Μια παράσταση που μας έμαθε από την αρχή πώς να βλέπουμε και να μετράμε τ’ άστρα

Όλη η σκηνή είναι γεμάτη από γράμματα. Ένα βιβλίο απλώνεται στο σανίδι της, ένα δέντρο υψώνεται και τα κλαδιά του, με τα λόγια του Λουντέμη πάνω τους, αγγίζουν τον συχνά έναστρο ουρανό. Παντού εκείνη η παλιοκαιρίσια γραμματοσειρά των βιβλίων, που ούτε καλλιγραφική και εξεζητημένη είναι, αλλά ούτε απλή, στεγνή και μονότονη. Βοηθά τους ήρωες να πουν την ιστορία τους, να εκφράσουν –όπως μπορεί ο καθένας- αυτό που νιώθουν, να ανεβούν πιο ψηλά, για να δουν καλύτερα τ’ αστέρια. Μέσα από τις σελίδες που τεράστιου βιβλίου, που γεμίζει όλη τη σκηνή, ξεπηδούν τα σκηνικά του έργου. Πόρτες, κρεβάτια, θρανία. Πάνω στα γράμματα οι ήρωες ξαποσταίνουν, τρέχουν, ονειρεύονται, θυμώνουν, ερωτεύονται, ελπίζουν. Και φτιάχνουν –με ένα-δυο αντικείμενα όλα κι όλα στα χέρια τους και περίσσια φροντίδα και αγάπη- έναν κόσμο σαν αυτόν, που ο σπουδαίος Λουντέμης έφτιαξε για να μιλήσει για την ανθρωπιά, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαχτάρα για τα γράμματα, την αγάπη του ενός για τον άλλο.

Αυτό που έχει κάνει φέτος η Παιδική Σκηνή του ΔΗΘΕΠΕ Ιωαννίνων, με την παράσταση «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» ξεπερνά τις προσδοκίες, παρά τη μικρή, εύλογη επιφύλαξη, που πάντα έχει ο αναγνώστης, όταν ένα ολόκληρο αριστούργημα μεταφέρεται στη σκηνή κι εκείνος γίνεται θεατής του. Ναι, σίγουρα θα λείψουν στον καθένα μας πρόσωπα και σκηνές, που αγάπησε, καθώς διάβαζε το βιβλίο, όταν ήταν κι εκείνος παιδί. Αλλά αποζημιώνεται, γιατί ό,τι είχε να πει ο Λουντέμης μέσω του Μέλιου και των ανθρώπων της ζωής του, εκφράζεται και ερμηνεύεται με τόση έγνοια, ανθρωπιά και αγάπη, που ο θεατής στο τέλος θαρρεί πως πήρε και ρούφηξε μονομιάς ξανά το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων και τίποτε δεν άφησε απ’ έξω.

Όλοι σχεδόν οι ήρωες είναι εκεί. Ο Μέλιος, ο Μπίθρος, η Αγράμπελη, ο μπάρμπα Θόδως, ο μπάρμπα Ανέστης.  Έξι άνθρωποι πάνω στη σκηνή, παρέα με τα γράμματα για μιάσιμη ώρα, δεν σταματούν.  Κανείς δεν υπολείπεται κανενός. Κανείς δεν ξεχωρίζει περισσότερο από τον άλλον. Κι εδώ ακόμη δικαιοσύνη. Εναλλάσσονται με ταχύτητα μεγάλη, ο ρυθμός είναι αμείωτος, δεν ξέρεις ποιον να πρωτοθαυμάσεις, καταλήγεις να αγωνιάς μήπως και κάποια λέξη τους χάσεις. Κοιτάς τον έναν, γυρίζεις στον άλλο και αχόρταγα απλώνεις το βλέμμα σου, για να τους πιάσει όλους. Τρέχεις μαζί τους, θυμάσαι, νοσταλγείς κι αρχίζεις, καθώς σιγά σιγά όλα τα λόγια, που μας σημάδεψαν και έγιναν για κάποιους από μας οδηγός στη ζωή μας (μαζί με τ’ αστέρια), ανακαλούνται μέχρι το τέλος, για να φτάσεις να ψιθυρίζεις μαζί με τους ήρωες τα πιο σπουδαία απ’ όλα:  «…και να αγαπάς όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα όλοι οι άνθρωποι». Ένα έργο, που παρακολουθείς με μάτια βουρκωμένα -άλλοτε από συγκίνηση, συχνά από τα γέλια.

Πίσω απ’ αυτούς τους έξι ανθρώπους, η μουσική, οι φωτισμοί, τα ευρηματικά σκηνικά, τα μονάκριβα λόγια του Λουντέμη, που συμπυκνώθηκαν -χωρίς να συρρικνώνονται- σε ένα ολοκληρωμένο, ισορροπημένο και άρτιο θεατρικό λόγο και η εξαιρετική σκηνοθεσία, που μαζί με οικείο κάνει το έργο σύγχρονο και καταιγιστικό, συμπληρώνουν ολόκληρη την  εικόνα. Και τη γεμίζουν χρώματα, μελωδίες και ελπίδα.

Η παράσταση «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», που ανεβάζει η Παιδική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, είναι από εκείνες τις παραστάσεις που λυπάσαι γιατί δεν έχεις άλλη μια ευκαιρία για να τη δεις πρώτη φορά, να σαστίσεις με τη γενναιοδωρία των ανθρώπων που την έφτιαξαν και την απέδωσαν, να θαυμάσεις έναν ολόκληρο κόσμο που ξεπηδά κυριολεκτικά από τις σελίδες ενός βιβλίου. Χαιρόμαστε μόνο που τα παιδιά μας –όλων των ηλικιών- θα έχουν την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσουν έναν σπουδαίο συγγραφέα σε μια εξίσου σπουδαία και αληθινή δουλειά, που έκαναν άοκνα και πρόσφεραν απλόχερα όλοι οι συντελεστές της. Είναι μια παράσταση φτιαγμένη στα μέτρα των παιδιών, αλλά που –ευτυχώς- περισσεύει μπόλικη και για τους μεγάλους.