Οι δημιουργοί των επιτυχημένων παραστάσεων «Frida κι Άλλο» και «Αγγελική» Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer, μετά τη συμμετοχή τους στην παράσταση «Μαγικός Αυλός» του Σάιμον Μακ Μπέρνυ, ιδρυτή της ομάδας Complicite, και την επιστροφή τους στην Ελλάδα, έχουν δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό, μιλώντας για ζητήματα που μας αφορούν όλους, με έναν διαφορετικό τρόπο, που αγγίζει την ψυχή και το μυαλό.
Ο «Toku», που γράφτηκε πριν την πανδημία του κορωνοϊού, είναι ένα πρωτότυπο έργο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που καταγράφει με σοβαρό και συνάμα εύθυμο τρόπο την κοινωνική διάσταση της πανδημίας του HIV. Μέσα από το ταξίδι του ήρωα και την αθωότητα της κούκλας, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με βαθιά πανανθρώπινα ζητήματα, αναζητώντας τη δική του κάθαρση.
Την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνουν τα μέλη της ομάδας, ενώ τον κεντρικό ρόλο κρατά ο Κωσταντής Μιζάρας. H παράσταση θα ανέβει στις 11, 12 και 13 Φεβρουαρίου, στις 9 το βράδυ, στο Καμπέρειο Θέατρο και είναι κατάλληλη για κάθε θεατή.
Με αφορμή την παράσταση, οι -ανεξάντλητοι- σε ιδέες δημιουργοί, μιλούν στον «Η.Α.» για τη νέα τους παράσταση, τις απαιτήσεις της, αλλά και την μάλλον όχι τόσο τυχαία ικανότητα τους να αφουγκράζονται τους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις της κοινωνίας.
ΟΙ «Fly theater», σταθερά πιστοί στο ραντεβού σας με το κοινό των Ιωαννίνων, επανέρχεστε με τη νέα σας παράσταση «Toku». Μια παράσταση επίκαιρη, η οποία έρχεται να γίνει ένας «καθρέφτης» της κοινωνίας στην πανδημία;
Καθρέφτης μπορεί να είναι, αλλά ο σκοπός μας δεν είναι να δείξουμε στο κοινό γεγονότα που ξέρει ήδη. Αν είχαμε ξεκινήσει να γράψουμε αυτή την παράσταση μετά την αρχή της πανδημίας, μάλλον θα αποφεύγαμε το θέμα. Η πανδημία στον «Toku» είναι απλώς ένα πλαίσιο, από το οποίο εξερευνούμε το προσωπικό ταξίδι ενός ανθρώπου προς την αποδοχή και την αγάπη. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ η συναισθηματική εμπειρία αντί για κοινωνικά γεγονότα, που μπορούν να αναλυθούν με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους. Φυσικά ρωτάμε μεγάλες ερωτήσεις πολιτικής, κοινωνίας, νόμου, αλλά πάντα επιστρέφουμε σε αυτό που δεν μπορεί να αγνοηθεί: Την ατομική, βιωματική εμπειρία.
Όπως και στις προηγούμενες δουλειές σας, «Αγγελική» και «Φρίντα κι’ άλλο», καταπιάνεστε αφενός με αληθινές ιστορίες, αφετέρου με μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Προσφυγικό, ισότητα των φύλων και τώρα πανδημία και μάλιστα με τρόπο λίγο «προφητικό». Πώς επιλέγετε τα θέματα για τα project σας;
Τα θέματα έρχονται σε μας. Ακούγεται μυστικιστικό αυτό; Εννοώ ότι πηγαίνουμε προς αυτά που παρατηρούμε και μας ενδιαφέρουν. Ένα βιβλίο, μια χώρα, μια εποχή, μια τεχνική. Και κάποια στιγμή βρισκόμαστε με κάτι που θέλουμε να διερευνήσουμε και να μοιραστούμε. Έτσι έτυχε, αλλά ίσως δεν είναι τυχαίο να αφορούν όχι μόνο εμάς αλλά το σύνολο.
Πώς προέκυψε ο Toku;
Ο Toku ήταν μια αληθινή ιστορία μέσα σε μια συλλογή άρθρων για το AIDS στην Ινδία. Ξεκίνησε ως εξερεύνηση πάνω στην προκατάληψη, το φόβο, την επικινδυνότητα, ως κοινωνική διάσταση. Μέσα από τον HIV βλέπουμε τι μας χωρίζει και πώς αυτό γίνεται ενωτικός παράγοντας.
Γιατί παρουσιάζεται στη σκηνή ως κούκλα; Τι «διδάσκεται» το κοινό από τον Τoku;
H κούκλα μας δίνει μια πολύ χρήσιμη απόσταση μεταξύ θέματος και κοινού. Με τον νατουραλισμό, συχνά αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της δραματικής έντασης – μερικές φορές το κοινό δεν το αντέχει και από το βάρος πυροδοτείται η απάθεια. Ενώ με την κούκλα υπάρχει ήδη ένα ποιητικό επίπεδο, που μας επιτρέπει να παρουσιάσουμε πολύ έντονες στιγμές, χωρίς να κουράσουμε το κοινό μας.
Πολυμεσικότητα, κουκλοθεατρική, μουσική, ερμηνείες συνυπάρχουν στην παράσταση. Έχει αποδεχθεί το κοινό τις εναλλακτικές παραστάσεις, που ξεφεύγουν από το σύνηθες;
Πριν από τον 20ο αιώνα, αυτός ο πλουραλιστικός τύπος θεάτρου ήταν ο κανόνας. Εμείς πιστεύουμε σε θέατρο ποίησης -δε μας ενδιαφέρει να βάλουμε ένα αντίγραφο πραγματικότητας πάνω στην σκηνή. Το θέατρο είναι ήδη μεταφορά -αν δεν του επιτρέψεις να “πετάει”, ρισκάρεις να το σκοτώσεις. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα εργαλεία μας. Και ναι -το κοινό το αποδέχεται με χαρά!
Πόσο απαιτητικό είναι και σκηνοθετικά, αλλά και για τους ηθοποιούς να ανταποκριθούν σε μια τέτοια παράσταση, που όλα πρέπει να κυλούν με ακρίβεια;
Η ακρίβεια όντως μπορεί να γίνει παγίδα. Είναι παιχνίδι ισορροπίας: Από τη μια, εικόνες, εφέ και στιγμές δε θα λειτουργούσαν αν δεν υπήρχε αυτή η αυστηρή ακρίβεια. Από την άλλη, πάντα πρέπει να προσέχουμε να μη θυσιάσουμε τη ζωντάνια και τη ροή της παράστασης.
Πώς λειτούργησε για σας η περίοδος της πανδημίας, όταν τα θέατρα ήταν κλειστά; Βλέπετε να έχει αλλάξει το κοινό στην επανεκκίνηση;
Δεν ξέρω ακόμα τι έγινε, τι θα γίνει και τι γίνεται αυτή την στιγμή! Είμαστε μέσα σε αυτή την ιστορία ακόμη και τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Ως καλλιτέχνες, όμως, ρωτάμε τον εαυτό μας: «Τι θέλουμε για μέλλον;» Σκεφτόμαστε πολύ έντονα για άλλους τρόπους δημιουργίας και πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να φέρνουμε ωραία φτιαγμένα έργα σε κοινό σε θεατές στην Ελλάδα.
Έχετε ξεκινήσει να σκέφτεστε το επόμενο project;
Έχουμε πάντα τουλάχιστον πέντε πρότζεκτ στον αέρα ταυτόχρονα!
