Φτωχότερη η οικογένεια του ΠΑΣ καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών ο Ηλίας Μάιπας, που από το 1976 μέχρι το 1988 φόρεσε πάνω από 200 φορές τη φανέλα της ομάδας. Τον τελευταίο καιρό ταλαιπωρήθηκε από καρδιολογικά προβλήματα και έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή σε νοσηλευτικό ίδρυμα των Αθηνών. Η κηδεία του έγινε πάνδημη στα Γιάννινα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τασκένδη, φίλος και συμπαίκτης εκεί ε τον Βασίλη Χατζηπαναγή.
Ταπεινός άνθρωπος ο Ηλίας, λίγες οι παρουσίες του στον Τύπο. Η τελευταία συνέντευξη ήταν στο «Φως» και στον «ΗΑ» (29/6/2022) όπου μίλησε πρώτη φορά για τη ζωή του. Τιμώντας τη μνήμη του παραθέτουνε κάποια αποσπάσματα:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Τασκένδη, ως παιδί πολιτικών προσφύγων που είχαν φύγει από την Ελλάδα το 1949 μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο πατέρας μου είχε καταγωγή από το Δίστρατο Κόνιτσας. Με τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου, με χιλιάδες άλλους Έλληνες βρέθηκε αρχικά στο Διράχιο της Αλβανίας και από εκεί με καράβια πήγαν σε άλλες χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ. Η οικογένειά μου εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη της δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Από μικρά παιδιά παίζαμε μπάλα, πηγαίναμε σχολείο, συνηθισμένα πράγματα».
«Όταν ήμουν στην ομάδα νέων της Παχτακόρ, ο Χατζηπαναγής ήταν το αστέρι της ομάδας φτάνοντας μέχρι την εθνική της Σοβιετικής Ένωσης, συμμετέχοντας και στην Ολυμπιακή ομάδα. Εγώ είχα αγωνιστεί στην εθνική ελπίδων του Ουζμπεκιστάν. Μπορεί να υπήρχε τότε η ενωμένη Σοβιετική Ένωση, αλλά κάθε χώρα είχε εθνική ομάδα. Με τον Βασίλη γίναμε από τότε φίλοι και αυτή την φιλία την διατηρούμε και σήμερα. Είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Πριν βρεθούμε συμπαίκτες στην Παχτακόρ, αυτός ως επαγγελματίας, εγώ στην εφηβική ομάδα, είχαμε βρεθεί σε κάποια γήπεδα, όπου έπαιζαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ποδόσφαιρο και εμείς μαζεύαμε τις μπάλες. Ο Χατζηπαναγής μεγάλωσε σε άλλη γειτονιά από αυτήν που μεγάλωσα εγώ».
«Μετά την πτώση της Χούντας, στη δεκαετία του ’70 δεν μπορούσε να έρθει κάποιος στην Ελλάδα από ανατολικές χώρες αν δεν είχε πρόσκληση από κάποιον δικό του. Με μένα επικοινώνησε τον Ιούνιο του 1976 ο πρόεδρος του ΠΑΣ Χριστόφορος Παπαδόπουλος. Ήμουν τότε 17 ετών, έτοιμος να περάσω από την εφηβική ομάδα στην μεγάλη ομάδα της Παχτακόρ που ήταν στην Α’ Εθνική. Μου έκανε μέσω πρεσβειών πρόσκληση ο ΠΑΣ, την αποδέχθηκα και ακολούθησε η διαδικασία επαναπατρισμού. Καταλαβαίνεις, μας περνούσαν από κόσκινο. Τελικά, τον Αύγουστο του 1976 ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην πατρίδα μου τα Γιάννινα. Αφού εγώ στέριωσα στον ΠΑΣ, έκανα πρόκληση στην οικογένειά μου που επαναπατρίστηκε και αυτή».
«Και η Παχτακόρ είχε καλούς παίκτες, αλλά στον ΠΑΣ ήταν κάποιοι παίκτες μεγάλης κλάσης. Είπα μέσα μου ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και πρέπει να δουλέψω για να αγωνιστώ σε αυτή την ομάδα. Με βοήθησαν όλα τα παιδιά και οι προπονητές. Θα σταθώ και στον κόσμο που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Στην Παχτακόρ στηριζόμασταν περισσότερο στην ταχύτητα και στις γρήγορες μεταβιβάσεις. Ο ΠΑΣ ήταν πιο τεχνική ομάδα, με άλλα χαρακτηριστικά. Κατάφερα όμως και προσαρμόστηκα γρήγορα».
