Στο χώρο της εστίασης τα τελευταία χρόνια η πόλη διατηρεί μια σχετικά σταθερή ποιότητα. Βοηθάει σίγουρα και η άνθιση του ταξιδιού. Από τον 19ο αιώνα ήδη, το ταξίδι χάριζε εμπειρίες και γνώσεις. Αρχικά στους λίγους που μπορούσαν να ταξιδέψουν. Για τον ίδιο λόγο ξεχώριζαν τα λιμάνια, που απλώς δέχονταν πλοία και ταξιδιώτες. Οι πόλεις λιμάνια του 19ου αιώνα, φιλοξενούσαν πάντοτε πιο ανοιχτές κοινωνίες.
Στο σήμερα λοιπόν: όταν ο κόσμος ταξιδεύει και μοιράζεται καλές εμπειρίες στην υπόλοιπη Ελλάδα, και όσο τα ίδια τα Γιάννενα μετατρέπονται σε τουριστικό προορισμό με δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, γίνεται πιο δύσκολα αποδεκτή η χαμηλή ποιότητα στο φαγητό ή στο σερβίρισμα. Ξεκάθαρα θετικό ότι οι χώροι, σχεδόν παντού πλέον, είναι προσεγμένοι, καθαροί και χωρίς καπνό τσιγάρου. Το να συμβαίνουν τα τρία αυτά ταυτόχρονα, έμοιαζε πριν δυο δεκαετίες με επιστημονική φαντασία.
Για αυτό μου έκανε εντύπωση, ομολογώ, το γεγονός ότι σε ένα προσεγμένο κατά τ’ άλλα χώρο της πόλης, μας σερβιρίστηκε μπουκάλι κρασί που δεν ήταν αυτό της ετικέτας. Είχε αντικατασταθεί από φθηνό χύμα κρασί! Φυσικά για να γίνει αυτό, το μπουκάλι ήρθε στο τραπέζι με τον φελλό ήδη ανοιχτό.
Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του επιχειρηματία. Πόσο είναι το κέρδος; Τη συγκεκριμένη ετικέτα πρέπει να την προμηθεύεται στη χονδρική 6-7 € το πολύ. Ας αφαιρέσουμε το 1 € που κοστίζει το χύμα προϊόν του ‘ξαναγεμίσματος’, το κέρδος σε ένα λογαριασμό 70-80€ που θα κάνει μια παρέα, είναι ελάχιστο. Αξίζει ένα εύκολο πεντάευρω, για το ρίσκο της δυσφήμισης και του κουτσομπολιού; Όλοι καταλαβαίνουμε, ότι αν κάποιος επιχειρηματίας κάνει κάτι τέτοιο στη φιάλη κρασί, για να κερδίσει 5 ευρώ έξτρα, θα κάνει μάλλον πολύ μεγαλύτερες ‘εκπτώσεις’ στα υλικά του φαγητού και στις συνθήκες προετοιμασίας του. Προφανώς ο επιχειρηματίας (παραμένω στο μυαλό του) σκέφτεται: οι πελάτες μου είναι τέτοιου επιπέδου που αποκλείεται να καταλάβουν τη διαφορά στο κρασί. Κρίμα. Από αυτούς τους πελάτες ζει το μαγαζί. Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει.
Το ρεζουμέ αυτού του μικρού άρθρου. Όχι φυσικά να ονοματίσω την επιχείρηση. Δεν θα υπήρχε κανένα όφελος. Αλλά ένας στοιχειώδης κανόνας προφύλαξης, για μας τους πελάτες. Ποτέ δεν δεχόμαστε φιάλη κρασί που δεν ανοίγεται μπροστά μας. Ήδη, το να καταφεύγει σε κάτι τέτοιο μια επιχείρηση εστίασης, μαρτυρά πολύ χαμηλό στάνταρντ, ακόμα και να μην κάνει νοθεία στο περιεχόμενο. Θα σας το επιβεβαιώσουν δεκάδες σοβαροί επιχειρηματίες, που θεωρούν αδιανόητο να μην ανοίξουν τη φιάλη μπροστά στον πελάτη και να μην του σερβίρουν το πρώτο ποτήρι.
Προσωπικά για τον ίδιο λόγο, δεν καταναλώνω κανένα αλκοολούχο ‘χύμα’. Στο ούζο και στο τσίπουρο μάλιστα, είμαι πολύ πιο προσεκτικός απ’ ό,τι στο κρασί. Η απόσταξη είναι μια τεράστια επιστήμη, τόσο περίπλοκη (σχεδόν!) όσο η οινοποίηση. Αν μελετήσει κανείς από κοντά τις συνθήκες ενός επαγγελματικού αποστακτηρίου (τις γνώσεις που απαιτούνται, τις προφυλάξεις, το ρόλο που παίζει ο καλός εξοπλισμός και η ποιότητα των βοτάνων και λοιπών πρώτων υλών, οι χρόνοι κλπ.) και αν επιπλέον γνωρίζει στοιχειωδώς τη νομοθεσία, πιστεύω ότι δεν θα καταναλώσει ποτέ ξανά στη ζωή του απόσταγμα που δεν είναι σφραγισμένο και ετικέτας. Βεβαίως πριν λίγες δεκαετίες ήταν διαδεδομένη η κατανάλωση μέχρι και χύμα λαδιού. Νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι αγοράζουν ακόμα χύμα λάδι, προκειμένου να εξοικονομήσουν ένα δυο ευρώ στο λίτρο. Μαθαίνουμε και προφυλάσσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.
