Κατ’ αρχάς, την εποχή της κρίσης παρατηρήθηκε μία μεγάλη στροφή του κόσμου προς την απόκτηση κατοικίδιου. Άνθρωποι που πλέον περιόριζαν τη διασκέδασή τους και μοιραία τη συναναστροφή τους με έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, ψαγμένοι πια γονείς που ήθελαν να μάθουν στα παιδιά τους να είναι πιο εξωστρεφή και υπεύθυνα, ακόμη και φοιτητές (ίσως οι πιο συνειδητοποιημένοι ιδιοκτήτες ζώων) βρέθηκαν με έναν σκύλο ή μια γάτα (πιο εύκολη στη διαχείριση, τις ανάγκες της και τη μετακίνησή της) στο σπίτι τους. Ασφαλώς δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που μας έκανε να υιοθετούμε ζώα. Είναι και όλη η κουλτούρα που εντωμεταξύ φτιάχτηκε γύρω από τη φροντίδα και την υγιεινή τους, την πρόληψη στις ανεξέλεγκτες γέννες, αλλά και την υιοθεσία ημίαιμων γατιών και σκυλιών χωρίς πιστοποιητικά γνησιότητας, με μόνο εισιτήριο εισόδου στα σπίτια μας την καλοσύνη τους και τη σπάνια ομορφιά τους.
Ο αριθμός των ιδιοκτήτων ζώων αυξήθηκε εντυπωσιακά από το πρώτο lockdown και μετά. Όχι βέβαια, όπως περιπαικτικά θα έχετε σίγουρα ακούσει, για να βγαίνουν έξω όταν απαγορευόταν διά ροπάλου η έξοδός μας από το σπίτι, με το πρόσχημα της βόλτας του σκύλου, αλλά μάλλον γιατί συνειδητοποιήσαμε πόσο μόνοι, άπραγοι και ανήμποροι μπορούμε να υπάρξουμε. Και -όσο να πείτε- η φροντίδα ενός ζώου νοηματοδοτεί τη ζωή μας όταν αυτή γίνεται αναπάντεχα επισφαλής. Είμαστε απαραίτητοι σε κάποιον, πρέπει να επιβιώσουμε. Αφήστε που η παρουσία ενός ζώου σε ένα σπίτι και η σχέση, που αναπτύσσει κανείς μαζί του, είναι ιαματικές, φάρμακο που δεν συνταγογραφείται, κοστίζει ελάχιστα σε σχέση με όλα όσα καταλαγιάζει και θεραπεύει (κι αυτά που διαγιγνώσκονται, και τα άλλα τα αδιάγνωστα) κι είναι ένα μάθημα από τα λίγα που μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε σε οποιαδήποτε ηλικία.
Το εντυπωσιακό είναι ότι τον τελευταίο καιρό τα κατοικίδια κάνουν την εμφάνισή τους και σε εργασιακούς χώρους -πέρα από τον αναμενόμενο, ένα κτηνιατρείο δηλαδή. Τα συναντάμε σε σχολεία -όχι μόνο στο γραφείο των εκπαιδευτικών, αλλά και σε σχολικές αίθουσες. Πέφτουμε πάνω τους στη βιβλιοθήκη πανεπιστημίων. Στρογγυλοκάθονται στην καρέκλα μπροστά από την ταμειακή μηχανή ενός εμπορικού καταστήματος. Πιάνουν τη θέση μας στα γραφεία μιας εφημερίδας και εξυπηρετούμαστε όρθιοι, επειδή αρνούνται να την εγκαταλείψουν.
Πριν από δύο χρόνια περίπου «εξωθηθήκαμε» (sic) να υιοθετήσουμε μία γάτα στον Ηπειρωτικό Αγώνα. Κυκλοφορούσε μέρες αδέσποτη στη γειτονιά, ακολουθώντας όποιον περαστικό έβρισκε στον δρόμο της, αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν εγκατέλειπε ποτέ το πόστο της στην Πουτέτση. Όταν έπιασαν οι πρώτες πυκνές βροχές του Φθινοπώρου, της φτιάξαμε κάτω από ένα υπόστεγο ένα χάρτινο σπιτάκι με νάιλον από πάνω, για να προστατεύεται. Με τον καιρό η υγρασία το χάλασε κι εκείνη δεν έλεγε να μπει μέσα. Ένα βράδυ είχε καταιγίδα, ένα άλλο περνούσε αγέλη σκύλων και της επιτέθηκε. Δεν ήθελε πολύ. Βρήκε (μέχρι σήμερα προσωρινή) στέγη. Και απόκτησε και (μόνιμο) όνομα: Ράσπα.
Δεν είναι που μαζέψαμε ένα ζώο από τον δρόμο. Αυτό το έχουμε κάνει πολλές φορές και θα το κάνουμε κι άλλες τόσες αν χρειαστεί. Το πιο συγκινητικό από όλα, για μας που αγαπάμε τα ζώα και ζούμε μαζί τους απ΄ όταν θυμόμαστε τον εαυτό μας, είναι η ανταπόκριση του κόσμου. Των πελατών που έρχονται και εννέα στους δέκα θα της μιλήσουν, θα τη χαϊδέψουν ή θα ασχοληθούν μαζί της, έστω κι από μακριά. Είναι αυτή η φράση, που επανέρχεται όλο και περισσότερο στην κουβέντα τους όταν την πλησιάζουν για να τη γνωρίσουν: «έχουμε κι εμείς». Κι αρχίζουν να μιλάνε με τόση αγάπη για τα δικά τους πλάσματα. Κανείς δεν έχει εκφράσει δυσφορία, κανείς δεν φαίνεται διστακτικός ή φοβισμένος.
Στην Αθήνα λειτουργεί ένα καφέ με γάτες. Γάτες φιλικές -ή μπορεί και όχι όλες- που διατίθενται (άμα θελήσουν οι ίδιες, ασφαλώς) στους πελάτες για να περάσει η ώρα τους όσο βρίσκονται εκεί. Το έχουν άνθρωποι που γνωρίζουν καλά τη συμπεριφορά τους και τα χούγια τους. Το άνοιξαν για να εξοικειώσουν μικρούς και μεγάλους με την παρουσία τους και τις συνήθειές τους, περισσότερο δε απ’ όλα για να αναδείξουν πόσο φυσικό είναι (ούτε ευεργεσία, ούτε φιλοζωία) να συνυπάρχουμε.
Εμείς πάντως έχουμε από καιρό συνηθίσει. Να σκάνε από τα ψηλά ράφια πάνω στα γραφεία, κάνοντας θόρυβο εκκωφαντικό. Να ανοίγουν αδιάκριτα τις πόρτες, για να πάνε στην τουαλέτα ή για να κατέβουν στο υπόγειο της εφημερίδας. Να στρογγυλοκάθονται πάνω στα πόδια μας, γουργουρίζοντας σαν πειραγμένο κινητήρα τούρμπο αυτοκινήτου, κάθε φορά που μια δουλειά επείγει ή να σουλατσάρουν πέρα δώθε στο πληκτρολόγιο, όταν γράφουμε ένα κείμενο για κείνες. Έχουμε κι εμείς γάτα.