«Από το 1976 μέχρι το 1988 που πήγα στην Προοδευτική με πρόεδρο τον Γιάννη Καρρά. Πρέπει να έχω πάνω από διακόσιες συμμετοχές. Έζησα μεγάλες στιγμές με τη φανέλα του «Άγιαξ της Ηπείρου» και σε διαφορετικές εποχές. Παίζαμε σε αθηναϊκή γήπεδα και είχαμε κόσμο σαν να παίζουμε στο στάδιο «Ζωσιμάδες». Μεγάλη ομάδα ο ΠΑΣ με πολύ βαριά φανέλα».
«Ήταν πολλά τα παιχνίδια που αγωνίστηκα. Για πρώτη φορά ως βασικός την σεζόν 1977-78 αγωνίστηκα σε παιχνίδι του ΠΑΣ εναντίον του Ηρακλή και του φίλου μου Βασίλη Χατζηπαναγή. Δεν μπορεί να ξεχαστεί και το μπαράζ με τον Πανιώνιο στη Λάρισα, τον Μάιο του 1984. Ο προπονητής Γιώργος Σιόντης με προόριζε για βασικό. Στην τελευταία προπόνηση που κάναμε στο Λιτόχωρο, πάτησα μια λακκούβα και έγινε τούμπανο το πόδι. Κόντεψα να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Αντί για μένα ξεκίνησε ο Οικονόμου και μπήκα αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο αφού με έκαναν ένεση κορτιζόνης για να μην πονάω. Εγώ έκανα τη μπαλιά στο 87’ στον Κατσίφα που έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για γκολ. Αν σε εκείνη τη φάση βάζαμε γκολ θα κερδίζαμε εμείς τον Πανιώνιο και θα γλιτώναμε τον υποβιβασμό».
«Ο Ζέτσεφ ήταν καλός προπονητής και καλός άνθρωπος. Το λάθος του ήταν ότι έδινε πολύ αέρα στους παίκτες και αυτό ορισμένοι το εκμεταλλεύονταν. Ο Αντώνης Γεωργιάδης ήταν άριστος γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, ανέλυε πολύ καλά τις αντίπαλες ομάδες και μπαίναμε πολύ διαβασμένοι στο γήπεδο. Καλός προπονητής ήταν ο Γκμοχ και επίσης ξεχωρίζω τον Γκερντ Πρόκοπ. Ο Γερμανός ήταν καθαρός άνθρωπος, είχε λόγο, αν σε πίστευε σου έδινε φανέλα. Δεν μπορούσε να του αλλάξει κανείς γνώμη. Για ένα εξάμηνο το 1987 είχαμε και έναν άλλον πολύ καλό προπονητή, τον Ολλανδό Άλμπερτ Φαφιέ που τον πήραμε από την ΑΕΚ. Καταρτισμένος προπονητής, μας έδειχνε τον δρόμο προς το σύγχρονο ποδόσφαιρο».
«Με κάλεσε το 1981 με 1982 ο Χρήστος Αρχοντίδης στην εθνική ομάδα. Αγωνίστηκα σε δύο επίσημα φιλικά παιχνίδια, το ένα με την Λιβύη στην Τρίπολη και το άλλο με την Ιταλία στην Χαλκίδα. Έκανα πολλές προπονήσεις, αλλά δεν προχώρησα περισσότερο. Κοίταξε να δεις. Εγώ έκανα πάνω από τριάντα προπονήσεις με την Εθνική. Αν δεν με πίστευαν δεν θα με καλούσαν. Στις δημοτικές εκλογές του 1982 κατέβηκα ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με συνδυασμό υποψηφίου δημάρχου που ήταν με το ΚΚΕ. Από τότε που έγινε αυτό, δεν με ξανακάλεσαν στην Εθνική ομάδα. Μπαμ και κάτω. Το σταματώ εδώ, δεν το σχολιάζω. Μπορεί να ήταν και τυχαίο….».
