Έφτασε η ημέρα 1 ή αλλιώς ημέρα 0 (μηδέν). Προτιμώ το 1, για να αφήσω στο 0 όλο το προηγούμενο διάστημα από την ημέρα που διαγνώστηκε το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του ιού στην Ελλάδα.
Η ημέρα 1 είναι αυτή που στους Έλληνες για πρώτη φορά απαγορεύτηκε η κοινωνική συνάθροιση και συγχρωτισμός. Σε ανοικτό και κλειστό χώρο. Τόσο βασική τους λειτουργία, όσο καμία άλλη στην κοινωνική τους ζωή. Δεν γνωρίζω αν οι γονείς μας και οι παππούδες μας είχαν ζήσει κάτι παρόμοιο στη διάρκεια της δικτατορίας ή του Β’ ΠΠ. Για τη δική μου τη γενιά των σαραντάρηδων και τις νεότερες, είναι κάτι το πρωτοφανές. Αλλάζουν πάρα πολλά μαζί, αλλάζουν πολλά μέρα με τη μέρα, κατά κύματα στην καθημερινότητά μας.
Τις ημέρες 0, αντιλαμβανόμενος σταδιακά το τι θα ακολουθήσει και παρακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών στα ΜΜΕ, σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα στο πατρικό μου. Μίλησα με τους γονείς μου, άκουσα τι ξέρουν, τι κάνουν, πώς σκέφτονται. Τους δασκάλεψα για κάποια θέματα, που δεν γνώριζαν, και για άλλα που ήταν μπερδεμένοι. Τους ανέβασα τον δείκτη επικινδυνότητας. Από μια φορά μίλησα και με τους δυο αδερφούς μου. Για διάγνωση της κατάστασης και ψυχική στήριξη.
Η ημέρα 1 με βρήκε με τη σύντροφό μου σε συγκατοίκηση με τον ίδιο αύξοντα αριθμό: 1. Όπως όλων μας οι γονείς, έτσι και οι δικοί της ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Αλήθεια, πώς είναι να λες «ανήκω κι εγώ στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού»; Κάποια στιγμή θα το μάθουμε, ελπίζω. «Λόγω της δουλειάς μου έρχομαι σε επαφή με πελάτες. Δεν θέλω να ρισκάρω να μεταφέρω τίποτε στο σπίτι μας». Υπεύθυνη, τίμια, αγωνιούσα. «Εννοείται, θα έχει ενδιαφέρον», απάντησα χαριτολογώντας.
Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί. Λίγο μετά ετοιμάστηκε να πάει στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Ούτε λεπτό να με περιμένει να ετοιμαστώ να πάω μαζί της. Ήθελε να προλάβει, δεν είμαι σίγουρος τι. Άλλα πρόλαβε, άλλα όχι, απ’ ό,τι μου είπε μετά. Μου ανέφερε για ένα κατάστημα γεμάτο κόσμο, νωρίς το πρωί. Ήθελα να της πω να μην πάει την ημέρα 1 στο ΣΜ, αλλά δεν θα με άκουγε. Το άγχος και το επίπεδο συναγερμού της ξεπερνούσαν την όποια λογική σκέψη και πρόβλεψη της κατάστασης που μπορεί να έβρισκε. Τα χέρια πλένονται ξανά και ξανά. Μετά την είσοδο στο σπίτι, μετά την τακτοποίηση των πραγμάτων από το ΣΜ, πριν πιάσουμε με τα χέρια να φάμε ένα φρούτο.
