλιστικά, όλα στις πραγματικές τους διαστάσεις, χωρίς ιδεοληψίες, παρωπίδες, συμφέρον, ωραιοποιήσεις και μεροληψίες.
Χειμαρρώδης, αφοπλιστική, χαλκέντερη, ακούραστη, ακαταπόνητη, ανεξάντλητη, καθηλωτική, ρεαλίστρια, διαβασμένη με την παλιά έννοια του όρου, με χιλιάδες ώρες μελέτης πάνω από τα αρχεία, δηλαδή την πραγματική ιστορία. Απαλλαγμένη από τις διανοουμενίστικες νεφελολογίες και τους μεταμοντέρνους πομφόλυγες, τις ιδεοληψίες και την κουραστική και καταστροφική θολοκουλτούρα που δε λέει τίποτα, γιατί δεν έχει να προσφέρει τίποτα, φέρνει τα πάντα στα ανθρώπινα μέτρα, ενεργοποιεί τη λογική που έχει εκλείψει από τους περισσότερους, φανερώνει την αφέλεια που χαρακτηρίζει τους περισσότερους ανθρώπους του δυτικού πολιτισμού και πολύ απλά σε φέρνει προ των ευθυνών σου, γιατί σου εξηγεί ότι ένα και ένα κάνει δύο και μην πιστεύεις ότι το ανθρώπινο γένος άλλαξε μόνο και μόνο επειδή είμαστε το 2025, ούτε ότι οι υπόλοιποι σε άλλα σημεία του πλανήτη σκέφτονται όπως σκέφτεσαι εσύ, γιατί, όπως είπε πολύ απλά και αφοπλιστικά χθες, «ποιος σας είπε ότι οι λαοί της Ασίας και της Αφρικής θέλουν ή τους αρέσει η δημοκρατία ως πολίτευμα;»