Λίγες δουλειές στο σπίτι και σκέψεις για βόλτα σε μια ηλιόλουστη ημέρα. Οι σκέψεις γυρνούσαν σε μέρη έξω από την πόλη, κοντά στη φύση αλλά μακριά από κόσμο για αποφυγή του συγχρωτισμού. Βάλαμε στο λεξιλόγιό μας και καινούργιες λέξεις και, όπως επίσης προβλέπω, θα αλλάξουμε και συνήθειες σε πολλά πράγματα της καθημερινότητάς μας.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο χωρίς ακόμη απόφαση για το πού θα πάμε. Ξεκινώντας το πρώτο μέτρο, σταμάτησα. Μπροστά μας είχε διπλοπαρκάρει αυτοκίνητο με ένα ζευγάρι. Είχαν κατέβει από αυτό και ξεφόρτωναν διάφορα πράγματα. Σκέφτηκα ότι ήταν δραπέτες κορωνοϊού από την Αθήνα, καθώς είδα αθηναϊκές πινακίδες. Όταν ο άντρας έφτασε στην πόρτα του κτιρίου για να την ανοίξει, τράβηξε ένα χαρτί από αυτή, το τσαλάκωσε και το πέταξε με νεύρα στον δρόμο. Είδαμε και οι δυο την κίνησή του. Παρά τις παραινέσεις να μην ασχοληθώ, δεν μπόρεσα. Τράβηξα το χειρόφρενο και πήγα κοντά του. Είχαμε μια σύντομη συζήτηση. «Καλημέρα, σας έπεσε αυτό το χαρτί» του είπα δείχνοντάς το στον δρόμο. «Επίτηδες το πέταξα. Με ποιο δικαίωμα το κολλάνε αυτό στο σπίτι μου;» απάντησε με θυμό. Νεύρα, πολλά νεύρα του Έλληνα (όχι του συγκεκριμένου, γενικά του Έλληνα). Ερχόμαστε από μια καταθλιπτική δεκαετία με έντονο το μεταναστευτικό πρόβλημα τα τελευταία έτη, μας προέκυψε η πίεση του Τούρκου και η πανδημία του κορωνοϊού. Δεν έχουμε πολλά ψυχικά εφόδια. Οι αποθήκες της ψυχής μας είναι πια σχεδόν άδειες.
Δυο καφέδες πακέτο και μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη. Οι κεντρικοί δρόμοι είχαν αρκετό κόσμο. Συνεχίσαμε εκτός πόλης δίπλα στο ποτάμι. Το καφέ εστιατόριο βεβαίως δεν λειτουργούσε. Κάποιες εργασίες συντήρησης μόνο. Ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδί είχαν σταθμεύσει στην άλλη μεριά. Είχαν απλώσει ένα μεγάλο πανί στο έδαφος και είχαν κάτσει εκεί. Ένα μεγάλο πακέτο με τις προμήθειες ξεχώριζε. Είχα πάρα πολλά χρόνια να δω κάτι τέτοιο. Σε φωτογραφίες, διαφημιστικά στην τηλεόραση και ταινίες μόνο. Η ώρα πέρασε, τι να κάνεις άλλωστε εκτός από την παρατήρηση μιας μικρής οικογένειας από ημι-άγριες πάπιες; Οι εργασίες συντήρησης κάποια στιγμή μας ανάγκασαν να αποχωρήσουμε. Επόμενη στάση στις πηγές του Λούρου. Ένα πανέμορφο μέρος λίγο έξω από τα Ιωάννινα. Δεν το είχε ξαναδεί και μαγεύτηκε. Βρήκαμε αρκετό κόσμο. Τρία με τέσσερα νεαρά ζευγάρια καθόντουσαν ακροβολισμένα στις όχθες της μικρής λίμνης με τις προμήθειές τους. Μια μεγάλη παρέα νέων είχαν πάει με τα μαγιό για βουτιά στα παγωμένα νερά. Ένας έπαιζε και φλογέρα! Στην παρέα αυτή ο ένας αγκαλιά με τον άλλο. Καμία σύνδεση με την πραγματικότητα και τους κινδύνους της!
Στην επιστροφή, μια στάση σε απομακρυσμένο κατάστημα καταναλωτικών αγαθών επιβεβαίωσε πληροφορίες ότι δεν υπάρχει συνωστισμός και μας οδήγησε τελικά να κάνουμε επιπλέον αγορές που εκκρεμούσαν.
Επιστροφή στο σπίτι, πλύσιμο χεριών και απολυμάνσεις σε αντικείμενα που φέραμε από έξω, πετούγιες και χειρολαβές από πόρτες, διακόπτες ηλεκτρικού, κ.ά., μια ρουτίνα πλέον στην καθημερινότητα της εποχής του νέου κορωνοϊού και της καραντίνας.
